Δημόσια Νοσοκομεία: Ιστορίες για γερά νεύρα....

Ποτέ δεν ήμουν fan των ελληνικών νοσοκομείων. Ίσως γιατί από μικρή με ταλαιπωρούν. 

Έχω φάει πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου προσπαθώντας να θεραπευτώ με λάθος διαγνώσεις και άχρηστες εγχειρήσεις μέσω του ΙΚΑ και των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων.
Δεν θα ήθελα να σας αναφέρω τις περιπτώσεις μου εδώ για να μην φρικάρετε νυχτιάτικα απλά θα αναφέρω πως την τελευταία φορά μπορεί και να έβλεπα τα ραδίκια ανάποδα αν έμενα στην διάγνωση του τελευταίου διευθυντή κλινικής σε γνωστό νοσοκομείο της πόλης. Σαφώς και πλήρωσα σε ιδιωτικό κορυφαίο γιατρό του κλάδου και της πάθησης μου και ζω ακόμη. Ο συγκεκριμένος γιατρός να ενημερώσω και τους πιο φανατικούς των δημοσίων, δούλευε σε ένα από αυτά αλλά έφυγε αηδιασμένος λόγω της κατάστασης που επικρατούσε σε αυτό.
Χέρι-χέρι στην ταλαιπωρία φυσικά να μην ξεχάσω μαζί και το γνωστό ταμείο των περισσότερων Ελλήνων το ΙΚΑ. 
Βάρδια 9:00 με 14:00

Κάθε φορά που αναγκάζομαι λοιπόν να επισκεφτώ ένα τέτοιο νοσοκομείο, καταλήγω πάντα με μια extra ρυτίδα στο μέτωπο μου. Πάω από τις 9 το πρωί και καταλήγω πάντα να φεύγω το λιγότερο στις 14:00.

Τελευταία φορά πήγα για χάρη του πατέρα μου που λύσσαξε να πάει σε δημόσιο. Ε, τι να κάνω, τον πήγα. «Η ευθύνη δική σου, πατέρα». Αν εξαιρέσω το γεγονός ότι οι γιατροί στο συγκεκριμένο τμήμα ήταν εξαιρετικοί και ως προς την συμπεριφορά αλλά και ως προς την δουλειά τους, όλα τ΄ άλλα ήταν χάλια. Από που να αρχίσω; Από την έλλειψη προσωπικού; Από τις γάζες που δεν υπάρχουν και πρέπει να τις αγοράσεις μόνος σου από το φαρμακείο; Από το αγενέστατο προσωπικό στα γραφεία; Το ότι πουθενά δεν υπάρχουν υπολογιστές και τα κάνουν όλα χειρόγραφα- δώσε χαρτί -πάρε χαρτί λες και είμαστε στις Ινδίες;;;;; Από τις τεράστιες ουρές και την μη συνεννόηση γιατρών και διοικητικών υπαλλήλων; Θα αναφέρω  ένα μόνο περιστατικό. Ως γνωστόν το παράβολο των 5 ευρώ δεν έχει καταργηθεί ακόμη όπως προανήγγειλε ο πρωθυπουργός και ακόμη το πληρώνουμε. Ε, μια ψυχή που είναι να βγει δεν λένε...Να το πληρώσουμε. Το πρόβλημα όμως δεν συναντάτε στο 5ευρω, αλλά αλλού.                   

Ας πούμε πως η γιατρός σου σε στέλνει για μια εξέταση που πρέπει να γίνει στο νοσοκομείο και σύμφωνα με την ίδια, για να την κάνεις πρέπει να κόψεις παράβολο. ΟΚ, μέχρι εδώ. Πας στο γκισέ για να κόψεις ένα και τι βλέπεις; Η ουρά φτάνει μέχρι την Αθήνα! Τι να κάνεις περιμένεις. 2 υπάλληλοι εξυπηρετούν. Όση ώρα περιμένεις, πιάνεις ένα καυγά με τον έξυπνο που προσπαθεί να κλέψει την σειρά σου, διαβάζεις ένα περιοδικό στα όρθια και δίνεις και πληροφορίες στην εκάστοτε γιαγιά που έχασε τον δρόμο. Έχει περάσει μια ώρα και εσύ ακόμη εκεί. Φτάνοντας επιτέλους στον γκισέ ο αγενέστατος υπάλληλος, ούτε καλημέρα και στον ενικό παρακαλώ, σε πληροφορεί πως δεν χρειάζεται παράβολο «κοπελιά» αλλά ένα τσεκάρισμα από το παραδιπλανό γκισέ για να κάνεις τη συγκεκριμένη εξέταση. Όχι, δεν πρέπει να νευριάσεις γιατί η ρυτίδα στο μέτωπο απειλεί να γίνει Γκραν Κάνιον και μετά ούτε το μπότοξ δε σε σώνει.

