Που πήγε η ευγένεια μας; Ενικός αριθμός στο ταμείο, στην εφορία, στο s.m......

Διαβάζοντας ένα κείμενο στο διαδίκτυο για την λεκτική επίθεση του ποιητή Γιώργου Χρονά στην τραγουδίστρια Μόνικα μέσω του τελευταίου νομίζω, τεύχους της Οδός Πανός, του περιοδικού του ποιητή, ο τελευταίος αναφέρει: "Πιστεύω να έμαθε να αγαπάει το νερό η αυτοαποκαλούμενη Μόνικα. Γιατί ακόμα θυμάμαι τη μπόχα, για πολλή ώρα, από τα σκέλια της, στο καφέ του Ιανού -πριν από κάποιον καιρό - όταν σηκώθηκε, μετά την συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηϊωάννου.

Ζω ακόμα με την έννοια -η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά". Κάπου εκεί, ξεκίνησα να αναρωτιέμαι. Τι φταίει και πετάξαμε την ευγένεια από το παράθυρο; Φταίει η οικονομική κρίση; Φταίνε οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής μας; Φταίει το διαδίκτυο που μας δίνει την ευκαιρία να λέμε ότι θέλουμε; Φταίει η καθημερινότητα που μας έχει κάνει τόσο πεζούς; Αναρωτιέμαι γιατί το παραπάνω σχόλιο δεν είναι μια κριτική για την δουλειά της καλλιτέχνιδος αλλά ένα κακό σχόλιο (αν μπορώ να το πω έτσι) για την ίδια την τραγουδίστρια.

Αναρωτιέμαι καθώς σχόλια σαν το παραπάνω τα ακούμε σχεδόν κάθε μέρα.
Και κάθε φορά μας προκαλούν την ίδια έκπληξη. Το γεγονός όμως δεν εστιάζεται μόνο στις ατέλειωτες προσβολές που ακούμε καθημερινά και από παντού, αλλά και στα ατέλειωτα νεύρα που έχει ο καθένας μας και προκαλούν αυτή την αγένεια καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Στο λεωφορείο, στο δρόμο, στη δουλειά. Όλοι είναι σε πολύ κακή διάθεση.

Τι συμβαίνει; γιατί χάσαμε την ευγένεια μας και την ηρεμία μας μαζί; Ένα από αυτά τα δυσάρεστα που μου συμβαίνει προσωπικά κάθε μέρα (και μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι) και ανήκει στην κατηγορία έλλειψη ευγένειας είναι και ο ενικός. 

Εννοώ ο ενικός που χρησιμοποιούν αγενής άνθρωποι που δεν τους γνωρίζουμε, για να μας απευθύνουν τον λόγο και να μας μιλήσουν γενικότερα. Όπως για παράδειγμα στις δημόσιες υπηρεσίες, στο λεωφορείο, στα γκισέ των ταμείων κλπ. και συνοδεύεται από αγενές ύφος και θράσος, του τύπου «κυρία μου, πρέπει να μου δώσεις και το παράβολο 30000 για να σε εξυπηρετήσω». Κεριά και λιβάνια!

Από που κι ως που να μιλάμε στον ενικό όταν ο ένας δεν γνωρίζει τον άλλο καθόλου; Δεν σας ξέρω και ούτε θέλω να σας μάθω. Ευγένεια. Μόνο με αυτήν κερδίζεις τον απέναντι σου. Με ενικό, ουρλιαχτά και ξινισμένο ύφος όχι μόνο θα εκνευρίσεις αυτόν που έχεις απέναντι  αλλά θα προκαλέσεις και ανάλογη αντίδραση.

Ένας φίλος παλιότερα μου είχε δώσει την εξής συμβουλή. Όταν κάποιος σου μιλάει στον ενικό και σ΄εκνευρίζει, μίλα του και φέρσου του ανάλογα. Το είχα εφαρμόσει για ένα διάστημα και μετά όμως ξεκίνησα να αναρωτιέμαι. Έγινα και εγώ αυτό που κοροϊδεύω και απεχθάνομαι; Δηλαδή αγενής; Και το γύρισα πάλι.

Στο δρόμο άγνωστοι μας κοπανάνε με τσάντες, βιβλία, ομπρέλες και κανείς δε ζητά μια ριμαδιασμένη συγνώμη. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχα αγοράσει μόλις το καινούργιο μου κινητό και έστελνα μήνυμα σε φίλο περπατώντας αμέριμνη στο δρόμο, όταν μου ήρθε μια ξαφνική ανάποδη αγκωνιά και μου έριξε το κινητό στο τσιμέντο. Στα καλά του καθουμένου και στη μέση της Τσιμισκή. Φυσικά ο εν λόγω κύριος που μου...πρόσφερε τον αγκώνα του, συνέχισε την «βιαστική» του βόλτα χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει. Για συγνώμη ούτε λόγος. Τι έκανα εγώ και τι απέγινε το κινητό; Άρχισα να ουρλιάζω σαν την τρελή (ναι, ναι μόνη μου στο δρόμο) και το ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ κινητό απέκτησε την πρώτη του λακκούβα.

Τέτοια περιστατικά έχω αμέτρητα να διηγηθώ αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει πια λόγος να τα περιγράψω εδώ. Όλοι τα ζούμε στην καθημερινότητα μας. Το ερώτημα όμως παραμένει. Φταίει η κρίση τελικά και όλα όσα δεινά έφερε μαζί της για τα νεύρα και την αγένεια μας, ή αυτή η συμπεριφορά υπέβοσκε από πάντα και με την κρίση βγήκε στην επιφάνεια;
Έχουμε αποξενωθεί όλοι τόσο πολύ και δεν θέλουμε πια να μιλάμε μεταξύ μας. Άγνωστοι  μεταξύ αγνώστων. Αγενείς άνθρωποι βυθισμένοι στην καθημερινότητα και στη μοναξιά μας που μόλις πάει κάποιος να πει κάτι τον αποπαίρνουμε χωρίς να νοιαζόμαστε για τίποτα πια.