Για πρώτη φορά στην ιστορία ματαιώνεται η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Οι μαθητές αρνούνται να χαιρετίσουν τους πολιτικούς, ένας μαθητής μούτζωσε την εξέδρα των επισήμων και ούτω καθεξής... Σε τέτοια χώρα ζούμε, γιατί τέτοιοι είμαστε. Τι σχέση έχει το ο Μεταξάς και η παρέλαση με την κατάσταση που βιώνουμε τώρα; Αν δεν θέλεις αγαπητέ και αγαπητή μου να κάνεις παρέλαση αλλά να βγεις έξω να διαδηλώσεις και να πετάξεις γιαούρτια και να βρίσεις πολιτικούς είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Αλλά ρε παιδιά προς θεού. Ξέρετε γιατί κάνουμε παρελάσεις εν έτη 2011; Για να τιμήσουμε τους ανθρώπους που τα έδωσαν όλα για αυτόν τον ρημαδοτόπο μας. Για τους αγωνιστές μας. Παρέλαση κύριοι και κυρίες δεν κάνουμε για να φορέσουν τα κοριτσάκια τα μίνι και τις γόβες, ούτε για να πάμε να τραβήξουμε φωτογραφίες τον Γιαννάκη που την κάνει και να τον βάλουμε στο οικογενειακό άλμπουμ. Εγώ στα νιάτα μου την ώρα που έκανα παρέλαση ένιωθα μια εθνική υπερηφάνεια και μια χαρά για τους ανθρώπους εκείνους. Του τότε. Όχι του σήμερα. Ούτε για τον Αντωνάκη (που θυμηθείτε με, Αντωνάκης θα γίνει κι αυτός μια μέρα, ούτε για τον Γιωργάκη, και ούτε φυσικά για τον Κωστάκη κλπ κλπ). Έλεγα στον εαυτό μου ότι τιμήσαμε αυτόν τον τόπο και σήμερα. Έστω και με κάτι ασήμαντο όπως η παρέλαση. Και μετά αφού τελείωνε πήγαινα και εγώ για καφέ. Αλλά όπως έχω πει και σε παλιότερη ανάρτησή μου εμείς είμαστε Έλληνες. Ελληνάρες καλύτερα. Και μπερδεύουμε το ξύδι με το μπαλσάμικο ακόμη οι χωριάταροι. Όλα τα μπερδεύουμε μεταξύ τους. Θες να διαμαρτυρηθείς; Ναι. Και εγώ μαζί σου. Γιατί; Για την απαράδεκτη κατάσταση που βιώνει η χώρα σήμερα. Πάμε κύριοι να μαζευτούμε. Όπως κάναμε πριν από μερικούς μήνες, με το κίνημα των αγανακτισμένων. Αλλά δεν θα τα παρατήσεις Ελληνάρα μου, στα μισά για να πας να πιεις freddo και φραπέ όταν βαρεθείς... Όπως έκανες με τους αγανακτισμένους και έμεινε το κίνημα αυτό με 3 άτομα στο τέλος... Θα μείνεις μέχρι το τέλος. Να πολεμήσεις και να αγωνιστείς σαν Έλληνας. Σταμάτα την γκρίνια και την κλάψα και τα post στο facebook και αν σε πειράζει κάτι πραγματικά, βγες στο δρόμο διαδήλωσε, δήλωσε ότι είσαι εκεί και νοιάζεσαι. Από τον καναπέ και το facebook τίποτα δεν γίνεται. Οι αγωνιστές που τιμήσαμε σήμερα στην παρέλαση δεν είχανε στο χέρι ένα φραπέ ούτε βρίζανε στο διαδίκτυο. Κάνανε αγώνες κύριοι και κυρίες. Αγώνες. Γι αυτό τους τιμάμε κάθε χρόνο. Γιατί ελευθέρωσαν την χώρα από τα δεσμά. Για να σας δω κι εσάς. Μπορείτε να ελευθερώσετε την χώρα από τα σημερινά της δεσμά; Πρώτη εγώ θα σταθώ στην διαδήλωση αυτή, μαζί σας. Μαζί με όλους. Και προς θεού δεν είμαι ο Καρατζαφέρης που τη βρίσκω με παρελάσεις και εκκλησίες απλά θεωρώ άκυρη την σημερινή πράξη. Αλήθεια, θα κάνουν κάποια μέρα παρέλαση και για την δικιά μας τη γενιά; Την γενιά του ΔΝΤ, της οικονομικής σκλαβιάς; Θα ελευθερωθούμε από τα δεσμά μας κάποια μέρα; Δύσκολα το βλέπω. Η γενιά του φραπέ δύσκολα να σηκωθεί. Μόνο για να πάει για τσιγάρα....
Λέω να διαφωνήσω πολλαπλά μαζί σου. Κουβαλώ μια κουκουβάγια στην Αθήνα, αλλά οι παρελάσεις είναι στρατιωτικό γεγονός, και στη σημερινή τους μορφή τις χρωστάμε στο Φρειδερίκο το Μεγάλο της Πρωσίας. Σκοπός τους ήταν και είναι να επιβεβαιώσουν πανηγυρικά, όπως οι περίφημοι ρωμαίκοί Θρίαμβοι στην Αρχαιότητα, την κατάκτηση μιας πόλης ή περιοχής. Τα όπλα και τα στρατιωτικά σώματα παρήλαυναν γι'αυτόν τον σκοπό ενώπιον του λαού μαζί με τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους, και σε συνέχεια αυτού, γίνονται σήμερα παρελάσεις σε ανάμνηση τέτοιων κατακτήσεων. Οι μαθητικές παρελάσεις (με τραγικά αποτυχημένο στρατιωτικό βήμα) είναι καινοτομία του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος ακολούθησε το ναζιστικό/φασιστικό πρότυπο και οργάνωσε κάθε λογής παρελάσεις, εργατικές, αγροτικές, και μεταξύ αυτών και μαθητικές, ώστε να ενδείξει τη "στράτευση" του λαού στους εθνικούς σκοπούς, όπως ο ίδιος και κυρίως το Ανάκτορο τους αντιλαμβανόταν, γιατί, όπως γνωρίζουμε στην Ιστορία, κουμάντο έκανε τότε ο βασιλεύς. Επομένως, οι παρελάσεις δεν γίνονται για να τιμήσουμε τη μνήμη των πεσόντων ή των αγωνιστών, ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας προθέσεις και νοηματοδοτήσεις. Αντιθέτως, αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών, οφείλουμε να τιμήσουμε και να μιμηθούμε το παράδειγμά τους, ακολουθώντας τις παροτρύνσεις των αρχαίων προγόνων που υποστήριζαν ότι όλα στη ζωή είναι αγώνας και μάλιστα αδιάλειπτος. Συνεπώς, πρέπει στη μνήμη των πεσόντων αγωνιστών να αγωνιζόμαστε κι εμείς με κάθε ευκαιρία και να το φανερώνουμε σε κάθε περίπτωση αποδοκιμάζοντας τους παριστάμενους εθελόδουλους εντολοδόχους των ξένων, μή εκλεγμένων από εμάς αξιωματούχων και τεχνοκρατών. Αυτό συνιστά μια πράξη αντίστασης και αγώνα, και όπως όλοι οι σοβαροί αγώνες, συνοδεύεται πάντοτε από ενέργειες που προκαλούν και κάποια έκπληξη, οι οποίες μπορεί να μας είναι δηλαδή ανοίκειες, αλλά επειδή ακριβώς διαφέρουν γι' αυτό και ενδιαφέρουν, όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να μην ξεχάσω, όπως ήδη ξέχασα (φριχτά τα γηρατειά) οι πεσόντες αγωνιστές έχυσαν το αίμα τους για αγαθά όπως η λευτεριά και η ανεξαρτησία της πολιτείας μας. Αυτές δεν κινδυνεύουν από την έξωθεν επιβουλή, αν πρώτα οι έσω παριστάμενοι δεν επιτρέψουν την είσοδο των έξωθι εντολοδοτών, όμως κινδυνεύουν από κάτι άλλο: όταν ένας μετά το άλλο, οι συμπολίτες μας μετατρέπονται σε φτωχούς και δυστυχείς και ανήμπορους υπηκόους, τότε όλα όσα συνιστούσαν το αντικείμενο του αγώνα διακυβεύονται πλέον, και τότε υπονομεύεται η ευημερία των πολιτών που συνιστά την ύψιστη νομιμοποιητική σκοπιμότητα ύπαρξης μιας (δημοκρατικής) πολιτείας. Αν έστω κι ένας, λοιπόν, συμπολίτης μας έχει χάσει το εύρος των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ένεκα της κατάστασης φτώχειας στην οποία έχει περιέλθει, τότε σε τί αποσκοπεί η παρέλαση; Ως πότε τα σύμβολα θα λατρεύονται σε αυτή τη χώρα πλέον των πεπτωκότων συμβολιζόμενων αγαθών, ιδεών και περιστάσεων; Κι αν έστω κι ένας συμπολίτης μας ζει στη δυστυχία, πώς τότε να δεχθώ τους άρχοντές μας ευρισκομένους ροδαλούς κι ευτυχείς σε υπερυψωμένη εξέδρα, όταν απέτυχαν να εξασφαλίσουν την ευημερία του συμπολίτη αυτού; Κι αν έστω κι ένα παιδί σήμερα πεινά και λιποθυμά στο σχολείο, και οι γονείς του είναι απελπισμένοι που θα γυρίσει σ'ένα σπίτι χωρίς ψωμί και θέρμανση, πως να δεχθώ ότι οι ψυχές των πεσόντων αγωνιστών επιχαίρουν από την τιμή που τους περιποιούμε με τις παρελάσεις, και δεν θα διάλεγαν ευθέως αντί παρέλασης να δοθούν αντιθέτως οι πόροι αυτοί στην εξασφάλιση της ευημερίας του πολίτη; Πιστεύω ότι κανένα σύμβολο δεν είναι ιερό, όταν πλέον το συμβολιζόμενο έχει προδοθεί από τους ίδιους τους άρχοντές μας, και κανένα σύμβολο, όπως η παρέλαση, δεν βρίσκεται υψηλότερα από τον συμπολίτη, η βούληση του οποίου είναι πολιτειολογικώς η νομιμοποιητική αρχή ύπαρξης ενός κράτους, και καμία παρέλαση ή θεσμός δεν είναι υπεράνω κριτικής και αποδοκιμασίας, όταν αυτός δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη βούληση του μόνου άρχοντα, που είναι ο Λαός, εκ του οποίου απορρέουν και προς όφελος του οποίου λειτουργούν όλες οι εξουσίες, και τον οποίο υπηρετούν όλοι οι υπερυψωμένοι σήμερα σε εξέδρες άρχοντες, χωριστά από το οδόστρωμα όπου στέκεται η κροτούσα τας χείρας πλέμπα, δηλαδή εσύ κι εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος, μην αδικείς τον καφέ (που εγώ φυσικά δεν το βάζω στα χείλη μου, δυσανεξία γαρ), διότι όλα τα σπουδαία οι πρόγονοί μας τα έλεγαν γύρω από ένα τραπέζι (από την Ιλιάδα μέχρι τους πλατωνικούς διαλόγους), ενώ στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, όλες οι πνευματικές συζητήσεις που άλλαξαν τη σκέψη και την πραγματικότητα στην Ευρώπη, γίνονταν από τους πρωτοπόρους των εικαστικών τεχνών και της λογοτεχνίας, τους φιλοσόφους και κριτικούς του πνεύματος και τους στοχαστές σε καφέ, που μάλιστα ήταν και "σαντάν" (= με τραγουδίστριες που ήσαν εν πολλοίς και κονσοματρίς), κι όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν τότε από ανθρώπους που αγάπησαν τη ζωή και τις γεύσεις της, γιατί η αγάπη για τη ζωή σε ωθεί σε εγρήγορση. Θυμάμαι αυτό που είπε η Αμερικανίδα συγγραφέας Ανν Μόρροου Λίντμπεργκ: Η καλή συζήτηση σε διεγείρει σαν το δυνατό καφέ και κατόπιν δεν σ'αφήνει να πέσεις για ύπνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ αναφέρομαι στο γεγονός. Όχι γιατί γίνονται οι παρελάσεις και αν πρέπει να γίνονται κλπ. Το θέμα είναι ότι γίνονται, καλώς ή κακώς. Και όσον αφορά τον καφέ πιστεύω ότισήμερα ο καφές δεν έχει καμία σχέση με τον καφέ του τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ, καθώς στο κείμενό σου γράφεις: "Ξέρετε γιατί κάνουμε παρελάσεις εν έτη 2011; Για να τιμήσουμε τους ανθρώπους που τα έδωσαν όλα για αυτόν τον ρημαδοτόπο μας. Για τους αγωνιστές μας." Επομένως αναφέρεσαι κι εσύ με σαφήνεια στο γιατί γίνονται οι παρελάσεις, και μάλιστα αποδίδεις θετικό πρόσημο σε αυτές, αφού τις συνδέεις με την απόδοση τιμής στη μνήμη των πεσόντων αγωνιστών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλώντας για τη σκοπιμότητα που εξυπηρετούν οι παρελάσεις, ακολουθώντας το παράδειγμά σου, δεν αναίρεσα σε τίποτα τη διαπίστωση ότι αυτές γίνονται. Η διαπίστωση όμως ότι κάτι απλώς υπάρχει δεν το προφυλάσσει εσαεί από την κριτική, που είναι ωφέλιμη από κάθε άποψη. Και τούτο γιατί, αν κάτι υπάρχει ή κάτι γίνεται, είναι απολύτως ουσιώδες να εξετάσουμε αν τούτο συμβαίνει καλώς ή αν συμβαίνει κακώς, όπως γράφεις παραπάνω. Για παράδειγμα, αν κάτι κακώς γίνεται ή κακώς υπάρχει, τότε είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε τη σκοπιμότητα ύπαρξης ή συνέχισής του. Αν δεν μπούμε στη συζήτηση αυτή περί της θετικής ή αρνητικής ποιότητας (κι όχι μόνον περί της ύπαρξης ή μη) ενός πράγματος, τότε τί μας πειράζει αν αυτό πλήττεται από μια συμπεριφορά, όπως τα γεγονότα της Παρασκευής; Εκτός αν το θεωρούμε ως κάτι θετικό, που βλάφθηκε ή διεκόπη αδίκως.
Σε ποιό ακριβώς όμως σημείο μέσα σε όλα τα θετικά πράγματα αυτού του τόπου ιεραρχούμε τις παρελάσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές διακόπτονται, και σε ποιό σημείο το δικαίωμα του λαού να εκφραστεί ελεύθερα και να εκθρονίσει τους ανεπαρκείς άρχοντές του από τους υποθηκευμένους θώκους τους; Τελικά νομίζω ότι διαφωνούμε σ'αυτό, στην ιεράρχηση μεταξύ των δύο.
Προκαλείς γονιμότατο διάλογο.