Πας στο άλλο γκισέ με τα νεύρα κουρέλι και βρίσκεις μια γιαγιά να μην ακούει την κοπέλα από μέσα από τον γκισέ και να προσπαθεί να συνεννοηθεί εδώ και ένα τέταρτο. Συνεννοήσε για χάρη της και μετά παίρνεις σειρά. Μετά το μαρτύριο του γκισέ ανεβαίνουμε για την εξέταση. Εκεί πάλι παίζει η αγνόησή του ασθενή. Εξυπηρετείτε μόνο όποια κλαίγεται. Δεν κλαίγεσαι; Δεν εξυπηρέτησε. Κλάφτηκα. Τι να κάνω; Περιμένετε. Περιμένω. Περιμένω. Περιμένω. Και περιμένω. Μεγαλώνει το Γκραν Κάνιον. Παίρνουν τον πατέρα μου έπειτα από τρομακτική αναμονή, τον βάζουν μέσα στο ιατρείο και με στέλνουν για τα εξιτήρια. Ε ρε γλέντια...

Εκεί με περιμένει η πιο αγενής παρουσία που έχω συναντήσει στα χρονικά της ζωής μου.

Διάλογος:

Εγώ: Καλησπέρα σας

Αυτή: ….. βλέμμα του τύπου τι θες μωρή

Εγώ: Ένα εξιτήριο θα ήθελα

Αυτή: Παίρνει το βιβλιάριο βάζει κάτι τζίφρες και μου το ξαναδίνει

Αυτό. Μου χάλασε τη μέρα. Μόνο αυτήν την ξινόφατσα να βλέπεις κάθε μέρα τελείωσες.

Τι φταίει τελικά;

Να μην σας τα πολυλογώ αυτή όλη η δουλειά που μπορούσε να γίνει μέσα σε μια ώρα γίνεται στα δημόσια νοσοκομεία μέσα σε 5 με 6 ώρες. Τι φταίει; Η έλλειψη υπολογιστών. Η έλλειψη προσωπικού. Η  έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης τύπου γάζες και ψαλίδια. Χώρια τα υλικά των χειρουργείων και τα μηχανήματα για ακτίνες κλπ. που είναι ως συνήθως του 1821, τα μισά δεν λειτουργούν, τα άλλα μισά έχουν να περάσουν σέρβις από τον καιρό του Παπαφλέσσα και όσα δουλεύουν χαλάνε κάθε δίμηνο. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται.

Δεν  φταίει το προσωπικό για τον θυμό μας, τα έχουνε παίξει και αυτοί. Φταίει η κατάσταση που κανείς δεν κάνει τον κόπο να την αλλάξει. Φταίμε όλοι εμείς που τα ανεχόμαστε. Προσωπικά δεν τα ανέχομαι πια όλα αυτά. Ήμουν από τους τυχερούς που άλλαξα ταμείο ασφάλισης και δεν είμαι πια στο ΙΚΑ. Όλοι όμως οι άλλοι; Τα δημόσια νοσοκομεία; Γιατί να αναγκαζόμαστε να γινόμαστε έξαλλοι με την δημόσια υγεία σήμερα; Τόσο ανίκανοι είμαστε ακόμη και σε αυτό το είδος πρώτης ανάγκης; Γιατί να προτιμήσω να πάω σε ιδιωτικό νοσοκομείο και να πληρώσω ένα κάρο λεφτά και να μην πάω στο δημόσιο; Γιατί τα νοσοκομεία μας να έχουν τα μαύρα τους τα χάλια;

Αλλά μιας και έβγαλα το φτυάρι σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω για τους γιατρούς που δουλεύουν σε αυτά πως δεν είναι όλοι άχρηστοι. Έχω συναντήσει μέσα στο χάος και αρκετά αξιόλογους γιατρούς που αγαπούν αυτό που κάνουν και σέβονται τον ασθενή. Και σε γιατρεύουν. Ότι και να έχεις. Αναζητήστε τους. Είναι είδος προς εξαφάνιση. Δυστυχώς.

Στην περίπτωση που θέλετε ντε και καλά να πάτε σε δημόσιο νοσοκομείο, ενημερωθείτε για τον εκάστοτε γιατρό που θέλετε να  σας εξετάσει και έπειτα επισκεφτείτε τον.

Τροφή για σκέψη. Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση;