Μια νοσταλγία για το 2014, λίγες ώρες πριν φύγει...

Λίγες ώρες πριν το 2014 μας αφήσει, μου ήρθε μια νοσταλγία για αυτήν την παλιοχρονιά. Πως θα γίνει να την αφήσουμε πίσω χωρίς να την μνημονεύσουμε λίγες ώρες πριν φύγει;

Τα γεγονότα πολλά. Και άσχημα και ευχάριστα. Στην μικρή μας χώρα, τα μνημόνια συνεχίστηκαν, τα λεφτά μειώθηκαν, οι απειλές από ΣαμαροΒενιζέλο συνεχίστηκαν (ή μας ψηφίζεται ή χανόμαστε), οι υποσχέσεις από Αλέξη μεριά συνεχίζονται (θα σώσω τη χώρα χωρίς μνημόνια) και η Μέρκελ συνεχίζει με τη σειρά της την...δική της δουλειά, χωρίς να δίνει αλλά ούτε και να παίρνει λογαριασμό.

Λίγο πριν μας αφήσει η χρονιά, πολλά δυσάρεστα μαζεύτηκαν στην μικρή μας Ελλάδα. Δυο πλοία έφεραν τον θάνατο και το φόβο λίγο κοντά στην Κέρκυρα και ακόμη παραπέρα, ταυτόχρονα εκλογές έρχονται καθ οδόν στη χώρα, σαν αποτέλεσμα  ατυχών τριών ψηφοφοριών για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Προεκλογική περίοδος λοιπόν και ακόμη δεν μπήκε το 2015...Δεν ξεκινάμε καλά...

Βγαίνοντας από τα σύνορα της μικρής Ελλάδας, την ίδια ώρα στον κόσμο, αεροπλάνα εξαφανίζονται, νεκροί σκορπίζονται, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε τι είναι πιο safe για να ταξιδέψουμε τελικά;

Πόλεμος στη λωρίδα της Γάζας, τζιχαντιστές που δολοφονούν οn camera δημοσιογράφους, χιλιάδες νεκροί, κανείς να μην νοιάζεται και η έκκληση για βοήθεια όλο και να μεγαλώνει. Τραγικά γεγονότα και όλα πολύ μακρυά αλλά τόσο κοντά μέσα από το γυαλί της τηλεόρασης μας.

Όλα είναι τόσο μακρυά και η νέα χρονιά έχει ήδη ανατέλλει σε κάποιες χώρες της μικρής μας γης.

Δικοί μας άνθρωποι αλλά και άνθρωποι της τηλεόρασης που τους θεωρούσαμε δικούς μας μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης μας αλλά και την οθόνη του cinema  άφησαν για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο.

Robin Williams. Όταν έμαθα πως αυτοκτόνησε από κατάθλιψη ένοιωσα μια στεναχώρια να με πλημμυρίζει. Σαφώς και δεν ήξερα προσωπικά τον μεγάλο αυτό κωμικό. Μόνο μέσα από την μεγάλη silver screen. Μας έκανε όλους να γελάμε αλλά δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό του. Κρίμα. Ελπίζω εκεί που βρίσκεται τώρα να είναι καλύτερα. Λορίν Μπακόλ, Μένης Κουμανταρέας, με τόσο άδοξο τρόπο, Τζό Κόκερ, Σεραφείμ Φυντανίδης, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Σπύρος Ζαγοραίος, Σάκης Μπουλάς, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Αντώνης Βαρδής, δεν μπορούσα να το πιστέψω, κάποιοι άνθρωποι νομίζεις πως θα ζήσουν αιώνια, Όσκαρ ντε λα Ρέντα, Τζένη Βάνου, Εμμανουήλ Κριαράς και τόσοι πολλοί άλλοι διάσημοι αλλά και άνθρωποι δικοί μας. Που δεν ήταν γνωστοί σε όλη τη γη αλλά ήταν αγαπημένοι στις καρδιές μας. Εύχομαι να πήγανε όλοι σε ένα καλύτερο μέρος.

Τι άλλο να θυμηθώ; Σε προσωπικό επίπεδο, άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά μου, άλλοι εξαφανίστηκαν, με άλλους πάλι βρισκόμαστε αραιά και που, αλλά πάντα ο ένας σκέφτεται τον άλλο και πάντα όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην χωριστήκαμε ποτέ. Μια δουλειά 5 χρόνων, που βάφτηκε με κόπο, ιδρώτα, χαρές, λύπες, ταχυκαρδίες, φιλίες, νεύρα, ρεπορτάζ, ατέλειωτα τηλέφωνα και εργατοώρες έφτασε στο τέλος της διαδρομής της τον Αύγουστο. Με τη λήξη της έφερε και μια περίεργη ανακούφιση. Ανακούφιση τώρα πια...Πέντε χρόνια μόλις τον Αύγουστο, έφτασαν στη λήξη τους. Όλα γίνονται για καλό.

Μια νέα δουλειά ήρθε, με περίμενε στη γωνία, η οποία πάλι έχει τρέξιμο, αγωνίες, συναισθήματα καλά και άσχημα και so it goes…Θα δείξει.

Φίλοι έφυγαν στα ξένα. Φίλοι συνεχίζουν να μένουν στα ξένα και φίλοι συνεχίζουν να φεύγουν στα ξένα. Κάποτε με τον φόβο ζούσαν οι γονείς μας, μην πας στη Γερμανία. Τώρα κανείς δεν φοβάται. Όλοι φεύγουν. Και όλοι το ξέρουμε. Το περιμένουμε. Μόνοι μας θα μείνουμε στο τέλος στην μικρή μας χώρα. Εμείς και ο ...Σαμαράς. Παρέα με τα μνημόνια.

Φίλοι γίνανε γονείς, παντρεύτηκαν, χώρισαν, μείνανε μόνοι τους, αφήσανε τα σπίτια των γονιών τους, κάποιοι γύρισαν πίσω στην μητρική αγκαλιά μην μπορώντας να αντέξουν τα έξοδα, κάποιοι χάσανε τις δουλειές τους και ακόμη δεν μπορούν να το πιστέψουν (ελάτε τώρα, η ζωή πάει μπροστά), κάποιοι βρήκαν νέες δουλειές, κάποιοι ακόμη παλεύουν με τον ΟΑΕΔ, κάποιοι ακόμη παλεύουν για τα χρωστούμενα, κάποιοι βγήκαν δυνατοί από αρρώστιες. Όλοι μα όλοι παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον. Άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα.  Περνώντας δια πυρός και σιδήρου. Σαφώς και ανήκω στην τελευταία κατηγορία. Κάθε χρονιά.

Αρκετά όμως με την κλάψα. Τι κάνατε εσείς; Πως πήγε το 2014; Εύχομαι το 2015 να είναι καλύτερο. Να μην έχει καμία σχέση με τον παλιό τον χρόνο.

Σας εύχομαι Καλή Χρονιά.