Κυριακή απόγευμα, κατέβηκα στο κέντρο και οι
οιωνοί δεν ήταν καθόλου καλοί. Πήρα το σαράβαλο το λεωφορείο 32 από τον Εύοσμο,
(ξέρω, ξέρω πρέπει να σταματήσω επιτέλους να τα χρησιμοποιώ), όπου ήρθε μετά
από 25 λεπτά αναμονή στη στάση και κατευθυνόμενη προς το κέντρο με 80 βαθμούς
Κελσίου μέσα σε αυτό, ξαφνικά κάπου στην Ξυροκρήνη ανοίγει διάπλατα της πόρτες
με το σύνθημα «κατεβείτε έχει πορεία στο κέντρο και δεν πάμε πουθενά».
Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως ο προορισμός
μου ήταν η Αριστοτέλους και όχι η Ξυροκρήνη όπου απέχει από την Αριστοτέλους
όσο ένα πακέτο τσιγάρα, αλλά τέλος πάντων. Τι να κάνω, κατέβηκα. Με τα
δωδεκάποντα τακούνια μου, πήρα τον δρόμο προς τον Βαρδάρη με κατεύθυνση προς το
κέντρο. Προφανέστατα και ταξί δεν υπήρχε πουθενά. Στο Βαρδάρη, έπεσα επάνω στην
αντιφασιστική πορεία όπου κινούνταν στην Εγνατία με κατεύθυνση το κέντρο. Η
δεύτερη πορεία (ναι, είχε ΚΑΙ δεύτερη) κινούνταν αντίθετα. Ήταν της Χρυσής
Αυγής βλέπεις...
Κάπου ανάμεσα στην Κολόμβου με Αντιγονιδών,
ένα απρόσμενο τηλεφώνημα μου χάλασε ...τα νεύρα. -«Πάμε θέατρο»; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
Και έτσι ξεκίνησε το βράδυ…να φτιάχνει.
Στο καφέ-πολυχώρο «Ενώ» υπάρχει μια αίθουσα
στον επάνω όροφο του καταστήματος, όπου φιλοξενεί πειραματικές ομάδες θεάτρου,
εκδηλώσεις και διάφορα δρώμενα.
Εκείνη την Κυριακή ήμουν τυχερή που μια
φίλη-ηθοποιός μας προσκάλεσε στο συγκεκριμένο δρώμενο, καθώς ήταν πολύ καλύτερο
από κάθε άλλη ακριβοπληρωμένη παράσταση έχω δει.
Το θέμα της παράστασης ήταν μια μέρα στο
ραδιόφωνο του 1960. Εκπληκτικό. Τίτλος της παράστασης «Το κουμπί γυρίσατε»
Οι ηθοποιοί αξιοπρεπέστατοι, όλοι στο ύψος του
ρόλου τους, μας μετάφεραν στην εποχή του 1960 αβίαστα, με τις μουσικές τους, το
σπιρτόζικο παίξιμο τους, υπό τους ήχους του live πιάνου. Γέλιο, μελαγχολία, χαρά όλα μέσα σε μια παράσταση.
Συγχαρητήρια ανήκουν μόνο σε αυτήν την υπέροχη ομάδα.
Η θεατρική ομάδα NoVanTheaterGroup,
αποτελείται από τους:
Συντελεστές:
επιλογή κειμένων-σκηνοθεσία: Λένα Πετροπούλου
χορογραφίες: Τάσος Παπαδόπουλος
μουσική διδασκαλία-πιάνο επί σκηνής: Ζωή
Κατσιλέρου
θεατρική έκφραση τραγουδιού: Κων/ντίνος
Μελίδης
εκφραστικός λόγος: Καρολίνα Ρήγα
γραφιστική επιμέλεια: Γεώργιος Δερνίκας
φωτισμοί: Gilles Drag
κοστούμια: NoVanTheaterGroup
Ηθοποιοί:
Ελένη Νανούδη, Μανώλης Δραμηλαράκης, Κατερίνα
Κανδυλίδου, Νατάσα Τσακιρίδου, Γιάννης Καρακάσης, Ελισάβετ Τσολερίδου, Δημήτρης
Τσάλμας, Λένια Κοκκίνου, Νικόλ Λεονταρίδου.
Κάτι σαν συμπέρασμα;
Κατάλαβα τελικά πως από αυτές τις μικρές
πειραματικές σκηνές της πόλης, βγαίνουν
οι μεγάλοι (και επίμονοι) ηθοποιοί. Ξεκίνησα να αναρωτιέμαι και σκέφτηκα την δική μου κατάσταση
(πριν χρόνια) όταν αποφάσισα τελικά να ακολουθήσω την δημοσιογραφία.
Δουλεύοντας δωρεάν για 2 ολόκληρα χρόνια και με την πρόφαση της μάθησης
αναρωτιέμαι σήμερα αν θα το έκανα για κάποια άλλη δουλειά. Όχι. Με τίποτα. Έτσι
και αυτά τα παιδιά. Παίζουν σχεδόν δωρεάν για ένα επάγγελμα το οποίο το θέλουν,
το γουστάρουν πραγματικά με την ελπίδα κάποια στιγμή να καταφέρουν να ζήσουν από
αυτό. Δεν αναφέρομαι στα συγκεκριμένα παιδιά αλλά γενικά στα παιδιά που
προσπαθούν καθημερινά εκεί έξω και δουλεύουν τιμής ένεκεν σε δουλειές που
πραγματικά αγαπούν και κάνουν υπομονή στο βωμό των θέλω και αγαπώ. Καλή
επιτυχία σε όλους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου