Πλέκοντας το εγκώμιο ενός πεθαμένου έρωτα.

Καλησπέρα και πάλι,

Πίνοντας espresso χθες το μεσημέρι σ' ένα καφέ στην Πλάκα (Αθήνα), μαζί με φίλες, η Κωνσταντίνα πρόσεξε απέναντι της ξαφνικά, ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Καθόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλον και κρατούσαν τα χέρια τους μπλεγμένα μεταξύ τους, επάνω στο τραπέζι. Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον μέσα στα μάτια χωρίς να μιλάνε, με ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο όπου μόνο στους πραγματικά ερωτευμένους μπορείς να συναντήσεις. Έρωτας, τον καταλαβαίνεις αμέσως. Η παραπάνω εικόνα μ ‘έβαλε σε σκέψεις, καθώς δύσκολα πια συναντάς τέτοιες όμορφες εικόνες στην καθημερινότητα. Πλέον τα αισθήματα δεν εκφράζονται δημόσια, ο έρωτας έχει γίνει φαγητό fast food και οι μεγάλοι έρωτες κρατούν ...11 λεπτά.

Μόνο αν είναι ΕΚΕΙΝΗ

Οι σκέψεις μου με οδήγησαν σε ένα άλλο περιστατικό που συνέβη πριν λίγο καιρό και είναι παράδειγμα ενός...πεθαμένου έρωτα.

Ένα τηλεφώνημα που ήρθε ένα πρωινό Δευτέρας, από τον Αλέξη και συγκεκριμένα με ξύπνησε λίγο άγρια κιόλας. Τι ήθελε ο καλός μου φίλος, μέσα στα άγρια δικά μου μεσάνυχτα; (γιατί για μένα 9 το πρωί άγρια ....νύχτα είναι!).

Εννιά το πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω, Αλέξης is calling. Θεέ μου πρωινιάτικα...

-Έλα Αλέξη μου τι έγινε;

 -Μου συνέβη κάτι πριν λίγο και ταράχτηκα.

-Τι: (κοιμάμαι έλεος)

-Την είδα.

Μετά από αυτό, η επόμενη μου αντίδραση θα έπρεπε να ήταν «ποια είδες πάλι;» Αλλά το θέμα με τον Αλέξη ήταν πως όταν δεν χρησιμοποιούσε όνομα αναφερόταν "σ’ εκείνη", μιλούσε πάντα για ΕΚΕΙΝΗ. Δηλαδή το κορίτσι που είχε βγει πριν από κάτι αιώνες, κάτι έγινε, κάτι ειπώθηκε, κάτι στράβωσε, κάτι είπε και τέλος. Από τότε φυσικά έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι βέβαια και για τον φίλο μου και για εκείνη. Αλλά ο Αλέξης με πήρε τηλέφωνο για να μου πει απλά πως ΤΗΝ είδε. Ούτε χαρές, ούτε πανηγύρια, ούτε πισωγυρίσματα. Απλά ΤΗΝ είδε.

Όλη η παρέα καταλαβαίναμε ποια εννοούσε και τι εννοούσε.. Εκείνη που έβλεπε πάντα όταν δεν έπρεπε. Εκείνη που ποτέ δεν ήταν εκεί στα δύσκολα. Εκείνη που έφταιγε για όλα. Εκείνη που έφταιξε που χώρισαν. Εκείνη που έφυγε ξαφνικά μέσα στη νύχτα και τον παράτησε μόνο να αναρωτιέται. Εκείνη που ποτέ δεν κατάλαβε πόσο την αγαπούσε. Εκείνη που τον πλήγωσε όσο καμία άλλη. Εκείνη που ήταν στο τέλος (σύμφωνα με όλους μας) η μόνη γυναίκα που αγάπησε.

Πατώντας το enter στην twilight zone

Ελάτε τώρα, twilight zone αποτελεί για όλους και όλες μας, εκείνη ή εκείνος που πέρασε σαν διάττοντας αστέρας απ τη ζωή μας και έφερε μια μικρή καταστροφή στο μικρόκοσμο μας. Για κάθε άντρα και γυναίκα. Είναι ο συνήθης ύποπτος, εκείνος ο άνθρωπος που κάπου λίγο βρεθήκαμε, κάπου για λίγο ή πολύ, κάναμε σχέση, κάπου βριστήκαμε, παρεξηγηθήκαμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά, ερωτευτήκαμε, περπατήσαμε χέρι με χέρι, κοιταχτήκαμε από κοντά ή μακρυά με τόσο πάθος, με βλέμματα που κανείς άλλος τριγύρω δεν μπορούσε να «πιάσει» σε όλο το δωμάτιο, παρά μόνο εμείς και εκείνη-ος και στο τέλος ...χωρίσαμε. Για τον άλφα ή βήτα λόγο. Χωρίζοντας όμως, δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε την απώλεια. Σκεφτήκαμε ατέλειωτα βράδια, κατηγορήσαμε τον εαυτό μας (Αν έκανα αυτό τότε ίσως να μην συνέβαινε εκείνο και αν εγώ δεν έλεγα αυτό ίσως και να ήμασταν ακόμη μαζί, αν...) βγήκαμε, ήπιαμε με φίλους ατέλειωτες ποσότητες αλκοόλ, ακούγοντας το αγαπημένο μας κομμάτι και πνίγοντας τις σκέψεις μας γι αυτό το ίδιο άτομο, βυθιζόμενοι στην θλίψη και στην απέραντη μοναξιά όταν γύρω μας ήταν όλοι μας οι φίλοι και ένα φουλ γεμάτο δωμάτιο με άσχετους ανθρώπους.

Όταν πέρασε και αυτή η περίοδος (1 μήνας, ένας χρόνος, 2...) ξυπνήσαμε ένα πρωί και αναλογιστήκαμε που θα πάει αυτό το βιολί. Πόσο θα μας τυραννά. Και ξαφνικά, η όλη απελπιστική αυτή κατάσταση που βρισκόμασταν για εκείνη-ον ξαφνικά, γύρισε μπούμερανγκ σε αυτούς. Δεν τους είδαμε και για όλο αυτό το διάστημα και αποφασίσαμε να περάσουμε τελικά στην... αντεπίθεση. Ποια είναι αυτή; Συνεχίσαμε τη ζωή μας. Ξαναζήσαμε, ψάχνοντας το επόμενο μας ταίρι.

Άλλοι παντρευτήκαμε, άλλοι κάναμε παιδί, άλλοι σοβαρή σχέση, άλλοι εφήμερη, άλλοι προλάβαμε και ξαναχωρίσαμε. Ο έρωτας με έρωτα περνάει. Έτσι δεν λένε;

«Κι όμως με γνώρισε»...

Και εκεί που η ζωή συνεχίζεται, ένα βροχερό πρωινό στο δρόμο και εκεί που μιλούσε στο τηλέφωνο με το αφεντικό του και φορώντας πάντα τα γυαλιά ηλίου του, πηγαίνοντας αφηρημένος στη δουλειά, βλέπει μια όμορφη παρουσία να προχωρά μπροστά του, μιλώντας και γελώντας επίσης στο τηλέφωνο. Όταν φτάνει κοντά του και σχεδόν σε απόσταση αναπνοής καταλαβαίνει πως είναι εκείνη. Τον λούζει κρύος ιδρώτας, για ένα και μόνο δευτερόλεπτο που καταλαβαίνει την παρουσία της να περνά από δίπλα του, τόσο όμορφη και απλή σαν να μην πέρασε μια μέρα και σοκάρεται για μια μόνο στιγμή, χωρίς όμως να σταματήσει να περπατά. Συνεχίζουν να μιλούν και οι δυο στο τηλέφωνο και αυτή τον προσπερνά και φεύγει. Αυτός γυρίζει πίσω να τη δει μήπως και γυρίσει να του μιλήσει, γιατί ίσως τον γνώρισε και αυτή, αλλά ΕΚΕΙΝΗ φεύγει και συνεχίζει να χαζογελά μιλώντας στο τηλέφωνο.

«Κι όμως Γεωργία, με είδε. Για δυο δευτερόλεπτα που κοιταχτήκαμε με γνώρισε». Μου είπε ο Αλέξης εκείνο το πρωί, αφού πέρασε η πρώτη ταραχή του από τη συνάντηση και με πήρε τηλέφωνο για να μου το πει.

Στο φινάλε, ο Αλέξης πάλι τη συγχώρησε όπως κάνει πάντα με το μυαλό του. Βρήκε μια δικαιολογία και μου είπε μετά από την πρώτη ταραχή του, πως τάχα ήταν με τον φίλο της, που περπατούσε μπροστά της, με άλλη παρέα και ντράπηκε να του μιλήσει και κάτι τέτοιες βλακείες που λένε οι άνθρωποι για να δικαιολογήσουν καταστάσεις και συμπεριφορές. Μετά από 2 εβδομάδες (το πολύ) το ξέχασε. Γύρισαν και πάλι φυσικά οι σκέψεις του στον τωρινό έρωτα του και στην καθημερινότητα του.

Γιατί εξάλλου τι είναι ΕΚΕΙΝΗ;

Μια σκέψη, ένα πέρασμα, μια ιστορία που περνάει από το μυαλό μας και μας υπενθυμίζει με τον άλφα ή βήτα τρόπο πως κάποτε και εμείς ήμασταν ανέμελοι-ερωτευμένοι χωρίς οικονομική κρίση, στενοχώριες και δάνεια και πως τίποτα δεν είχε νόημα και αξία τότε, αν ΕΚΕΙΝΗ δεν ήταν γύρω εκεί στη ζωή μας.

Το μυαλό ορισμένες φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Έπειτα από τόσα χρόνια, πιστεύω πως ΕΚΕΙΝΗ του Αλέξη και του κάθε Αλέξη, είναι μια υπενθύμιση έστω, μια στιγμή, μια στιγμιαία σκέψη  στο μυαλό μας, ενός πεθαμένου έρωτα.