Όταν έρχεται και σε τυλίγει η απουσία...

Όταν  φεύγει ένας άνθρωπος απ’ τη μικρή μας ζωή, που δεν διαλέξαμε εμείς να φύγει, όλα διαλύονται και πέφτουν, όπως έπεφταν τα κτίρια στην ταινία Inception. Και το μόνο που αφήνει πίσω της η απουσία αυτή είναι το τίποτα. Εμείς που μένουμε πίσω είμαστε καταδικασμένοι να συνεχίσουμε να ζούμε.Τώρα το πως και το γιατί, είναι ένα άλλο ερώτημα. Και ζητά μια απάντηση. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο από κοντά σου η έλλειψη του στην αρχή είναι αφόρητη. Αβάσταχτη.

Πρέπει να συνεχίσεις να πηγαίνεις στην δουλειά σου, να συνεχίσεις να τρως, να ντύνεσαι, να κοιμάσαι, να ξαπλώνεις στο κρεββάτι και εκείνη- εκείνος, να λείπει. Που μπορεί να έχει πάει δεν έχει καμία σημασία. Απλά λείπει. Απ' τη ζωή μας.

Το αίσθημα του κενού που δημιουργείται από τον εγκέφαλο και περνάει στην καρδιά μας είναι αβάστακτο. 
Πριν 13 χρόνια όταν ένας δικός μου άνθρωπος είχε φύγει
απ' τη ζωή το αίσθημα του πόνου ήταν αβάστακτο. Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Μετά από 13 χρόνια το κενό εκείνο που άνοιξε από την απουσία του, δεν έχει κλείσει ακόμη.

Υπάρχει λένε ένα μέρος στην ψυχή μας που «ανοίγει» μόνο όταν έρχεται ο πόνος. Και μας κατακλύζει ολόκληρους. Και μετά, λένε πως δεν ξανακλείνει ποτέ. 
«Ο άνθρωπος έχει στην καρδιά του μέρη που δεν υπάρχουν ακόμη και όπου εισέρχεται ο πόνος για να μπορέσουν να υπάρξουν» είπε κάποτε ο Λ.Μ. Είναι ότι πιο σωστό έχω ακούσει τελευταία.

Ο πόνος της απουσίας και της απώλειας μπορεί να σε οδηγήσει σε δύσκολα μονοπάτια. Να περπατήσεις σε δρόμους του εγκεφάλου που δεν ήξερες ότι είχες. Και στο τέλος του δρόμου αυτού, να σε κάνει ένα νέο άνθρωπο.

Πριν 13 χρόνια σταμάτησα να πιστεύω σε θεούς και δαίμονες. Ο πόνος με οδήγησε σε δρόμους και λύσεις που δεν πίστευα πως υπήρχαν. Και ανέτειλε ένας νέος άνθρωπος από όλον τον πόνο εκείνο.

Όταν μια νέα απουσία έρχεται στη ζωή μας, ξέρουμε πια πως να την αντιμετωπίσουμε. Ο πόνος γνωρίζει τα μονοπάτια και πάει και ξανακάθεται εκεί που ξέρει. Και περνάνε τα χρόνια, οι μήνες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα.

Και περιμένεις. Και φυσικά δεν έρχεται κανείς. Όχι τουλάχιστον το πρόσωπο που θέλεις. Κάποιες φορές ίσως οι απουσίες να λειτουργούν και λυτρωτικά. Ίσως να μας αξίζουν. Ίσως εμείς με την συμπεριφορά μας να τις προκαλέσαμε. Ίσως να φταίμε, ίσως όχι. Το αποτέλεσμα μετράει. Ο εγκέφαλος ανοίγει πάλι την πόρτα του πόνου και εσύ εισέρχεσαι μέσα.