Θυμάμαι τις Κυριακές, καθώς είμαι λάτρης του Βήματος, διάβαζα
τη σελίδα της και έπαιρνα πολύτιμες συμβουλές και όμορφα λόγια για το κάθε τι
που ασχολιόταν την συγκεκριμένη Κυριακή. Την κ. Χαραμή δεν την γνώριζα προσωπικά
αλλά την γνώριζα σαν αναγνώστης, μέσα από τα άρθρα και τα κείμενα της τόσα χρόνια.
Μετά από πολύχρονη, άνιση μάχη, που έδωσε με τον καρκίνο, πέθανε
μια ηλιόλουστη μέρα του Οκτώβρη, αφήνοντας πίσω της μεγάλο δημοσιογραφικό κενό.
Δεν ξέρω, αλλά όταν διαβάζω έναν συγγραφέα ή έναν δημοσιογράφο επί
χρόνια και ξαφνικά μια μέρα φεύγει απ’ τη ζωή νιώθω πως έχασα ένα δικό μου άνθρωπο.
Διότι με τα γραπτά τους μπαίνουν σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι μου. Κάθονται δίπλα μου, πίνουμε μαζί καφέ κ.λ.π.
Η Μ. Χαραμή, ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο κ. Θάνο Τζαβέλα
(γιο του σκηνοθέτη των επιτυχημένων ελληνικών ταινιών Γιώργου Τζαβέλα). Η κηδεία
της Μαρίας Χαραμή έγινε στο Α’ Νεκροταφείο στην Αθήνα.
Αφορμή γι αυτό εδώ μου το κείμενο στάθηκε το αποχαιρετιστήριο γράμμα του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη που το δημοσίευσε μέσα στο site του protagon.gr και το είδα μόλις σήμερα. Ο κ. Θεοδωράκης είπε με το δικό του τρόπο, αντίο στη φίλη και συνάδελφο του, Μαρία Χαραμή.
Δεν νομίζω ότι έχω κάτι άλλο να προσθέσω εγώ, καθώς δεν την
γνώριζα όπως είπα και παραπάνω, ας τα πει όλα ο κ. Θεοδωράκης:
«Ούτε που θυμάμαι πού γνωριστήκαμε. Θα κάπνιζε πούρο. Θα
ήταν στο πλευρό της ο
Θάνος. Θα δοκίμαζε από όλα τα πιάτα. Θα έπινε μικρές γουλιές
κόκκινου
κρασιού. Θα ρωτούσε να μάθει. Θα σημείωνε, ίσως. Δεν ξέρω
γιατί αλλά την
Μαρία δεν μπορώ να την σκεφθώ πουθενά αλλού παρά μόνο σε ένα
τραπέζι.
Με άσπρο κολλαριστό τραπεζομάντιλο. Ή και τάβλες σκέτες.
Αρκεί να ήταν
πάνω σε αστραφτερό πάτωμα. Και να υπάρχουν λουλούδια κοντά.
Πρωινά όχι
μαραμένα. Ήταν μεγάλη αρχόντισσα η Μαρία. Η μόνη γυναίκα
στην Αθήνα,
στον κόσμο όλο νομίζω, που ήξερε τόσα πολλά μυστικά. «Για
σεντόνια
Σταύρο μου θα πας εκεί». Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα με τις
συμβουλές
της. Έκοβα τη σελίδα της στο BΗΜΑgazino και τη φύλαγα.
Συμβουλές για το
ξύρισμα, για το πότισμα, για το γυάλισμα των ασημικών. Θα
γυάλιζα ποτέ
ασημικά; Ποτέ. Αλλά όποιο θέμα και να έγραφε η Μαρία το
αγαπούσες. Η
γραφή της, σου μαλάκωνε τη ψυχή. Διάβαζες τις συνταγές της
και
χόρταινες. Σου σέρβιρε νερό στην αυλή της και νόμιζες ότι το
έπινες από
το ποτάμι.
Όταν ξεκινάγαμε το protagon της είπα να έρθει. Δεν
ήρθε και δεν θυμάμαι να στεναχωρήθηκα για άλλον πιο πολύ.
«Μωρέ Σταύρο
μου θα γράφω αλλά δεν θέλω να φιλάς μια θέση». Έτσι της είχα
πει. Ότι θα
υπάρχει πάντα μια θέση που θα την περιμένει.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο
– καλοκαίρι ακόμη – ανταλλάξαμε ξανά υποσχέσεις. «Η θέση σου σε περιμένει».
«Ναι Σταύρο μου, λίγο ακόμη να ξεμπλέξω με αυτή την
κωλοαρρώστια και θα κάνουμε πολλά πράγματα». Οι γιατροί της
έδιναν έξι
μήνες, εκείνη τους διπλασίασε. Τι άλλο να κάνει; Και τον
θάνατο παραλίγο
να λυγίσει. Η αρχόντισσα».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου