Μαμά, γερνάω! Πλησιάζουν τα πρώτα -άντα!

Αφήνοντας μια δεκαετία ζωής και μπαίνοντας σε μια νέα, καινούργια και άγνωστη, αυτή των πρώτων -άντα, αισθάνομαι λίγο "κάπως". Λίγο περίεργα.

Σε λιγότερο από 10 ημέρες αφήνω τα 20something για τα νέα 30something. Πριν κανένα 3 μηνο είχα πει στον εαυτό μου (και σε μερικούς φίλους) πως την Τρίτη 13 Φεβρουαρίου θα μαζευτούμε όλοι μαζί, φίλοι και γνωστοί για να γιορτάσουμε το γεγονός "Georgia goes 30".
Μάλιστα το είχα σκεφτεί σαν ένα μεγάλο πάρτυ, σούπερ υπερπαραγωγή. Μόνο πυροτεχνήματα έλεγα δεν θα σκάσουνε. Ναι, πριν από 3 μήνες είπαμε. Τώρα που απομένουν μόνο λίγες ημέρες, όχι μόνο πάρτυ δεν θέλω να κάνω, αλλά θέλω να χωθώ κάτω από το πάπλωμα με ένα κουτί brownies  και να μην μιλάω σε άνθρωπο. Μέχρι και ρεπό από τη δουλειά σκέφτομαι να πάρω...

Άκουσε κει, θα κάνω πάρτυ για να γιορτάσω τα 30άντα;

Να γιορτάσω τι, που μεγαλώνω ένα χρόνο και μια ολόκληρη δεκαετία; Έλεος! Τι σκεφτόμουνα. Το μόνο που σκέφτομαι πια για εκείνη τη ρημάδα μέρα είναι ή το παραπάνω project ή να βγω έξω και να πιώ τόσο πολύ ώστε να μην θυμάμαι όχι μόνο τα 30 αλλά ούτε το όνομα μου. Ξεφτιλίκια, (στην ηλικία μας, ντροπή!). Μάλλον θα κάτσω σπίτι.

Διάβαζα ένα άρθρο προχθές σχετικά με τις ηλικίες. Πόσα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε, πόσα θα έπρεπε να κάνουμε και πάλι δεν κάναμε, πως ήμασταν στα 20 και πως είμαστε τώρα, πως ο χρόνος περνάει γρήγορα και τι κάνουμε και άλλα τέτοια. Νομίζω ότι λόγω της κατάστασης μου δεν είμαι σε φάση να αναλογιστώ όλα τα παραπάνω και ούτε να διαβάζω τέτοιου είδους κείμενα, αλλά το διάβασα γι αυτόν ακριβώς το λόγο.

Ναι, μετά ήθελα να κρεμάσω μια πέτρα το λαιμό μου και να πέσω στο Θερμαικό. Σωστά υποθέσατε. Όταν έφτασα και στο σημείο με τις ρυτίδες έψαχνα ήδη τις πέτρες στην αυλή. Ποια μου παει καλύτερα...

Μαμά γερνάω!

Ηλικία. Είναι τελικά μόνο ένας αριθμός ή η αρχή του τέλους για όλους μας; Μαμά γερνάω! Αυτό θέλω να φωνάξω καθε φορά όταν έρχεται αυτή η αποφράδα ημερομηνία του Φεβρουρίου.

Ίσως επειδή σκέφτομαι και εγώ τη συγκεκριμένη ημέρα, πόσα έζησα πόσα έκανα μέχρι στιγμής σε αυτή τη σύντομη (;;;;;; ) ζωή. Οκ, σπούδασα και συνεχίζω να σπουδάζω καθώς είμαι μεγάλη φαν του ρητού «Γηράσκω αεί διδασκόμενος». Επίσης έχω προβεί σε αμέτρητες μετακομίσεις, έχω αλλάξει 3 πόλεις κατοικίας και συνεχίζω να σκέφτομαι για ποια πόλη του εξωτερικού να μεταναστεύσω στο άμεσο μέλλον για να ζήσω, έχω αλλάξει 30000 δουλειές και 2 αλλαγές καριέρας αλλά είναι αρκετά όλα αυτά;

Μήπως κάπου έκανα λάθος; Μήπως θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα; Μήπως υπάρχουν ακόμη πολλά να κάνω;

Όταν ήμουν ακόμη 18 ετών έλεγα με το μυαλό μου «α, καλά εγώ στα 30 θα μένω σε μια βίλα με πισίνα , θα είμαι δημοσιογράφος και θα έχω οικογένεια και παιδιά και μια άνετη ζωή να ζήσω από εδώ και περα χωρίς οικονομική κρίση, χρέη και άλλα». Αν εξαιρέσεις τη δημοσιογραφία από όλα τ’ άλλα απέχω, όσο η γη από το διάστημα.

Πλέον όμως, δεν θέλω σπίτι με πισίνα (τεράστιο άρα ίσον ανελέητο καθάρισμα-ξεσκόνισμα και ότι άλλο απαιτεί χρόνο και χρήμα) ούτε παιδιά (κυνηγητό όλη μέρα- κλάματα κλπ).

Τώρα όσον αφορά την οικονομική κρίση και τα υπόλοιπα, τι να κάνουμε, δεν την διαλέξαμε, αυτή μας ήρθε ορμόμενη από το εξωτερικό και προσγειώθηκε κατακούτελα στο κεφάλι μας χωρίς να μας ρωτήσει.

Τελοσπάντων, νομίζω ότι παραλυρώ σε αυτό το κείμενο λόγω....γήρατος και θα σταματήσω λέγοντας πως η ζωή είναι απρόβλεπτη. Είναι όμορφη, είτε είσαι 20 είτε 30 (ναι , καλά) είτε 40 , 50 κλπ. Μιλώντας με μια φίλη 30+, πριν κάποιες ημέρες μου είπε πως «αντε βρε χαζή, τα 30αντα δεν είναι τίποτα. Μια μικρή κρίση είναι. Από εδώ και πέρα αρχίζει το «καλό».

Βρε λές;