Καλησπέρα και πάλι,
Μιλούσα προχθές
με φίλους που έχουν φύγει για τα «ξένα» και αναρωτιόμασταν παρέα πως θα ήταν η
ζωή τους στην μαμά πατρίδα αν δεν είχανε φύγει. Χάλια. Μ’ ένα στόμα μια φωνή!
Όσους φίλους έχω
σε Αγγλίες, Γαλλίες, Γερμανίες περνάνε μια χαρά. Ναι στην αρχή ήταν δύσκολα,
αλλά τώρα ζούνε αξιοπρεπέστατα. Έτσι όπως δεν θα ζούσανε ποτέ στην μικρή μας
χώρα. Τους ρωτάω που και πού, θα γυρνούσες πίσω αν....Και η απάντηση είναι παντα και από όλους η
ίδια. Αν είχα ότι έχω και εδώ από δουλειά και χρήματα και συνθήκες ζωής
γενικότερα ναι. Μετάφραση; Ζήσε
Μάη να φας τριφύλλι.Όπως λέμε και στην Ελλάδα...
"Βολτάροντας" στα
κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο παράλληλα είδα κάτι «μυστήρια» post του τύπου
«θα παραμείνω στην ελλάδα να πολεμήσω για το καλό της χώρας» και κάτι
άλλα επίσης «μυστήρια» όπως «οι νέοι της ελλάδας πολεμούν για τη χώρα τους
μένοντας πίσω». Ο καθένας ότι μπορεί κάνει δε λέω....Αλλά το αστείο με τα
παραπάνω post βρίσκεται στο γεγονός του ότι κανείς δεν θέλει να αφήσει τη θαλπωρή
του σπιτιού του στην Ελλάδα και να τρέχει στα εξωτερικά τρώγοντας μακαρόνια και
φακές (ναι καλά, κάτι κινέζικα βλέπω εγώ) για αρχή και ψάχνοντας για ότι να 'ναι
δουλειές μέχρι να πάρει τα πρώτα πολύτιμα χρήματα. Φυσικά και το εύκολο είναι
να μείνεις πίσω και να ζητιανεύεις από τους γονείς κανένα φράγκο για να επιβιώσεις. Το δύσκολο είναι το άλλο. Το εξωτερικό.
Και συνεχίζω να
αναρωτιέμαι βλέποντας αυτά τα post. Οι νέοι που φεύγουν στο εξωτερικό είναι πλουσιόπαιδα που τους κόπηκε
το...χαβιάρι και τρέχουν να το αναζητήσουν στο εξωτερικό ή δεν τους αρκούν τα
400 ευρώ μισθό δουλεύοντας όλη μέρα και ζώντας ανετότατα στην ελλάδα με νοίκια,
ρεύματα, τηλεφωνα, διαδίκτυο, σούπερ μάρκετ πάμθφηνο, δάνεια, χρέη κλπ. «Εμ βέβαια εσείς ψάχνεται τα πολλά δεν σας αρκούν τα λίγα....» ναι, αναρωτιέμαι, γιατί το άκουσα και αυτό.
Λυπάμαι. Αλλά δεν
μου αρκούν. Ούτε τα 400 ούτε τα 700 ευρώ. Είμαι μόνο 30, 20, 25 χρονών και
δικαιούμαι να ΖΗΣΩ. Όπως ζούν και οι υπόλοιποι νέοι στο εξωτερικό. Στην Ευρώπη.
Θέλω να ζήσω. Και όταν λέω ζήσω, εννοώ να πληρώνω αξιοπρεπώς τις υποχρεώσεις
μου και να μου περισεύουν και λίγα λεφτουδάκια για να βάλω στην άκρη ή να κάνω
τα γούστα μου, όποια και να είναι αυτά. Και όταν λέω γούστα εννοώ ανάγκες μέσα
στα λογικά πλαίσια. Να αγοράσω με δόσεις που μπορώ να βάλω, ένα λάπτοπ ή να
αγοράσω από το h&m της
γειτονιάς ένα φουστανάκι ή παντελονάκι της προκοπής.
Κουράστηκα να ζώ
και να ακούω γύρω μου έξαλλους νέους ανθρώπους να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν
στα βασικά τους έξοδα. Τα καθημερινά. Να αναγκάζονται να δανειστούν από φίλους(
όσους έχουν ακόμη τα χρήματα), γονείς (που τους έχουν ξεπαραδιάσει) και το
χειρότερο, όσοι δεν έχουνε κάποιον από τους παραπάνω ανθρώπους γύρω τους, να υποφέρουν
και να φτάνουν στην εξαθλίωση και σε πολύ χειρότερες διεξόδους. Πείτε μου
αγαπημένα κοινωνικά δίκτυα και φίλοι μου σε αυτά. Ποιος νέος εν έτη 2013 στην
Ελλάδα μπορεί να ζήσει ΜΟΝΟ με 400 ευρώ το μήνα και σε ένα σπίτι με νοίκι και με
όλα τα παραπάνω;
Συγχαίρω λοιπόν
τους φίλους και μη, που βρήκαν το κουράγιο και την ψυχική δύναμη και κατάφεραν
να φύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον και να το έχουν καταφέρει αυτό
εκεί. Δυστυχώς προτρέπω και όσους υποφέρουν ακόμη εδώ να φύγουν έξω και να
δοκιμάσουν την τύχη τους εκεί σε ένα αξιοκρατικό κράτος όπου οι εργοδότες δεν
εκμεταλέυονται την ανάγκη σου και οι εργαζόμενοι (όσοι το αξίζουν φυσικά) να παίρνουν
αυτό που δικαιούνται.
Το θέμα με τις δύο
παραπάνω κατηγορίες (φεύγω ή μένω) είναι ένα τσιγάρο...απόφαση. Το θέμα είναι
τι προτιμάς και τι αντέχεις για σένα και το μέλλον σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου