Tribute στις έρημες πόλεις

Πέρυσι τον Αύγουστο είχα γράψει ένα κείμενο σχετικά με την ηρεμία που επικρατεί στη Θεσσαλονίκη τον συγκεκριμένο μήνα και το πόσο τέλεια είναι κλπ κλπ. Σήμερα συζητώντας με έναν συνάδελφο στο γραφείο σχετικά με διακοπές και έρημες μεγαλουπόλεις μου ήρθε στο μυαλό η συγκεκριμένη στιγμή. Μόνη, στο κέντρο της πόλης με 40 βαθμούς Κελσίου, να αναρωτιέμαι ευχάριστα που πήγανε όλοι. Yeah! Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που γουστάρουν την μοναξιά τους στη μεγάλη πόλη και όχι την βαβούρα και το χαμό στα beach bar  της Χαλκιδικούλας ή whatever.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε κατέβηκα στην πρωτεύουσα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο. Τριήμερο Αγ. Πνεύματος όλοι πήγανε στα νησιά. Αθήνα μόνη και έρημη. Τέλεια. Παράδεισος. Θα μπορούσα όλη μέρα να γυρνοβολάω στα μουσεία και στα άδεια καφέ της Πλάκας. Κατάφερα να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω(ναι, ναι στην Αθήνα) χωρίς να προβληματίζομαι για την κίνηση και το αν θα τα καταφέρω
να προλάβω στην ώρα του το επόμενο ραντεβού μου. Με 38 βαθμούς Κελσίου υπό σκιά, η Αθήνα ήταν υπέροχη. Την τελευταία μέρα κόντεψα να πάω στο Ωνάσειο με θερμοπληξία βέβαια αλλά το έσωσα πηγαίνοντας παραλία. Τι το ήθελα; Βούρκος...σαν την Χαλκιδική δεν έχει....

Πρέπει εκεί κάτω στην Αθήνα να σας βάζουν κάτι στον καφέ καθώς με 4 ευρώ ξαπλώστρα μονή και άλλα 5 τον καφέ και η θάλασσα να βρωμάει και να δείχνει σαν τον Θερμαΐκό, plus ο ένας επάνω στον άλλον...Λυπάμαι που θα σας ταράξω αγαπημένοι αλλά...Σας πιάνουν λίγο κορόιδα νομίζω!

Το θέμα μου πάντως είναι πως γυρνώντας στην Θεσσαλονίκη με το τρένο (Θεέ μου δώσε μου δύναμη) έπεσα επάνω στην κίνηση και στην απίστευτη ταλαιπωρία νοσταλγώντας τον...Αύγουστο. Τι θα γίνει θα φύγετε ή θα ξαναπάω Αθήνα;