Τα χρόνια περνάνε και μαζί με αυτά αλλάζουν
και οι συνήθειες. Αλλάζουμε σαν άνθρωποι, αναθεωρούμε καταστάσεις και γεγονότα
αφήνοντας πίσω μας μόνο το παρελθόν, μην μπορώντας να το πάρουμε μαζί μας ή να
το αλλάξουμε.
Μέσα στην περιπλάνηση των τελευταίων 10
ενήλικων σαφώς χρόνων της ζωής μου αναθεωρώντας και ερευνώντας τη ζωή πέρασα
και μέσα από πολλά είδη μουσικής. Χωρίς αυτήν θεωρώ τώρα πια πως δεν υπάρχει νόημα
ύπαρξης. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να το καταλάβω. Πλέον τη θεωρώ
κομμάτι της προσωπικής μου αναζήτησης μέσα στο χρόνο.
Ακόμη αναρωτιέμαι για τις περιόδους που δεν
άκουγα καθόλου μουσική είτε λόγω πίεσης, στρες, άγχους κλπ. Και δυσκολεύομαι να
καταλάβω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ακούν καθόλου. Και μεταξύ μας τώρα, τους
καταλαβαίνεις αμέσως...
Η
μουσική είναι διέξοδος. Είναι απελευθέρωση. Σε οδηγεί σε μονοπάτια που ούτε εσύ
ο ίδιος θα μπορούσες να διανοηθείς ότι μπορείς να φτάσεις. Η μουσική είναι
έρωτας. Πάθος.
Και η περιπλάνηση ξεκινά...
Εκεί γύρω στα 20 λοιπόν, ανάμεσα σε κασέτες και walkman, ήθελα επιτέλους ένα
σοβαρό διάλειμμα από το ροκ αλλά και τις αθάνατες μπαλάντες 80s και 90s τύπου Bryan Adams. Μπαίνοντας
στην ουσία στην ενήλικη ζωή, προσωπικά δεν μου ταίριαζε όλο αυτό το ροκ στυλ
πια και έπειτα από 10 χρόνια έφηβου ασταμάτητου μουσικού ντελίριου, ξεκίνησα να ακούω house. Η τρέλα αυτή δεν
κράτησε πολύ φυσικά γιατί για να την αντέξω κατάλαβα πως έπρεπε να πιάσω φιλίες
με το αλκοόλ. Και έπειτα η αναζήτηση με έβγαλε προς Ελλάδα μεριά.
Ελληνικά λοιπόν. Και ενίοτε σκυλάδικα. Και πάμε το CD player να παίρνει φωτιά και τα γρατζουνισμένα cd να αλλάζουν χέρια σαν τα... πουκάμισα. Μέσα σε
όλο αυτό το χάος των 5 χρόνων που κράτησε όλη αυτή η τρέλα (δεν την άκουγα
μόνο, την βίωνα κιόλας), εκεί γύρω στα 25 με κούρασε. Ήθελα λίγη... ησυχία. Και
έφυγα προς τη σόουλ, την τζαζ και άλλα παρόμοια είδη που νόμιζα πως θα με ξεκούραζαν.
Ενίοτε άκουγα και ελαφριά ποπ ξένη και ελληνική.
Εν τέλει τα χρόνια πέρασαν, πολλές αλλαγές ήρθαν με αυτά, όπως το επάγγελμα μου που άλλαξε εντελώς καριέρα και εκεί που νόμιζα πως θα με ηρεμούσε αυτή η αλλαγή τελικά με γέμισε
άγχος και στρες. Μέσα από την τότε μουσική που άκουγα, σαφώς και δεν μπορούσα να χαλαρώσω και φυσικά
ούτε και να γράψω. Αποφάσισα να ψάξω τελικά άλλα μουσικά
μονοπάτια.
Σαν την πρώτη φορά...
Λένε πως την πρώτη φορά που θα ακούσεις όπερα
ζωντανά, ή θα την μισήσεις ή θα την λατρέψεις. Σαφώς και ανήκω στην δεύτερη
κατηγορία. Η μουσική αναζήτηση με έβγαλε στην κλασική μουσική, στην όπερα και στην
κινηματογραφική και instrumental μουσική.
Μόνο με αυτού του είδους τη μουσική μπορώ να
γράψω και να χαλαρώσω πια. Το i-phone παίζει πια μόνο κλασικά κομμάτια. Ούτε cd, ούτε κασέτες. Η τεχνολογία προχωρά και εμείς ακολουθούμε...
Κατάλαβα πως όσο ψάχνεις μαθαίνεις. Όσο μεγαλώνεις βιώνεις
πράγματα και καταστάσεις που σε ωριμάζουν. Κουράζεσαι σωματικά και ψυχικά, δεν
αντέχεις και πολλά-πολλά και ψάχνεις υγιείς διεξόδους. Και η μουσική διέξοδος
είναι.
Για το αυτί που έχει
κουραστεί να ακούει «φασαρία» αλλά και για την κουρασμένη ψυχή που ψάχνει και
ρωτά αναζητώντας απαντήσεις σε ώριμα αλλά και ανούσια ερωτήματα.
Για τα επόμενα 5 χρόνια νομίζω πως η αναζήτηση
έκλεισε καθώς δεν ταράζομαι πια ακούγοντας μουσική.
Ελπίζω ούτε και εσείς εκεί έξω. Για όσους
ταράζονται ακόμη, ψάξτε το λίγο, αξίζει η αναζήτηση...
Αφορμή για το κείμενο όλοι εκείνοι οι νέοι και παλιοί φίλοι και γνωστοί που με κοιτάνε σαν εξωγήινη μόλις τους αναφέρω πως ακούω κλασική μουσική.
Αφιερωμένο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου