Κάθε φορά που γυρίζω στην Θεσσαλονίκη από το
εξωτερικό αισθάνομαι χάλια. Και το έχω ξανά αναφέρει σε παλιότερο κείμενο εδώ
με τον διακριτικό τίτλο «η μελαγχολία της επιστροφής».
Αλλά η διαφορά Ελλάδας-Ευρώπης είναι τόσο
τρομακτική όπου αισθάνεσαι σαν να γυρίζεις από την γηραιά ήπειρο στο Πακιστάν!
Τέλος πάντων ενόψει των σημερινών γεγονότων
στη χώρα που κάνει ότι γουστάρει και όπως το γουστάρει, ξύπνησα το πρωί και
άκουσα αυτό που περίμενα να συμβεί εδώ και πολύ καιρό. Μπήκανε τα ΜΑΤ στο
ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αθήνα. Αναμενόμενο. Θλιβερό. Τα τελευταία λόγια του
εκφωνητή της πειρατικής ΕΡΤ επίσης θλιβερά. Θύμισαν άλλες εποχές. Δεν τα
παραθέτω εδώ καθώς δημιουργούν θλίψη. Μπορείτε να μπείτε στα blogs και να τα ακούσετε.
Σήμερα οι δημοσιογράφοι της Θεσσαλονίκης
πραγματοποίησαν στάση εργασίας το μεσημέρι δηλώνοντας την συμπαράσταση τους
στην ΕΡΤ. Σήμερα εδώ στη Θεσσαλονίκη πολίτες, εργαζόμενοι και άλλοι
συγκεντρώθηκαν έξω από την ΕΡΤ3 για να δηλώσουν επίσης την συμπαράσταση τους
στον αγώνα (;) των εργαζομένων και προφανώς να σταματήσουν τα ΜΑΤ από τυχόν επιχείρηση
μπουκαρίσματος και εδώ.
Αυτή τη φορά θα κάνω λίγο το δικηγόρο του
διαβόλου.
Ποιος νοιάζεται πια για την ΕΡΤ; Οι εργαζόμενοι της; Έχουν οι ίδιοι…αφήσει το
κτίριο και έχουν φύγει για να αναζητήσουν νέες δουλειές. Όσοι ακόμη μπορούν να βρουν τουλάχιστον. Οι υπόλοιποι
στο σπίτι. Ποιος να νοιαστεί πια για έναν αγώνα που υπάρχει μόνο στα λόγια; Οι συνάδελφοι
δημοσιογράφοι, που τόσα χρόνια βρίζαμε (ναι και εγώ μέσα) την ΕΡΤ και τα
βύσματα της και όλο το κακό συναπάντημα που τροφοδοτούσε την όλη κατάσταση; Θυμάμαι ακόμη πολύ χαρακτηριστικά όταν ένας φίλος
κάμεραμαν που δούλευε στην ΕΡΤ3, πίσω στο 2009, όταν έψαχνα απεγνωσμένα δουλειά
και του είχα πει έστω βρε παιδί, να έρθω να αφήσω ένα βιογραφικό στην τηλεόραση, μπας και
το κοιτάξει κάποιος, να έρθω να απασχοληθώ έστω και ΔΩΡΕΑΝ, μου είχε
πει, πέτα το στα σκουπίδια. Περισσότερο τόπο θα πιάσει. Αναφερόμενος φυσικά στο
βύσμα του βύσματος που γινότανε εκεί μέσα τότε και συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας.
Τώρα θα μου πεις που τα ξέθαψες όλα
αυτά...Πολύ απλά στο γεγονός του υποτιθέμενου αγώνα. Συμπαραστέκεσαι σε άτομα
που κάνουνε αγώνα και θέλουνε να κάνουνε αγώνα. Όχι σε 4 με 6 ανθρώπους που
έμειναν πίσω να αναρωτιούνται τι έγινε. Μια βόλτα από την Λεωφόρο Στρατού τις
προηγούμενες ημέρες και ο καθένας μπορούσε να καταλάβει την εγκατάλειψη. Για
ποιον αγώνα λοιπόν μου μιλάτε;
Όπως γίνεται με όλους τους «αγώνες» τα
τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έτσι έγινε και με την ΕΡΤ. Ξεκινάμε όλοι μαζί με
πάθος και ορμή και καταλήγουμε 3 με 5 να σκουπίζουμε το κτίριο και να μαζεύουμε
τις μπύρες από το πάτωμα.
Ήμουν και εγώ εκεί στη Λ. Στρατού όταν έκλεισε
η ΕΡΤ τόσο αιφνίδια και υποστήριξα τον αγώνα των εργαζομένων ξεχνώντας το φτύσιμο
του παρελθόντος. Καθώς όλοι σήμερα στην χώρα της κρίσης παλεύουμε για τις
δουλειές μας και την αξιοπρέπεια μας, πρέπει να στηρίζει ο ένας τον άλλο. Όταν
έκλεισε ο Alter, όμως που ήμασταν όλοι; Βγήκε κανένας να διαμαρτυρηθεί; Όλοι λέγαμε αχ! Τους
καημένους! Και κανείς στο πλευρό των εργαζομένων. Κανείς. Μόνοι τους τραβούσαν
το λούκι. Όταν έκλεισε η Ολυμπιακή που ήμασταν όλοι; Εκείνοι δεν ήταν
άνθρωποι; Δεν
χάσανε τις δουλειές τους; Μόνοι τους και εκείνοι. Μόνο στην ΕΡΤ δουλεύανε
άνθρωποι; Στις επιχειρήσεις που κλείνουν κάθε μέρα, εκεί, ζώα δουλεύουνε; Στο
FΟΚΑ; Αλλά οι δημοσιογράφοι..ότι τους συμφέρει υποστηρίζουν. Χτυπήθηκε το δημόσιο συμφέρον και έγινε χαμός. Για
τους ιδιώτες χεστήκαμε. Είχα πάθει σοκ όταν τις τελευταίες ώρες της ΕΡΤ η
δημοσιογράφος στράφηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του σταθμού κατά της
κυβέρνησης. Πρώτη φορά! Γιατί; Γιατί το συμφέρον πήγε περίπατο.
Αλλά τέτοιοι είμαστε. Δημοσιογράφοι και μη.
Όταν χτυπούν το συμφέρον μας αντιδράμε. Για τους άλλους...πέρα βρέχει! αγώνας για εμάς. Αλλά και πάλι. Αγώνας για λίγο. Μετά βαριόμαστε. Μετά
σιωπή. Και αυτή τη σιωπή πληρώνουμε σήμερα με τη μορφή του μνημονίου 1, 2 και
3. Σιωπή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου