Περί γενεθλίων και χρόνων...

 Χθες βράδυ

Και ναι, έφτασε πάλι αυτή η μέρα του χρόνου. Για άλλους είναι γιορτή, για άλλους είναι δράμα, για άλλους αποτελεί την αφετηρία της ενήλικης ζωής τους. 

Προσωπικά το πρόβλημα μου με τα γενέθλια είναι πολύ παλιά ιστορία. 

Ξεκίνησε πριν … κάποια χρόνια όταν έκλεισα τα 18. Εκείνη τη μέρα αισθάνθηκα σαν κάτι να αλλάζει. Όπως πιστεύω και οι περισσότεροι έφηβοι κάπως έτσι το αισθάνονται. Αφήνεις τη φωλιά, φεύγεις για σπουδές, ξεκινάς τα ταξίδια, γνωρίζεις τους πραγματικούς σου φίλους και γενικότερα ξεκινάς την πορεία σου στη ζωή μόνος. Χωρίς δεκανίκια. Όπως και οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον. 

Τα χρόνια πέρασαν, όνειρα πραγματοποιήθηκαν, σχέδια χάλασαν, φιλίες γκρεμίστηκαν, έρωτες ψόφησαν και καριέρες χτίστηκαν. 

Δεύτερος μεγάλος σταθμός τα 25. Εκεί κατάλαβα πια πως τα χρόνια περνάνε. Κυλάνε σαν το νερό, φεύγουν και πίσω δεν γυρνάνε. Η ζωή είναι εδώ και πρέπει να τη ζήσεις, αλλιώς θα σε προσπεράσει και θα φύγει. Κάπου εκεί άρχισαν να με εκνευρίζουν τα γενέθλια. Μεγαλώνουμε, τι θα γίνει, που πάμε, τι θέλουμε πραγματικά στη ζωή, άλλα μας λέγανε στα 18 και διάφορες τέτοιες υπαρξιακές θεωρίες. 

Τα προβλήματα δεν λύθηκαν, οι φιλίες που ήταν να κρατήσουν κράτησαν, σχέσεις ήρθαν και έφυγαν, δουλειές το ίδιο.

 Μόνο αυτό χρειάζεται, τίποτα άλλο!

Στα 30 ήρθε το μεγάλο δράμα.       ( Μαμά γερνάω: Πλησιάζουν τα πρώτα άντα)
Είχα πάθει τέτοιο σοκ που δεν μπορούσα να συνέλθω για μέρες. Από τα σούπερ γιορτινά γενέθλια των τόσων χρόνων που γέμιζαν τραπέζια στα μαγαζιά και τα ποτά και τα φαγητά έρρεαν άφθονα, για να κλείσουν θέματα υπαρξιακά και ηλικιακά, ξαφνικά στα 30 δεν ήθελα κανέναν. Γεράματα τα λένε. Και κρίση ηλικίας…

Δεν ξέρω, ίσως όντως μεγαλώνουμε και πια δεν θέλουμε πολυκοσμία, ποτά, τσιγάρα και τέρμα μουσική. Λίγη καλή παρέα και λίγο φαγητό. Κάπως έτσι κύλησαν 3 χρόνια φτάνοντας πια στα “σοφά” 33 σήμερα. 

Τριάντα τρία σήμερα λοιπόν και ξυπνώντας το πρωί διαπίστωσα κάτι μοναδικό. Δεν αισθανόμουν τίποτα. Ούτε μελαγχολία, ούτε γεράματα και αηδίες, μα ούτε και απουσίες και χαζά που νοιώθαμε μικρότεροι. Όποιοι άνθρωποι θέλω και θέλουν είναι κοντά μου, τα χρόνια περνάνε αλλά περνάνε όμορφα και με παρέα, δεν χρειάζονται υποκατάστατα του τύπου τσιγάρα και ποτά με τέρμα τη μουσική αλλά ούτε και κλάματα στα γενέθλια τύπου κρίση ηλικίας. Μόνο λίγο καλό φαγητό (είμαστε και κάποιας ηλικίας και ναι θέλουμε και φαγητό!), παρέα και πολλές ευχές.Και κάπως έτσι χτίζουμε αναμνήσεις.  Κοιτάζοντας με αισιοδοξία το μέλλον και τα επόμενα άντα. 
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις όμορφες ευχές σας.

Καλό σας βράδυ.