Η μελαγχολία της επιστροφής

Καλησπέρα και πάλι,

 Κάθε φορά όταν γυρίζω από ένα ταξίδι με πιάνει μελαγχολία. Όταν εννοώ ταξίδι δεν εννοώ ότι πήγα στη Βέροια και γύρισα, εννοώ ότι βγήκα για λίγες ή πολλές μέρες στο εξωτερικό.

Το λυπηρό είναι ότι όσο πιο μακριά πηγαίνω τόσο πιο μεγάλη είναι και η μελαγχολία όταν γυρίζω. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή και κάθε φορά προσπαθώ να την προσδιορίσω. Φταίει η αλλαγή ώρας (αεροπλάνο παίρνεις, λογικό), φταίνε οι αλλαγές που γίνονται πίσω στη μαμά πατρίδα και στον μικρόκοσμο που ζούμε ο καθένας, φταίει το πολιτισμικό σοκ που παθαίνω μόλις πατήσω το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη ή μήπως τελικά φταίνε τα φεγγάρια;

Το ερώτημα παραμένει. Αυτή τη φορά επέστρεψα στην μικρή μας πόλη από το…μακρινό Λονδίνο. Όντως μακρινό, από πολλές απόψεις.
Πρώτον η διαφορά ώρας, πάνε μπροστά κατά 2 ώρες από εμάς, δεύτερον τα σημάδια του πολιτισμού που διακρίνεις παντού. Το μετρό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς γενικότερα που απέχουν από τα δικά μας όσο η γη από τον Άρη, την ευγένεια τους (φαινομενική αλλά υπάρχει), μέχρι και οι πωλήτριες είναι ευγενικές… βρίσκεις σούσι μόνο με 10 ευρώ και το πουλάνε σε cool αλυσίδες και όχι σε δήθεν εστιατόρια και …άλλα πολλά. Γενικότερα όταν επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη από το εξωτερικό το σοκ είναι μεγάλο. Με εξαίρεση βέβαια, τα ταξίδια μου σε υπανάπτυκτες χώρες, όπου εκεί βρισκόμαστε λίγα σκαλιά πιο πάνω από αυτές, σαν χώρα.

Αλλά είναι και κάτι άλλο. Είναι εκείνες οι μέρες, 5, 10, 25, όπου νιώθεις ότι οι μέρες κυλούν σαν νερό στο εξωτερικό και περνάς τόσο τέλεια όπου μόλις πιάσεις Ελλάδα θέλεις πάλι να φύγεις κατευθείαν!

Τελικά τι φταίει, ποιος ξέρει. Ίσως ο «πολιτισμός» στις χώρες αυτές να φέρνει την μελαγχολία. Σε πιο επίπεδο έχουν φτάσει οι χώρες αυτές, σε αντίθεση με τη μικρή μας Ελλάδα. Αντί να βρίσκετε μέσα στις πιο σύγχρονες αυτού του κόσμου, η χώρα μας, κατατάσσεστε στις υπανάπτυκτες(για τους γνωστούς λόγους), με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει τα τελευταία χρόνια περίγελος σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.