Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που ακόμη και αν
ζεις πολλά χρόνια σε αυτήν πάντα σε εκπλήσσει ευχάριστα. Είτε έχεις βρεθεί στο κέντρο της πόλης για να
κάνεις τις δουλειές σου, είτε για βόλτα, πάντα ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Κάτι
διαφορετικό.
Κάπως έτσι έγινε και χθες.
Κατέβηκα το πρωί
στο κέντρο για δουλειές και κατέληξα να μείνω μέχρι το βράδυ καθώς η δουλειά
μου απαιτούσε ολοήμερη παραμονή εκεί. Κάπου γύρω στις 8 το βράδυ και έχοντας
τελειώσει όλες μου τις υποχρεώσεις, μια φίλη που λατρεύει κάθε τι το ιταλικό,
πρότεινε να πάμε σε ένα καφέ στην Αριστοτέλους με το όνομα Palermo. Και γιατί όχι; Να δούμε και κάτι άλλο. Όλο στα ίδια και στα ίδια πηγαίνουμε.
Στο άκουσμα της πλατείας Αριστοτέλους δεν
ενθουσιάστηκα καθώς εκεί μόνο καφετέριες της μόδας θα συναντήσεις, φαγάδικα και
καφέ για μεγαλύτερες ηλικίες. Αλλά τελικά αποδείχτηκε πως το Palermo απευθύνεται σε
όλες τις ηλικίες και τα γούστα.
Βρίσκεται σε όροφο, θυμίζει παλιό καφέ της
Θεσσαλονίκης, σαν αυτά που πηγαίναμε στα 18 με 20, και πιάνει έναν ολόκληρο όροφο
σε μια παλιά οικοδομή (όπως είναι όλες σχεδόν εκεί στην Αριστοτέλους).
Μπαίνοντας μέσα αντικρίζεις συλλογές από
ραδιόφωνα, γραφομηχανές, φωτογραφικές μηχανές μιας άλλης εποχής, δίπλα σε
τραπεζάκια με μάρμαρο παρέα με πράσινα καλλωπιστικά φυτά. Φανταστείτε ένα σπίτι
του 1930 μεταμορφωμένο σε καφέ του 2015. Κάθισε σε όποιο δωμάτιο θέλεις.
Δωματιάκια μικρά με τραπέζια και περίεργα πολύφωτα με δυο –τρεις λάμπες έτσι
για να υπάρχει φως σε υποδέχονται για να σε βάλουν σε έναν άλλο κόσμο,
ξεχασμένο, μιας Θεσσαλονίκης μελαγχολικής και συνάμα πανέμορφης.
Η μουσική ήσυχη, ξένη, jazz, soul, λίγο Sinatra, σου
επιτρέπει να κάνεις κουβέντα με τον απέναντι σου χωρίς να χρειάζεται να σου
πεταχτεί η φωνητική χορδή στο χέρι.
Επιπλέον ο χώρος χωρίζεται σε καπνίζοντες και
μη, έτσι ώστε οι μεν να μην ενοχλούν τους δεν.
Το μενού διαθέτει από όλα, μέχρι και κάτι για
να τσιμπήσετε από ότι είδα στον κατάλογο. Τιμές ικανοποιητικές. Θα μπορούσε και
καλύτερα. Το σέρβις, ευγενικό, όπως πρέπει να είναι. Χωρίς παρακάλια αλλά ούτε
και αγένειες.
Το περίεργο είναι πως αυτό το κάτι διαφορετικό
δεν το βρίσκεις εύκολα σε αυτή την πόλη. Πρέπει να το αναζητήσεις. Πρέπει στη
Θεσσαλονίκη να καταλάβουμε επιτέλους πως δεν αρκεί ένα μπαρ, 15 καρέκλες, 10
τραπέζια και 3 σταντ για να φτιάξεις μαγαζί. Και ούτε και ένας μαύρος, μπλε,
χρυσαφί τοίχος αρκεί για να γίνεις το σούπερ καφέ. Χρειάζεσαι χαρακτήρα, χρειάζεσαι
να δώσεις κάτι διαφορετικό στον πελάτη σου σήμερα. Το 1990 έχει περάσει και μας
έχει αφήσει χρόνους.
Πλέον τα πρωτότυπα, τα όμορφα μέρη, τα ζεστά,
είναι αυτά που προσελκύουν τον κόσμο. Καταστήματα που κάθεσε και δεν αισθάνεσαι
άβολα, που μπορείς να κάτσεις και μόνος σου αλλά και με παρέα. Που θα κάτσεις
και θα ενθουσιαστείς από τον χώρο και θα θελήσεις να τον βγάλεις φωτογραφία για
την ομορφιά του. Όπως έκανα και εγώ χθες το βράδυ στο Palermo. Εξωτικό,
απόκοσμο, όμορφο.
Η παλιά Ιταλία μόλις μετακόμισε στη
Θεσσαλονίκη. Και βρίσκεται σε όροφο. Στην Αριστοτέλους 8, στον 1o.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου