Η σιωπή ανάμεσα μας...

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες να γράψω ένα κείμενο για τις σιωπές που υπάρχουν ανάμεσα μας. Τη σιωπή που υπάρχει πολλές φορές ανάμεσα σε συζητήσεις, σε στιγμές, σε φορές που καλύτερα είναι να μη συζητάμε τίποτα παρά να λέμε ανούσια και βλακώδες θέματα.

Για παράδειγμα η σιωπή ανάμεσα σε ένα ζευγάρι σ΄ ένα εστιατόριο ή σ΄ ένα καφέ. Παραγγέλνουν, πίνουν, τρώνε, σιωπή. Τίποτα άλλο. Τρώνε και φεύγουν. Τους βλέπουμε και αναρωτιόμαστε...Και εμείς μια μέρα έτσι θα γίνουμε; Και τους λυπόμαστε. Κι όμως αυτά τα ζευγάρια είναι τόσο ικανοποιημένα και ευτυχισμένα μέσα στη σχέση τους που η σιωπή είναι ότι καλύτερο τους έχει συμβεί. Μέσα σε μια σχέση χρόνων δεν χρειάζονται πια τόσες πολλές λέξεις. 

Η σιωπή είναι απολαυστική. Δεν χρειάζεται να γεμίσουν το κενό και γι αυτούς πραγματικά δεν υπάρχει κανένα κενό. Είναι ευτυχισμένοι μέσα στη σιωπή τους και δεν έχουν ανάγκη από λέξεις και βλακείες που νομίζουμε πως έχουν εμείς οι υπόλοιποι, που πρέπει να γεμίζουμε τις σιωπές μας με λόγια.

Όταν η σχέση είναι ...500 χρόνων και όλα είναι υπέροχα μεταξύ μας τότε υπάρχουν και στιγμές που δεν χρειάζεται να πούμε το απολύτως τίποτα. Μόνο που υπάρχει ο άνθρωπος μας εκεί μας αρκεί. Δεν χρειάζεται με λόγια να γεμίσει το κενό, ούτε να προσποιηθούμε πως πρέπει κάτι να πούμε για να μην επεκταθεί πολύ η σιωπή και στο τέλος μείνει μόνο αυτή. Γιατί κατά βάθος και οι δυο ξέρουμε πως η σιωπή αυτή είναι λυτρωτική και υπέροχη.  

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, είναι όμως και εκείνες οι σιωπές ανάμεσα μας που είναι τόσο άβολες και περίεργες που πρέπει κάτι να γίνει, κάτι να ειπωθεί για να δώσουμε λίγο χρώμα και να κάνουμε εντύπωση (και καλά) στον συν-ομιλητή μας.

Καθόμουν μέσα στην εβδομάδα σε ένα γνωστό καφέ της πόλης και έστυβα τον εγκέφαλο μου να σκεφτώ κάτι να πω στον συνομιλητή μου για να γεμίσω το κενό ανάμεσα μας, (ναι κι αυτός του ομιλητικού) και δυστυχώς τίποτα δεν μου ερχόταν στο μυαλό. Και άκουσα και το κορυφαίο. Δημοσιογράφος είσαι, η δουλειά σου δεν είναι να μιλάς; (Όχι, είναι να ακούω..Μας έχετε παρεξηγήσει...νομίζω) Για μένα οι σιωπές είναι οκ, αλλά όχι για όλους μας...

Και υπάρχει και άλλη σιωπή. Εκείνη "του μακρυά". Η σιωπή ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που θέλουν να είναι κοντά αλλά είναι μακρυά. Για τον α ή β λόγο. Και όταν βρίσκονται τελικά κάπου, οπουδήποτε, η σιωπή πια δεν υπάρχει.

Και ξεκίνησα να αναρωτιέμαι. Γιατί χρειάζεται πάντα να γεμίζουμε το κενό; Δεν μπορούμε να το απολαμβάνουμε; Η σιωπή τελικά είναι μια υγιή μορφή συνύπαρξης ή αμηχανίας;  

Προσωπικά γουστάρω τις σιωπές και τις προτιμώ από τα ανούσια κενά λόγια.

Η σιωπή όμως είναι χρυσός μέσα σε μια νέα ή παλιά φιλική ή ερωτική σχέση, ή πρέπει να μιλάμε σαν τους ηλίθιους όλη την ώρα για να γεμίσουμε το καταραμένο κενό; Προσωπικά πιστεύω πως η πολύ κουβέντα κάνει κακό. Μόνο που είσαι εκεί για τον άλλο και επέλεξες να είσαι εκεί χωρίς να χρειάζεται να  αναλώνεσαι σε ανόητες παρέες και λέξεις, η παρουσία τελικά παρά η απουσία είναι ότι χρειαζόμαστε στο τέλος. Κι ας μην μιλάμε...