Οι μικρές χαρές της ζωής.

Τώρα τελευταία έχω αποκτήσει μια περίεργη συνήθεια. Κάθομαι στα καφέ μόνη μου (όχι σε οποιαδήποτε καφέ, αλλά σε εκείνα τα μη κομπλεξικά μικρά cool μαγαζάκια της πόλης, που τους φαίνεται πολύ φυσιολογικό να κάθεται και να πίνει καφέ ένας μόνος άνθρωπος), με το laptop και γράφω τα κείμενα μου εκεί παρέα, με μια κούπα καφέ. 

Η συγκεκριμένη νέα μου συνήθεια έχει πολλά καλά.
Γράφω απολαμβάνοντας τη θέα (όποια και να είναι αυτή), δεν έχει φασαρία γραφείου και άγχος, παρατηρώ τους γύρω μου και παίρνω ιδέες, ακούω όμορφες μουσικές, πίνω ποιοτικό καφέ και αν μη τι άλλο χαλαρώνω.

Πριν πολλά χρόνια ντρεπόμουν να κάνω κάτι αντίστοιχο. Να βγω για καφέ μόνη μου; Θεέ μου με τίποτα! Αλλά όσο περνάνε τα ρημάδια τα χρόνια, ηρεμείς και πολλά κομπλεξικά που είχες στο παρελθόν αποβάλλονται.

Σήμερα απορώ πως δεν το έκανα παλιότερα! Βολεύομαι καλύτερα βέβαια, στο εξωτερικό. Εκεί και άλλα φρικιά σαν εμένα κάθονται μόνα τους με τα laptop ή και χωρίς αυτά και αγναντεύουν. Ναι, είμαστε πολλοί...

Είναι άνετοι στο εξωτερικό οι άνθρωποι και αυτά τα χαζά τα κόμπλεξ που έχουμε εμείς ακόμη εδώ στη μικρή μας χώρα τα έχουν αποβάλλει. Θυμάμαι πέρυσι είχα κάτσει σ’ ένα καφέ στο Λονδίνο, νομίζω, ενός μουσείου ήταν και παρατηρούσα τον κόσμο. Ο καθένας στην κοσμάρα του και κανείς μα κανείς δεν μου έδινε σημασία, ή με κοιτούσε σαν alien.
 Πίνοντας το espresso μου, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή απλά ταξιδεύοντας νοερά μέσα στους διαδρόμους του μουσείου...

Και τώρα φυσικά αυτό κάνω. Έχω σχολάσει, κάθομαι σ’ ένα μικρό και όμορφο καφέ στην πόλη, δίπλα από ένα παράθυρο και γράφω. Έτσι είναι τελικά. Οι μικρές χαρές της ζωής φέρνουν την ευτυχία. Και όχι τα πολλά και τα υπερβολικά.

Καλό βράδυ.