Ακροβατώντας στην οικονομική κρίση. Το αξίζαμε όλο αυτό τελικά;

Διαβάζοντας ένα άρθρο προχθές σχετικά με την «πτώση» του αμερικάνικου ονείρου στο ...νέο κόσμο, και κατά πόσο έχει επηρεάσει αυτό το (ας μου επιτραπεί η έκφραση)  φαινόμενο στην ακμή και στην παρακμή του, ολόκληρο τον πλανήτη σχεδόν, αναρωτήθηκα  και για τη μικρή μας χώρα. Φταίει αυτό το όνειρο, για το σημερινό μας χάλι; Εντάξει, δεν φταίει εξολοκλήρου αυτό αλλά ένα μικρό μερίδιο το έχει.

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαριά χρόνια όλοι ήμασταν κυριολεκτικά και μεταφορικά μη σου πω, στον κόσμο μας. Στον κόσμο του «λεφτά υπάρχουν» και θα υπάρχουν μέχρι να πεθάνουμε, σπαταλάμε μέχρι και το τελευταίο ευρώ-δραχμή που έχουμε στην τσέπη μας απόψε, γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα και το χρήμα θα
ξανάρθει, λατρεύουμε τον Παπανδρέου-Καραμανλή junior, ο Βενιζέλος ήταν ακόμη τότε το the next best thing στην πολιτική σκηνή της χώρας, ο Άκης χόρευε ζεϊμπέκικα και εμείς από κάτω χειροκροτούσαμε, στη Μύκονο πίναμε σαμπάνιες(εκεί το συνεχίζουν ακόμη, απλά εμείς λείπουμε) ο Λάκης Γαβαλάς έκανε πάρτι γιατί κάθε μέρα ήμασταν στις μπουτίκ του και ψωνίζαμε Gucci, οι πορτιέριδες στα μπουζούκια ρίχνανε πόρτες και τα θύματα τους γινόντουσαν talk of the town στις κλίκες μας, τα κομμωτήρια ήταν γεμάτα και τα μαλλιά μας στην τρίχα (τώρα είναι μόνο τρίχα-κάγκελο απ την απελπισία), όλοι μέναμε μόνοι μας μακρυά από γονείς και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια....Και ξαφνικά ξυπνήσαμε και έξω από το παράθυρο μας ξημέρωσε η οικονομική κρίση.

Νομίζω όμως πως αρκετά ζήσαμε το αμέρικαν ντρίμ αλά ελληνικά για 10 και βάλε χρόνια και δυστυχώς δε μας βγήκε και σε καλό γιατί η οικονομική κρίση πλανιόταν επάνω απ τα κεφάλια μας και κανείς δεν την έβλεπε, ή τουλάχιστον δεν ήθελε κανένας από εμάς να την δει...

Πως μας βρήκε; Χρεωμένους από πιστωτικές κάρτες, δάνεια για σπίτια, διακοπές, κινητά κλπ, πίσω στο σπίτι των γονιών μας, απογοητευμένους, να χρωστάμε ξαφνικά και στην εφορία, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά (ή με δουλειά και χωρίς λεφτά επίσης), χωρίς διακοπές, χωρίς εξόδους, αλλά με μπόλικα περσινά και προπερυσινά ρούχα και παπούτσια. Μια φίλη κοροϊδευτικά μου λέει «αυτά μας μείνανε μόνο, τίποτα άλλο» και φυσικά παίρνει πάντα την απάντηση «περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις».

Το ερώτημα όμως παραμένει. Φταίει το αμέρικαν ντρίμ που θέλαμε να ζήσουμε και εμείς οι πτωχοί, φταίει η αλόγιστη σπατάλη και μεγαλομανία μας ή φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί μας;

Σε αυτό το σημείο θα θυμηθώ την υπέροχη ατάκα του κ. Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε» και θα σας υπενθυμίσω πως όσο αυτοί τρώγανε με χρυσά κουτάλια, είχαμε πιάσει και εμείς μια γωνίτσα του τραπεζιού τους και τρώγαμε με ασημένια. Τώρα θα μου πεις ποιος πλήρωσε την νύφη στο τέλος, μα φυσικά εμείς οι απλοί Έλληνες πολίτες. Ε, τι περιμένατε να πληρώσουν οι πολιτικοί μας; Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση...αποκλείεται. Στην Ελλάδα ζούμε. Πιάσανε τον Άκη μόνο, για αρχή (και ελπίζω όχι τέλος) για να μας τον πασάρουν σαν  κλέφτη και θύτη για όλα τα δεινά της χώρας και για να πέσουμε όλοι επάνω του να τον φάμε και να ξεχάσουμε όλους τους άλλους. Δε λέω, αν έφταιξε και όντως σπατάλησε δημόσιο χρήμα να πληρώσει. Και φυσικά θα κρίνει η ελληνική δικαιοσύνη την υπόθεση του, αλλά δεν νομίζω πως 20 χρόνια τώρα μόνο ο Άκης σπαταλούσε δημόσιο χρήμα, γιατί αν ήταν μόνο ο Άκης, η Ελλάδα δεν θα χρωστούσε όλον το ντουνιά σήμερα.

Συμπέρασμα; Ήταν και άλλοι. Και πιστεύω πολλοί. Για να ζήσουν και να ζήσουμε όλοι εμείς το ...όνειρο βρεθήκαμε σήμερα να χρωστάμε της Μιχαλούς, κυριολεκτικά και μεταφορικά παντού. Και όχι μόνο η χώρα αλλά και εμείς οι ίδιοι, σαν άτομα. Καταντήσαμε να ζούμε μέσα στην αγωνία και το άγχος του τηλεφώνου της τράπεζας, της κινητής τηλεφωνίας, του σταθερού τηλεφώνου κλπ κλπ. Και όλοι πια ζητάνε λεφτά! Και κάπως έτσι ξαφνικά μέσα σε όλη αυτήν την απελπισία ακούμε καθημερινά για αυτοκτονίες. Νέων και γέρων απελπισμένων ανθρώπων της διπλανής πόρτας που μην μπορώντας να  αντεπεξέλθουν πια σε αυτό το χάλι που βιώνει η χώρα σήμερα και μέσα στον προσωπικό τους Γολγοθά, αυτοκτονούν. Η απελπισία μας έχει φτάσει μέχρι τον θάνατο.

Στο χάλι αυτό, όλοι λιθαράκι-λιθαράκι οδηγήσαμε την Ελλάδα. Άλλοι συμβάλαμε λιγότερο άλλοι περισσότερο. Το μέλλον θα δείξει. Το παρόν μας δείχνει πως εμείς οι απλοί Έλληνες δεν είχαμε ποτέ την "άπλα" για να κάνουμε τη μεγάλη ζωή, το αμερικάνικο όνειρο πραγματικότητα (που τελικά δεν ήταν για εμάς και μη σου πω και ούτε και για τους Αμερικάνους) και πως στην τελική όπως αποδείχτηκε, το κάναμε με τα λεφτά των άλλων. Σπαταλούσαμε το χρήμα σαν να ήταν...πετσετάκι.  Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Μέχρι τέλους. Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα παρακαλώ.