Αυτό που όταν πεθαίνει κάποιος και έπειτα,
όλοι τον αγαπάμε, ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου της Μελίνας Μερκούρη,
γέμισαν ήδη από τώρα όλα τα περιοδικά και οι εφημερίδες με την επέτειο των 20
χρόνων από τον θάνατο της. Η Μελίνα πέθανε στις 6 Μαρτίου το 1994. Ατέλειωτα
αφιερώματα σε ιλουστρασιόν σελίδες με ολοσέλιδες φωτογραφίες με μια Μελίνα με
το τεράστιο χαμόγελο της να μας κοιτά. Σε αυτές τις ίδιες σελίδες όταν ζούσε
ούτε που θα το πίστευε και η ίδια ότι θα έμπαινε. Τότε, ή δεν θα έγραφαν
καθόλου γι αυτήν ή θα έκαναν τα γνωστά πικρόχολα ειρωνικά τους σχόλια με
λεζάντες κάτω από τις φωτογραφίες της.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ πως κάποιοι
μεγαλοεκδότες και μικράνθρωποι ταυτόχρονα, εκμεταλλεύονται θανάτους για να
πουλήσουν φύλλα. Το ίδιο και με τον αγαπημένο Σάκη Μπουλά. Τι είπε η θεία του, τι είπε η ανιψιά του, τι έγινε
στην κηδεία του κλπ. βλακείες για να προσελκύσουν κόσμο.
Το ίδιο ισχύει και με εμάς του απλούς
ανθρώπους τους καθημερινούς. Όταν ζούμε και για όσο ζούμε, μας περιφρονούν, μας
κακολογούν, μιλούν με τα χειρότερα πίσω μας και μπροστά μας. Όταν περάσουμε
στον άλλο κόσμο....τα καλύτερα! Και τι καλός άνθρωπος και να πάμε και στην
κηδεία του να τον θάψουμε κιόλας να φάμε και το φαγητό του και ούτω καθεξής!
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Γι αυτό αφήστε την Μελινάρα να αναπαυτεί όπου
κι αν βρίσκετε και σταματήστε να την μνημονεύεται. Φίλοι και εχθροί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου