Ζούμε σε έναν κόσμο παραπόνων. Ας το παραδεχτούμε πια.

Δεν μ’ αγαπάς, δεν με σκέφτεσαι, δεν με πήρες τηλέφωνο, δεν είσαι φίλη εσύ, μάνα, σύζυγος, κόρη, γυναίκα, άντρας, πατέρας, αδελφός, δεν διάβασες το κείμενο μου, δεν βγήκες μαζί μου και τα δεν, δεν έχουν τελειωμό.  

Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω; Αν ναι, συνεχίστε να διαβάζετε αυτό το κείμενο.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο παραπόνων. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Παραπονιόμαστε όλη την ώρα. Σε φίλους, γνωστούς και οικογένεια. Γινόμαστε επίσης και δεκτές παραπόνων καθημερινά. Κάθε λεπτό της ώρας, ασταμάτητα. Στο σπίτι, στο τηλέφωνο, στο γραφείο.  Και δυστυχώς δεν καθόμαστε να σκεφτούμε. Μήπως να το έκανα εγώ αυτό αντί να αναρωτιέμαι για τον άλλον γιατί δεν;

Πριν από 15 χρόνια περίπου στεναχωριόμουν όταν γινόμουν δέκτης παραπόνων. Γέμιζα τύψεις και ενοχές. Πω-πω! δεν πήρα τηλέφωνο την τάδε, δεν πήγα στο πάρτι του τάδε, δεν άκουσα τα προβλήματα της άλλης, δεν διάβασα το άρθρο του άλλου, δεν πρόλαβα να τελειώσω το α, β, γ κείμενο γιατί δεν έκατσα μέχρι τις 6 το πρωί να το κάνω γιατί, γιατί και ξανά γιατί. Χάλια, ένα ράκος μπροστά στο κάθε δεν και στην κάθε "υποχρέωση". 

Μετά την στεναχώρια και τις τύψεις πέρασα στον θυμό. Μόλις άκουγα την μαγική λεξούλα (δεν), άναβε το λαμπάκι. ΔΕΝ με άκουσες, δεν ήρθες, δεν πήρες τηλέφωνο.
Ένας κόσμος γεμάτος δεν. Ατελείωτα παράπονα ίσον ατέλειωτες τύψεις. Και χρόνος καθόλου για να τα χωρέσεις όλα. 

Και ξεκινάει ο διάλογος. Γιατί ΕΣΥ δεν πήρες τηλέφωνο; Γιατί ΕΣΥ δεν ήρθες εκεί όταν, δεν με άκουσες ΕΣΥ, κλπ.  Φυσικά ο διάλογος καταλήγει πάντα ή σε καυγά ή σε μούτρα. Όποτε τι κανείς; Κρατάς τον θυμό σου μέχρι να σκάσεις ή βουλιάζεις στις τύψεις μέχρι να πεθάνεις. Γιατί ; Γιατί πρέπει. Για να μην χαλάσεις καρδιές. Έπρεπε να πας, ακούσεις, δώσεις, τηλεφωνήσεις και ούτω καθεξής. 

Πλέον, έχει συνηθίσει το αυτί μου. Όσο τέλειος και να γίνεις, σε όσες υποχρεώσεις και να παραβρεθείς, όσα προβλήματα και να ακούσεις, όσες δουλειές και να κανείς για τους άλλους, χωρίς φυσικά να υπολογίζεις και τα δικά σου θέματα, πάντα θα σε ακολουθεί το δεν.  

Μετά από χρόνια περισυλλογής, (πίστεψε με, πολλά) αποφάσισα να μην ακούω πραγματικά. Το γνωστό, από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Γιατί; Γιατί βαρέθηκα να αισθάνομαι ένοχη, θυμωμένη και άλλα υπέροχα συναισθήματα που με αρρωσταίνουν χωρίς λόγο. Οι άνθρωποι πάντα θα παραπονιούνται. Και εγώ το κάνω. Ασυναίσθητα. Και όταν καταλαβαίνω ότι το κάνω, μαλώνω τον εαυτό μου και σταματάω.  

Τι κάνω τελικά σήμερα μπροστά στο δεν; Υπομονή. Κάντε το και εσείς.
Τραγουδάμε λίγο Πάριο από μέσα μας και συνεχίζουμε την κουβέντα.

-«Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο»;

-(σκέψη): Μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση.... (λέω): Και που λες ο Κώστας σήμερα στο γραφείο...

Και η ζωή κυλάει.

Ελπίζω ο αντίκτυπος αυτού του κειμένου να μην είναι αρνητικός, καθώς όλα μου τα κείμενα σε αυτό εδώ το μικρό blog είναι πάντα καλοπροαίρετα. Σκοπό έχουν το γέλιο και την τροφή για σκέψη. Για να γίνουμε λιγότερο παραπονιάρηδες και περισσότερο άνθρωποι.