"Αν"....Μια ματιά στη νέα ταινία του Παπακαλιάτη.

Χθες είδα επιτέλους την πολυδιαφημισμένη ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Ανάμικτα τα συναισθήματα.

Με λίγα λόγια η υπόθεση της ταινίας: «Όλοι δεν έχουμε αναρωτηθεί πόσο μπορεί μια στιγμιαία απόφασή μας να καθορίσει όλη μας τη ζωή; Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στη ζωή του ήρωα μας, του Δημήτρη.

Αθήνα, Πλάκα 2009: Αν ο Δημήτρης έβγαινε από το σπίτι του εκείνο το βράδυ, θα γνώριζε τη Χριστίνα… Ένας έρωτας θα γεννηθεί και θα φτάσει μέχρι και σήμερα, το 2012. Ένας έρωτας στην εποχή της κρίσης και των μεγάλων αλλαγών. Θα αντέξει; Είναι ο έρωτας η απάντηση σε όλο αυτό που ζούμε; Πόσο επηρεάζει μία οικονομική κρίση και πόσο μπορεί να διαλύσει τη σχέση ενός ζευγαριού; Συγχωρείται η απιστία; Και πόσο ίδιες είναι οι εποχές στο θέμα του έρωτα; Αν, όμως, ο Δημήτρης εκείνο το βράδυ του 2009 δεν έβγαινε από το σπίτι του, δεν θα γνώριζε τη Χριστίνα και θα παρέμεναν δύο άγνωστοι στην ίδια πόλη. Ο χρόνος, ο τόπος και τα γεγονότα στη ζωή του Δημήτρη είναι κοινά. Η βασική διαφορά είναι ότι δεν είναι μαζί με τη Χριστίνα για να τα αντιμετωπίσει… Πόσο εύκολο είναι να ζει κάποιος μόνος του; Πόσο αντέχει ένας άνθρωπος τη μοναξιά ή, αλλιώς, την «ελευθερία»; Πόσο κοντά σου μπορεί να είναι ένας μεγάλος έρωτας κι εσύ να μην τον βλέπεις; Θα γνωριστούν ποτέ ο Δημήτρης και η Χριστίνα»; (πηγή www.lifo.gr )

Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Παπακαλιάτης Πρωταγωνιστούν: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου

Μια φίλη μου τη βρήκε τραγική, δύο άλλες ξετρελάθηκαν και κλαίγανε κατά τη διάρκεια της και εγώ βρίσκομαι κάπου στη μέση.

Καταρχήν διάβασα κάτι ακαταλαβίστικες κριτικές με πομπώδεις όρους στο διαδίκτυο για την ταινία και δεν κατάλαβα τίποτα. Ηρεμήστε κριτικοί του κινηματογράφου, δεν κριτικάρετε το Αν του Κίπλινγκ (το φαντάζεστε ταινία;;;;;) αλλά του Παπακαλιάτη. Έλεος. Εδώ θα τα γράψω απλά και κατανοητά.

Ξεκινώντας την ταινία, βλέπουμε καταρχήν, έναν Παπακαλιάτη πρωταγωνιστή, να πιάνει μια αμήχανη κουβέντα με τον σκύλο του τη Μοναξιά (έλεος όνομα για ζωντανό) στην οποία εκτός του ότι παίζει στημένα τελείως (ο Παπακαλιάτης, όχι ο σκύλος) χαλάει και την πρώτη εικόνα της ταινίας. Επίσης φέρνει και τον θεατή σε μια αμηχανία του τύπου «αν το συνεχίσεις έτσι έχω φύγει στο 10’». Ευτυχώς η ταινία προχωρά και με τις γρήγορες εναλλαγές ανάμεσα στις δυο παράλληλες ιστορίες της και σε συνδυασμό με το υπέροχο soundtrack "σε κρατάει". 

 Η ταινία γενικότερα είναι καλοφτιαγμένη, με άριστη αισθητική στη φωτογραφία, στη σκηνοθεσία και στη μουσική. Αλλά αυτά είναι τα... κλασικά γνωρίσματα του Παπακαλιάτη.

Οι ηθοποιοί

Η Μάρω Κοντού «ζωγραφίζει» στην οθόνη. Νομίζεις πως δεν παίζει, αλλά ζει αυτό που τις συμβαίνει. Υπέροχο ζευγάρι μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, μοιάζουν σαν όντως να τους αφήσαμε να συνεχίσουν μόνοι τους τη ζωή τους, σαν «Αντωνάκης και Ελενίτσα» της παλιάς κλασικής ταινίας «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα». Και εντελώς ξαφνικά τους ξαναβρίσκουμε μετά από τόσα χρόνια και πάλι, σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Ο Παπακαλιάτης με την Μαρίνα Καλογήρου απ’ την άλλη, σε κάποιες σκηνές νιώθεις την προσποίηση στο παίξιμο τους. Σαν να θέλουν να γυρίσουν τη σκηνή και μετά να φύγουν για το πραγματικό τους σπίτι, ενώ σε άλλες σκηνές και καθώς η ταινία προχωρά, νιώθεις την ένταση μεταξύ τους, μεταφραζόμενη απλά και μόνο μέσα από τα βλέμματα τους.

Η Μαρία Σολωμού υπέροχη στο ρόλο της fame fatal.

Οι αντιγραφές

Sliding Doors, είναι η ταινία τελικά που είδε ο Παπακαλιάτης πριν γυρίσει το Αν.

Ολόκληρες σκηνές από την ταινία αντιγραμμένες στο «Αν» του. Βέβαια όπως είχα αναφέρει και στο προηγούμενο κείμενο, όμορφα αντιγραμμένες, με υπέροχη φωτογραφία (σε όλη την ταινία). Το κακό είναι όμως ότι με τον γνωστό τρόπο του copy paste στερείτε δημιουργίας και έμπνευσης και σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό σε ιλουστρασιόν πακέτο. Ξενέρωσα τρελά με την αντιγραφή από την ταινία Noting hill. Στην original εκδοχή της, ο πρωταγωνιστής Χιού Γκράντ, αφού τον έχει παρατήσει η Τζούλια Ρόμπερτς, γι’ ακόμη μια φορά, περνάει μέσα από την υπαίθρια αγορά του Noting hill, θλιμμένος και μόνος, αλλάζοντας πανωφόρια και πουκάμισα θέλοντας να δείξει στον θεατή την εναλλαγή των εποχών και το πώς πέρασε ο χρόνος μακριά της. Από χειμώνα πιάνει άνοιξη και φτάνει μέχρι το καλοκαίρι.

Ο Παπακαλιάτης κάνει ακριβώς το ίδιο, με τη διαφορά ότι παίρνει την υπέροχη αυτή θλιμμένη σκηνή και την μετατρέπει σε ευχάριστη χαζοχαρούμενη με την Καλογήρου στο πλευρό του. Μεγάλο έγκλημα. Να καταστρέφεις υπέροχες κλασικές σκηνές του κινηματογράφου.

Για να κλείσω το κεφάλαιο των κυριότερων αντιγραφών θα τονίσω πως επίσης πήρε την χειρότερη σκηνή από την ταινία One day, με την Αν Χάθαγουει και την προσάρμοσε στην δική του Παπακαλιατιάδα. Ήταν ήδη απαίσια σκηνή. Δεν χρειαζόταν και επανάληψη….Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως υπάρχει και μια σκηνή από τα αγαπημένα του Friends.

Επίλογος

O Παπακαλιάτης με την ταινία του, καταφέρνει   να περάσει αυτό που θέλει τελικά στο (τεράστιο) κοινό του. Η ταινία σου αφήνει μια σκέψη στο μυαλό. Ότι και να γίνει ότι και να κάνεις δεν μπορείς να ξεφεύγεις από τη μοίρα και το πεπρωμένο σου. Προσωπικά έμεινα με τη σκέψη αυτή από την Τρίτη.