365 μέρες-365 ιστορίες: Κάτι μαγικό συνέβη σήμερα...

Παίρνοντας έμπνευση από έναν συνάδελφο δημοσιογράφο που προσφάτως δημοσίευσε ένα βιβλίο σχετικά με τις ιστορίες που του προέκυψαν στην καθημερινότητα του, κάθε μέρα για 365 ημέρες του χρόνου, αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα.  

Να ξεκινήσω να γράφω μια ιστορία για κάθε μέρα. 365 ημέρες, 365 ιστορίες. Ξεκινώ το project αυτό σήμερα εδώ στο μικρό αυτό blog. Όχι με μεγάλες βλέψεις για βιβλία κλπ (είναι νωρίς ακόμη....) αλλά για περισσότερο «σπρώξιμο» του εαυτού μου στο γράψιμο και λιγότερη τεμπελιά. Για να δούμε...

Ιστορία πρώτη.  

Ξύπνησα το χάραμα σήμερα, όχι ότι κοιμήθηκα κιόλας, αγκαλιά με το βιβλίο της εξεταστικής παρέα όλη νύχτα και κατά τις 6 ξυπνάω μέσα στον πανικό (ύπνος-ξύπνιος όλη νύχτα) κάνω μια τελευταία επανάληψη και σηκώνομαι.

Κάνω ένα ντους φοράω ότι βρω (καλοκαίρι, πετάς επάνω σου ένα φόρεμα και βγαίνεις έξω –το αντίστοιχο βερμούδα και t-shirt στο αντρικό του) και βγαίνω το πρωί στις 7:30 με κατεύθυνση τη σχολή.

Είναι υπέροχη η πρωινή αίσθηση. Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος και όποτε τα καταφέρνω και σηκώνομαι (νομίζω πως κάνω ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της ενήλικης ζωής μου... ) απολαμβάνω αυτό που εσείς βλέπεται κάθε μέρα και θεωρείται δεδομένο . Βλέπω το υπέροχο ήσυχο πρωινό χωρίς βαβούρα, αυτοκίνητα, κόρνες, ανθρώπους εκνευρισμένους, απλά μόνο εσύ και ο ήλιος. Και ησυχία. Μια απίστευτη ησυχία.   Υπέροχη αίσθηση. Έβγαλε και λίγο ψύχρα τις τελευταίες μέρες και όλα είναι καλύτερα. Βιώνουμε εκείνη την εποχή του χρόνου που το παίζουμε δύσκολοι με το σεντόνι αλλά όταν ψυχραθούμε το βράδυ το αναζητάμε.

Άκουγα και τις δικές μου μουσικές, τα κλασικά εκείνα που βαριέστε, (Vivaldi- Four Seasons) και ξαφνικά το άγχος έφυγε δίνοντας τη θέση του στην ηρεμία.

Βέβαια τις εξετάσεις δεν τις πέρασα αλλά δε βαριέσαι, καλή καρδιά.

Η μαγεία του επαγγέλματος

Έξω από το εξεταστικό κέντρο κάτι μαγικό συνέβη. Κάτι μαγικό που μόνο σε αυτή τη δουλειά το έχω συναντήσει και για κάτι τέτοια ζω γι' αυτή τη δουλειά. Το αποκαλώ η έξαψη του θέματος. Όταν ένα γεγονός συμβαίνει μπροστά σου και είσαι δημοσιογράφος το μόνο που σκέφτεσαι είναι να καλύψεις το θέμα. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει στο μυαλό σου. Ναι είμαστε λίγο ψυχροί...Αλλά ο καθένας και η τρέλα του.

Θα το περιέγραφα και ως εξάρτηση όμως. Λες και είσαι προγραμματισμένος να το κάνεις και κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει! Πρέπει να δώσεις το θέμα στο μέσο που δουλεύεις. Οπωσδήποτε. Μέχρι να το κάνεις και να ολοκληρώσεις τη διαδικασία (παίρνω τηλέφωνο, διασταυρώνω πηγές, φωτογραφίες, λέω το κείμενο από το τηλέφωνο και από την άλλη μεριά της γραμμής το γράφουν, στέλνω πληροφορίες) δεν ηρεμείς. Είναι μια διαδικασία μαγική. Και μετά χαλαρώνεις. Απογειώνεσαι. Όσα χρόνια τελικά και να περάσουν αυτή η έξαψη της δημοσιογραφίας δεν πρόκειται να μου περάσει ποτέ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα θέματα που καλύπτω συχνά. Μέχρι να τα γράψω τα κουβαλώ μαζί μου μέχρι να περάσουν στο χαρτί. Τα σκέφτομαι συνέχεια μέχρι να γίνουν κείμενο. Είναι ένα μικρό βάσανο. Όταν όμως φύγουν οι σκέψεις και γίνουν λέξεις τότε δεν υπάρχει πια στο μυαλό. Φεύγει και αποκτά δική του υπόσταση. Αυτή στο χαρτί και περνά στην αιωνιότητα και αυτό. 

Εσείς αγαπάτε ανάλογα τη δουλειά σας;