Προβληματισμοί της ντουλάπας: συναισθήματα και σκέψεις

Κάθε χρόνο έρχεται εκείνη η εποχή του χρόνου που πρέπει να αλλάξεις τα χειμωνιάτικα ρούχα σου με τα καλοκαιρινά στην ντουλάπα (εκτός και αν είσαι ο Ντόναλντ Τράμπ που απλώς αλλάζεις δωμάτιο) και αναρωτιέσαι τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις.

Κάθε φορά πετάω (δωρίζω, χαρίζω) ρούχα καθώς υπάρχουν πάρα πολλά που μένουν στα αζήτητα χρόνο με το χρόνο. Είτε λόγω στυλ και μόδας, είτε λόγω κιλών, είτε επειδή δεν τα έχω βάλει ποτέ και ούτε πρόκειται, είτε απλά λόγω κακής διάθεσης.

 Υπάρχουν όμως και εκείνα τα κομμάτια που δεν τα φοράω ποτέ αλλά δεν τα δίνω πουθενά και για κανέναν λόγο καθώς είναι ρούχα που μου θυμίζουν προςωπα και καταστάσεις. Για παράδειγμα, είναι το μπλουζάκι των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004, στο οποίο σήμερα αναρωτιέμαι πως έμπαινα και για ποιο λόγο το φορούσα, καθώς είναι ένα πανί μια σταλιά και χωρίς μανίκια. Κοινώς «παιδικό» που θα έλεγε και η μάνα μου...Το εν λόγω μπλουζάκι λοιπόν, μου θυμίζει εκείνη την ανέμελη μοναχική περίοδο σε κάποιο νησί του Αιγαίου να πανηγυρίζω φορώντας το για τους αγώνες του 2004 . Μαζί με όμορφες παρέες, μπύρες και μουσικές. Και να φανταστείς δεν έχω ούτε μια φωτογραφία μαζί του. Κι όμως κάθε φορά που το κοιτάω στη ντουλάπα, θυμάμαι τις στιγμές τόσο έντονα...
Ρούχα, ρούχα και ...ρούχα

 Έχω όμως και ρούχα τα οποία τα θεωρώ τρελά γρουσούζικα, όπως εκείνο το  two piece suit που είχα φορέσει σε ένα interview πριν 150 εκατομμύρια χρόνια και δεν με πήραν τηλέφωνο ΠΟΤΕ και αναγκάστηκα να το φορέσω και αλλού (σε άσχετες εξόδους) για να φύγει η γρουσουζιά αλλα χωρίς επιτυχή αποτελέσματα. Και το ίδιο αποτέλεσμα είχε και το ρούχο. Έμεινε στην ντουλάπα στα αζήτητα και τελικά πήγε από εκεί που ήρθε...

Υπάρχουν όμως και ρούχα που μου δημιουργούν αρνητισμό και μου θυμίζουν άσχημες καταστάσεις και που έχουν φύγει εδώ και χρόνια από την ντουλάπα-κρεμάστρα. Όπως και η ντουλάπα η ίδια. Έχει αντικατασταθεί από μια τεράστια ράγα (ναι σαν αυτές που έχουν τα καταστήματα, στο πιο βαρύ) που αν είχε στόμα θα μιλούσε η ερμη και θα μου λεγε φτάνει. Δεν αντέχω άλλα ρούχα θα ισοπεδωθώ!

Αλλά καθώς γίνεται αυτή η αναγκαία αλλαγή κάθε χρόνο (είπαμε δεν είμαι ο Τραμπ) αναρωτιέμαι γιατί προσκολλάμε στα αντικείμενα (ρούχα) τόσο πολύ και δεν τα πετάμε σαν μασημένες τσίχλες; Ίσως γιατί και αυτά έχουν πάρει μέρος σε σημαντικές στιγμές της ζωής μας, και αποτελούν κομμάτι του εαυτού μας. Ίσως γιατί μοιάζουν και αυτά με ανθρώπους και μοιράζονται καταστάσεις μαζί μας. Όπως είναι και οι άνθρωποι που έχουν περάσει από τη ζωή μας. Ανθρώπους που είτε τους κρατήσαμε είτε τους χάσαμε, είτε μας έδιωξαν αυτοί από τη ζωή τους, είτε μας άφησαν για άλλους κόσμους.

 Μπορεί να μην θυμόμαστε το πρόσωπο των ανθρώπων αυτών, αλλά πάντα, ακόμη και σήμερα θυμόμαστε το συναίσθημα που μας προκάλεσαν. Ετσι και τα κομμάτια ύφασμα που αποκαλούμε ρούχα μας.

Είτε ήταν λύπη, έρωτας, μοναξιά, χαρά...