Συνεντεύξεις που γίνονται αλλά καταλήγουν να χάνονται. Αυτό σκεφτόμουν πριν κάποιες μέρες περπατώντας στην Τσιμισκή. Περνώντας τα χρόνια έχω διαπιστώσει πως πολλές συνεντεύξεις που έχω πάρει από ανθρώπους που έχουν να πουν σημαντικά πράγματα χάνονται μέσα στο χρόνο και στη λήθη. Χάνονται σε site που δεν θέλουν να φιλοξενούν άλλο την συνέντευξη και με ένα απλό delete διαγράφουν όλη την δουλειά μου, ή αναδιοργανώνουν το site τους, το ξαναστήνουν ή οτιδήποτε άλλο και πάλι η δουλειά αυτή χάνεται. Διαγράφεται. Επιπλέον δουλειές που ποτέ δεν τα κατάφεραν να δημοσιευθούν είτε γιατί δεν αντιπροσώπευαν το συμφέρον του μέσου που έγινε η συνέντευξη είτε γιατί το τελικό αποτέλεσμα δεν τους ενδιέφερε και πάλι η όλη δουλειά χανόταν. Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και πολλούς άλλους αποφάσισα όλο αυτό το υλικό δημοσιευμένο και μη να το ανεβάσω εδώ σε αυτό το μικρό blog.
Ξεκινώντας από την συνέντευξη του διευθυντή του Ολύμπιον Νότη Φόρσου που δόθηκε αρχές Δεκεμβρίου και λίγο μετά το τέλος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και φυσικά πριν την παραίτηση του διευθυντή του ΦΚΘ Δημήτρη Εϊπίδη. Μιλήσαμε για τα φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ντοκιμαντέρ και ταινιών αλλά και για την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου σήμερα.
 |
| Ο κ. Νότης Φόρσος |
Κάντε μου έναν απολογισμό για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που μας πέρασε.
Όσον αφορά τις αίθουσες πλέον δεν υπάρχει λόγος να το ρωτάμε γιατί εδώ και πολλά χρόνια το φεστιβάλ έχει φτάσει στο απόγειο του. Τις αίθουσες που έχει, τις γεμίζει και από μια ώρα και μετά πολύς κόσμος δεν βρίσκει θέση! Με αποτέλεσμα να υπάρχουν ουρές στην Αριστοτέλους και αυτό το βλέπουν όσοι κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης. Το πρωί έχοντας τις κάρτες πολιτισμού αλλά και τους φοιτητές γεμίζουμε. Συνεπώς το φεστιβάλ μπορεί να παίζει συν πλην ένα τις εκατό. Με βάση λοιπόν αυτά που συζητάμε, η ερώτηση αυτή είναι χωρίς απάντηση. Δεν μπορεί να υπάρξει φεστιβάλ εδώ και χρόνια αλλά και από εδώ και πέρα που να μπορεί να απαντήσει στο πως πάει, παρά μόνο αν προσθέσουμε κι άλλες αίθουσες. Κάτι το οποίο δεν μπορεί να συμβεί. Το φεστιβάλ έχει φτάσει στο απόγειο της χωρητικότητας του. Οι διαφορές μπορεί να είναι πολύ λίγες, κυρίως στις πρωινές προβολές αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι να δούμε τι ρόλο παίζει σε αυτή την πόλη το φεστιβάλ.
Για να το δούμε αυτό πρέπει λίγο να το σπάσουμε. Να δούμε τι δραστηριότητες έχει. Μια πολύ σημαντική δραστηριότητα είναι το εκπαιδευτικό κομμάτι. Δηλαδή έχοντας τους φοιτητές της σχολής του κινηματογράφου που μπορούν να δούνε ένα προϊόν το οποίο δεν θα ήταν εύκολο να το δουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, παρόλο που πολλές από αυτές τις ταινίες θα παιχτούν, εδώ έχουμε μια συνολική εικόνα και μάλιστα μια ματιά στο τι γίνετε στις περιοχές γύρω μας. Για παράδειγμα στα Βαλκάνια. Άρα έχουμε ένα κομμάτι το οποίο θα λέγαμε ότι έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, σε μια πόλη όπως είναι η Θεσσαλονίκη. Δηλαδή κινηματογραφούπολη, με την μοναδική σχολή κινηματογράφου που υπάρχει, είναι κάτι πολύ σημαντικό και μπορώ να σας πω πολύ χοντρικά ότι έχουμε 2000 θεάσεις φοιτητών της σχολής κινηματογράφου σε όλη την περίοδο. Που σημαίνει ότι έχουν τη δυνατότητα να έχουν μια εικόνα του τι συμβαίνει στον σύγχρονο κινηματογράφο, όπως προείπα.
Δεύτερον τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Τη νεανική οθόνη, που έχουμε μια σειρά προβολές απευθυνόμενες σε παιδιά από το δημοτικό μέχρι το λύκειο. Τα παιδιά εδώ έχουν τη δυνατότητα να συναντήσουν έναν κινηματογράφο που δεν θα είχαν τη δυνατότητα να τον συναντήσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο από τις υπόλοιπες ταινίες γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως ο κινηματογράφος για νέους που κυκλοφορεί όλο τον υπόλοιπο χρόνο είτε είναι παραγωγές για πολύ μικρές ηλικίες, ταινίες του στυλ Disney, είτε σειρές στην τηλεόραση μέτριου προς χαμηλού επιπέδου. Εδώ έχουν τη δυνατότητα να δουν ταινίες που έχουν σχέση με τα δικά τους προβλήματα, με έναν τρόπο αιχμηρό πολλές φορές, στις σχέσεις μεταξύ μεγάλων και παιδιών, στις σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά μεταξύ τους, θέματα όπως το bulling. Είναι θέματα τα οποία αγγίζουν αυτές οι ταινίες και νομίζω ότι μεγάλη επιτυχία αυτού του προγράμματος οφείλετε στο γεγονός πως οι ταινίες που παίζουμε είναι κάτι το ποιο τα παιδιά δεν θα συναντήσουν εύκολα, είναι μια εμπειρία που πολλές φορές τα στρέφει σε έναν ποιοτικότερο κινηματογράφο και θεωρώ πως αυτό είναι το σημαντικό σε αυτόν τον τομέα.
Ένα ακόμη κομμάτι που δεν φαίνεται στον περισσότερο κόσμο είναι η αγορά. Στο φεστιβάλ υπάρχει η αγορά που μπορούν να δουν διανομείς, παραγωγοί, ή άνθρωποι του κινηματογράφου, ταινίες που δεν θα είχαν τη δυνατότητα να τις δουν κάτω από άλλες συνθήκες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ένα φεστιβάλ δεν είναι μόνο μια γιορτή για τους θεατές. Αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους που συρρέουν για να δουν τις ταινίες, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται και για μια πράξη σε εισαγωγικά, εμπορική. Δηλαδή ένα κομμάτι στρέφεται προς το αθέατο μέρος του κινηματογράφου που είναι η διανομή και η παραγωγή και επίσης υπάρχουν και άλλα τμήματα που μπορεί να συναντήσουν κάποιοι σκηνοθέτες, κάποιους παραγωγούς και να οδηγήσουν αυτές οι συναντήσεις σε καινούργιες παραγωγές. Αυτά δεν φαίνονται στο ευρύ κοινό καθώς ίσως δεν το ενδιαφέρουν κιόλας. Αλλά αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του φεστιβάλ.
Το τρίτο σημαντικό κομμάτι είναι αυτή η συνάντηση του κοινού της πόλης με τα σύγχρονα ρεύματα της κινηματογραφίας. Με τις καινούργιες ιδέες γύρω από την αισθητική ή ακόμη και την ανάπτυξη θεμάτων τα οποία είναι σύγχρονα όπως η μετανάστευση και η σχέση των φύλλων. Πράγματα τα οποία είναι σε εξέλιξη ή διαμορφώνονται μέσα πολλές φορές από σκληρό τρόπο. Οι ταινίες δεν είναι πάντα ευχάριστες, αλλά είναι πολύ σημαντικό το να δούμε τι γίνετε. Επειδή αυτό είναι σπασμένο και σε διάφορα τμήματα, θα ήθελα να σταθώ και στο κομμάτι του Βαλκανικού κινηματογράφου που μπορούμε να πάρουμε και μια ιδέα του τι συμβαίνει γύρω μας. Μιλάω για τις βαλκανικές χώρες πως προχωράνε, για το που βρίσκονται αυτοί σε σχέση με εμάς.
Τελευταίο άφησα επίτηδες το τι συμβαίνει στον δικό μας κινηματογράφο. Το οποίο για εμάς αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Το να μπορέσει να δει ο θεατής και ταινίες που δεν θα βγουν στην εμπορική διανομή, γιατί όπως ξέρουμε και ο ελληνικός κινηματογράφος έχει δυο ταχύτητες. Πέρα από τον εμπορικό καθαρά κινηματογράφο ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για το φεστιβάλ και ούτε ίσως και το φεστιβάλ να ενδιαφέρεται και απόλυτα για αυτόν, υπάρχει και ένας κινηματογράφος που παραμένει στα κουτιά, όπως λέγαμε παλιότερα, γιατί τώρα δεν υπάρχουν κουτιά, δεν υπάρχει 35 μιλιμέτρ φιλμ, και εδώ γίνετε μια πρόσθετη προσπάθεια από εμάς ως Ολύμπιον, και τώρα και με τις αίθουσες στο λιμάνι να προβάλουμε κάποιες από αυτές τις ταινίες ώστε να μην πάνε χαμένες. Να μην μείνουν δηλαδή σε μια φεστιβαλική προβολή.
Οι ελληνικές ταινίες αυτές έχουν μέλλον; O ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται σε ύφεση. Δεν πάει και πολύ καλά...
Αν θεωρήσουμε επιτυχία τα 50 χιλιάδες εισιτήρια που έκανε το Lobster του Γιώργου Λάνθιμου, είναι λίγα κατά τη γνώμη μου. Όταν μιλάμε φυσικά και για κάποιες άλλες ταινίες όπως το Safe Sex που έκανε ένα εκατομμύριο. Έχουμε τέτοιες δυνατότητες να πάμε με ταινίες όπως το Lobster στο ένα εκατομμύριο; Η απάντηση η δική μου είναι μόνο θεωρητικά. Πρακτικά οι ταινίες σαν το Lobster μπορούν να φτάσουν τα 50 με 80 χιλιάδες εισιτήρια. Όσο μπορεί να πάει και μια σημαντική καλλιτεχνική ταινία γνωστών σκηνοθετών. Για παράδειγμα ο Πάολο Σορεντίνο. Που είναι ένα πολύ μεγάλο όνομα. Όσο μπορεί να πάει ο Λανς Φον Τρίερ. Συνεπώς θα πρέπει τα μεγέθη να τα συγκρίνουμε με ομοειδή και όχι με ετερόκλητες ταινίες. Θεωρώ πως ο ελληνικός κινηματογράφος έχει και αυτός στο καλλιτεχνικό του κομμάτι δυο ταχύτητες. Είναι ταινίες που βρίσκουν αναγνώριση τόσο στο κοινό όσο και στα φεστιβάλ του εξωτερικού όπως οι ταινίες της Αθηνάς Τσαγκάρη ή του Γιώργου Λάνθιμου ή και άλλων σκηνοθετών, ή ταινίες που είναι μικρές παραγωγές, φθηνές ταινίες με μικρές δυνατότητες ακόμη και κακότεχνες θα έλεγα ορισμένες από αυτές, οι οποίες ακολουθούν την πορεία όλων αυτών των προϊόντων τα οποία είναι σε αυτή την κατηγορία. Δεν μπορούν να έχουν ελπίδες, δηλαδή οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι, καθώς μιλάω πολλές φορές με σκηνοθέτες τέτοιων ταινιών, το ότι συμμετείχαν στο φεστιβάλ και είδαν τις ταινίες τους έστω 500 ή 1000 άνθρωποι. Δεν έχουν δυνατότητα διανομής αυτές οι ταινίες ή αν κάνουν διανομή θα πάνε να τους δουν 100 άνθρωποι και οι σκηνοθέτες θα είναι ευχαριστημένοι με αυτό. Είναι αυτός ο επονομαζόμενος homemade κινηματογράφος. Και αυτό είναι κάτι το οποίο εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτόν τον κινηματογράφο γιατί μέσα από αυτόν έχουν βγει διαμάντια. Μάλιστα πρέπει να πω ότι οι Αμερικάνοι είναι οι πρώτοι διδάξαντες επάνω σε αυτό το θέμα. Έφτιαξαν ένα cult όνομα από το παράλληλο κύκλωμα που υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βέβαια οι ΗΠΑ είναι μια χώρα εκατομμυρίων κατοίκων, είναι διαφορετικά τα μεγέθη, αλλά και αυτές οι ταινίες εκεί ανήκουν, μέσα σε αυτούς τους σκηνοθέτες που κάνουνε αυτές τις homemade ταινίες, με λίγα χρήματα, με βοήθεια από φίλους και ανθρώπους του σιναφιού. Ας μην ξεχνάμε πως παλιά και ο νέος ελληνικός κινηματογράφος έτσι ήταν. Όπως ο Αγγελόπουλος. Δεν ξεκίνησαν όλοι με πολλά χρήματα. Άρα λοιπόν εμείς τους ανοίγουμε μια πόρτα, μήπως και μέσα από αυτό τον αριθμό των 15 με 20 σκηνοθετών που είναι αυτού του επιπέδου, βρεθούν 3-4 άτομα που συναντηθούν με κάποιους παραγωγούς στο θέμα της αγοράς που έχουμε στο φεστιβάλ. Εκεί που θα μπορούσαν να συναντήσουν έναν παραγωγό ή κάποιον που θα μπορούσε να σκεφτεί να επενδύσει σε μια επόμενη ταινία τους ή να τους ανακαλύψει.
Ελληνικός κινηματογράφος και τώρα και πριν την κρίση. Τι μας λείπει και δεν μπορούμε να ανεβούμε κινηματογραφικά;
Ο κινηματογράφος είναι ένα προϊόν το οποίο στηρίζεται σε μια βιομηχανία θα έλεγα. Η Ελλάδα είχε πάντα οικοτεχνία στον κινηματογράφο. Στην Ελλάδα γυρνούσαμε ταινίες σε μια εβδομάδα και σε 10 μέρες, την εποχή του εμπορικού κινηματογράφου και στις ΗΠΑ τις γυρνούσαν σε 6 μήνες και βάλε. Είναι τα μεγέθη που κάνουν την διαφορά. Θα μου πείτε ο Δανέζικος κινηματογράφος πως πρόκοψε; Πρέπει να πω πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σοβαρή αντιμετώπιση από την μεριά του κράτους προς τον κινηματογράφο. Αυτό φαίνεται πως δεν το πετύχαμε εδώ. Έγιναν προσπάθειες στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο έχει κάνει πολλά βήματα και έχει βοηθήσει παρά πολύ, αλλά ήρθε η οικονομική κρίση και αποτελείωσε αυτό το κομμάτι. Γιατί χωρίς χρήματα, δεν γίνονται πράγματα. Τα λίγα χρήματα μπορεί να οδηγήσουν στην έκπληξη, αλλά αυτό δεν φτιάχνει την βιομηχανία που λέγαμε. Πρέπει να έχουμε μια σειρά ταινιών που να απευθύνονται στο πολύ κοινό, όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι και στο μικρότερο κοινό όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι. Να μπορούμε δηλαδή να κρατάμε ταινίες στυλ Λάνθιμου με 50 και 60 χιλιάδες εισιτήρια και να σας πω πως ήταν έκπληξη τα 50 χιλιάδες εισιτήρια, δεν το περίμενε καν η εταιρεία διανομής, και να κρατήσουμε έναν κινηματογράφο που να μπορεί τραβάει το ενδιαφέρον του δικού μας κοινού, του φεστιβάλ και όχι να περνάει στα αζήτητα.
Μιλήστε μου για το καινούργιο project στο λιμάνι
Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοίχημα που έχουμε αναλάβει ως φεστιβάλ. Το λιμάνι είναι ένας χώρος προνομιούχος κατά τη γνώμη μου. ένας χώρος που μπορεί να μαζέψει πολύ κόσμο. Ένας χώρος που θέλει μια συλλογική προσπάθεια από όλους τους φορείς για να φτιαχτεί ένας τόπος πολιτισμού εκεί και όχι ένας τόπος όπου μαζεύονται μόνο παιδιά που κάνουν σκειτμπόρντ. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό φυσικά, ναι, να υπάρχει και αυτό, αλλά ταυτόχρονα να είναι και ένας χώρος πολιτισμού. Τα τρία μουσεία που υπάρχουν εκεί είναι μια εγγύηση, απλώς το λιμάνι παλιά ήταν λίγο πιο σφιγμένο όσον αφορά αυτές τις δραστηριότητες.
Για κάποιο λόγο υπάρχει ένα άνοιγμα του λιμανιού, της λογικής απέναντι στους φορείς. Υπάρχει ξαφνικά μια βοήθεια, μια επιθυμία μιας καλής συνεργασίας, όχι όσον αφορά το φεστιβάλ αλλά και τους άλλους φορείς που υπάρχουν εκεί μέσα. Και γι’ αυτό για μένα είναι κάτι πολύ θετικό και θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Ιωάννη Παντή, παρόλο που έχει φύγει από τη θέση του προέδρου του ΟΛΘ, γιατί αυτός είναι που έκανε αυτό το ξεκίνημα. Μας κάλεσε και μας μίλησε για τον ενδιαφέροντα χώρο που μπορεί να δώσει το λιμάνι και πως μπορεί να αξιοποιηθεί, να αναπτυχθεί. Μην ξεχνάμε πως και τα τουριστικά καράβια που έρχονται, μπορεί να μην είναι πολλά, καμιά 30αριά το χρόνο, αλλά η πρώτη εικόνα που βλέπουν από την πόλη είναι το λιμάνι. Αν μπορείς αυτούς τους ανθρώπους να τους πεις ελάτε, έχουμε τρία μουσεία εδώ, νομίζω ότι αποκτούν άλλη ιδέα για την πόλη. Μπορεί από τους τρεις χιλιάδες επιβάτες να ενδιαφέρονται μόνο οι εκατό, ας έρθουν μόνο αυτοί, γιατί θα γυρίσουν πίσω και θα πουν, ξέρετε η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη όπου πέρα από την ωραία παραλία και την πλατεία Αριστοτέλους, έχει και τρεις τέσσερις θεσμούς που έχουν μια έκθεση φωτογραφίας ενδιαφέρουσα, μια ταινιοθήκη εκεί δίπλα που αράζουν τα καράβια, ένα μουσείο εικαστικών που είναι πολύ ενδιαφέρον.
Όπως ξέρουμε όλοι, αυτές τις αίθουσες τις είχε αναλάβει η Village Cinema επειδή όμως αυτός ο χώρος είναι χαρακτηρισμένος σαν χώρος πολιτισμού κυρίως εξαιτίας του φεστιβάλ, που μετέτρεψε αυτό το κομμάτι σε ένα πάλλοντα χώρο με νέους ανθρώπους, κίνηση, κλπ. δεν πέτυχε αυτή η προσπάθεια. Άλλωστε για την εμπορική κίνηση ήταν κάπως απόκεντρα. Όταν υπήρχε Odeon στο κέντρο της πόλης δίπλα δηλαδή. Εμείς είπαμε ότι εφόσον υπάρχει αρκετό προϊόν καλλιτεχνικό να εκμεταλλευτούμε αυτήν την κατάσταση και χάρη στην συνεργασία του ΟΛΘ που ήταν πολύ σημαντική για εμάς, να δώσουμε μια ταυτότητα στην Αποθήκη 1. Πρώτα της ταινιοθήκης, η οποία ήταν στριμωγμένη στο χώρο της αίθουσας που είχε μέσα. Μπορεί να άρεσε σε μερικούς αλλά μέσα σε μια αίθουσα 50 με 60 ατόμων που προσθέτεις έξτρα καρέκλες δεν ήταν ωραίο. Για μια ταινιοθήκη που έχει 4000 μέλη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως γεμίσαμε ήδη την αίθουσα του Σταύρου Τορνέ με την έναρξη που έγινε με τον “Γατόπαρδο”. Άρα λοιπόν ο χώρος αυτός μπορεί να διαμορφωθεί τουλάχιστον σε μια αρχή ως κινηματογραφικός χώρος για ποιοτικό κινηματογράφο και με τα χαρακτηριστικά που έχει και το Ολύμπιον και το Ζάννας ή ακόμη και οι άλλες λίγες παραδοσιακές αίθουσες που έχουν απομείνει όπως το Μακεδονικόν ή και η Βακούρα.
Θέλω να πιστεύω πως θα μας αγκαλιάσει ο κόσμος και το απέδειξε αυτό από την πρώτη εβδομάδα. Έχουμε σκοπό να παίξουμε ενδιαφέρουσες και πολύ καλές ταινίες όπως πιστεύω πως είναι και όλες οι ταινίες που έχουν περάσει από το Ολύμπιον και το Ζάννας όλα αυτά τα χρόνια. Εκείνο που θέλω επίσης να καταφέρουμε είναι να φτιάξουμε ένα στέκι εκεί πέρα, γιατί είναι πολύ ωραίος ο χώρος. Δηλαδή να μπορεί να έρχεται ο κόσμος και να συζητάει στο φουαγιέ πίνοντας κάτι. Και να μπορέσει να συζητήσει την ταινία που είδε. Να δημιουργήσουμε έναν χώρο ζεστασιάς. Έναν κινηματογραφόφιλο χώρο που να ευχαριστιέται ο κόσμος και να λέει θα πάω εκεί. Και το λέω γιατί, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, πηγαίνοντας στο μουσείο στην ταινιοθήκη βλέπω ένα από τα μέλη μας να κάθετε στο φουαγιέ με τα ακουστικά του και να ακούει μουσική. Του λέω γιατί ήρθες τόσο νωρίς; Θέλει τρία τέταρτα για να ξεκινήσει η ταινία. Α! μου λέει, εδώ είναι το σπίτι μου! Σαν το σπίτι μου είναι! Αυτή την αίσθηση ότι αυτός ο χώρος δεν είναι του φεστιβάλ, αλλά δικός τους χώρος, ο χώρος των θεατών, των ανθρώπων που αγαπούν τον καλό κινηματογράφο, των ανθρώπων που έχουν να πουν δυο κουβέντες μεταξύ τους, που μπορούν να επικοινωνήσουν. Ίσως να είναι ρομαντικό αυτό που λέω και να με στέλνει πίσω σε εποχές που στον κινηματογράφο υπήρχε ο Αίαντας επάνω στις 40 εκκλησιές, οι συντροφικοί κινηματογράφοι που πήγαιναν οι παρέες και κουβέντιαζαν μετά. Αν όμως μπορεί να στηθεί κάτι τέτοιο, θα ήταν για εμάς μια επιβράβευση της προσπάθειας που κάνουμε.
Μέχρι τον Φεβρουάριο είναι το πρόγραμμα σωστά;
Μέχρι τον Φεβρουάριο είναι το πρόγραμμα της ταινιοθήκης γιατί μετά θα ακολουθήσει το επόμενο μέχρι τον Μάιο κανονικά. Για όσους παρακολουθούν την ταινιοθήκη ξέρουν πως παραδοσιακά βγάζουμε 3 με 4 προγράμματα ετησίως μέσα στη σεζόν γιατί προφανώς δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τόσο μακριά. Θέλει δουλειά το να βγάλεις μια εβδομάδα στην ταινιοθήκη είναι μια δύσκολη δουλειά. Δεν είναι πήρα ένα χαρτί έβαλα τρεις ταινίες και αυτό ήταν!
Την Aποθήκη 1 θα την κρατήσει το φεστιβάλ και μετά την συμφωνία;
Ο στόχος είναι να την κρατήσουμε. Εάν συνεχιστεί αυτή η φιλική συνεργασία που έχουμε με το λιμάνι είναι προφανές πως στόχος μας είναι να συνεχίσουμε και να εξελίξουμε την συνεργασία. Βλέποντας και κάνοντας.
Προσφορά για τους ανέργους στα εισιτήρια, για τους φοιτητές θα υπάρχει;
Έτσι και αλλιώς έχουμε μειωμένη είσοδο στους κινηματογράφους μας και η ταινιοθήκη έχει ήδη πολύ χαμηλό εισιτήριο στα 3 ευρώ. Έχουμε 6 ευρώ για τους άνεργους αντί 7,5 που είναι το κανονικό, 6 ευρώ για τις κάρτες πολιτισμού στο λιμάνι, 6 ευρώ για τις ειδικές κατηγορίες, και επίσης τους φοιτητές. Κάνουμε μια προσπάθεια να δώσουμε μια λογική τιμή στο κοινό. Ας μην ξεχνάμε όμως πως αν δεν κάνουμε έσοδα, αν δεν μπορέσουμε να βγάλουμε τα έξοδα μας, θα κλείσουμε. Η έννοια του δωρεάν δεν μπορεί να λειτουργήσει πια σε τόσο δύσκολες καταστάσεις και όταν ξέρουμε πολύ καλά πως από πίσω δεν υπάρχει το κράτος, όπως υπήρχε στο παρελθόν να δίνει χρήματα.
Τα μουσεία στο λιμάνι τα αγκάλιασε ο κόσμος;
Από την κίνηση που έχουν, βλέπω ότι πηγαίνουν καλά. Το μουσείο κινηματογράφου είναι το πιο δύσκολο μουσείο. Εκείνοι που μας αγκάλιασαν ήτανε οι μαθητές στα εκπαιδευτικά προγράμματα. Περίπου 15,000 μαθητές περνάνε κάθε σεζόν. Ήδη αυτή τη στιγμή κλείνουμε για τα εκπαιδευτικά μας για τον Μάρτιο, και δεν θα βρουν νωρίτερα να έρθουν σχολεία τώρα. Και άλλωστε αυτός ήταν και ο στόχος του μουσείου. Δεν έχουμε ένα μουσείο μεγάλο, εξειδικευμένο, οπότε έχουμε κάνει ένα εκπληκτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο το αγαπάνε τα παιδιά. Τα παιδάκια γυρίζουν μια ταινία και είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτά. Εκεί έρχονται σε επαφή με το πως γυρίζουμε μια ταινία. Και βοηθά και στο μέλλον, για το πως θα δουν μια ταινία.
Εκδηλώσεις στο πλαίσιο του φεστιβάλ; Τι άλλο θα δούμε;
Θα γίνουν ορισμένοι προγραμματισμοί με τα άλλα μουσεία της πόλης. Δεν έχουν ολοκληρωθεί. Θα υπάρχουν εκδηλώσεις, τουλάχιστον μια μηνιαίως που θα γίνει σε συνεργασία και με τα τρία μουσεία. Σίγουρα θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την εικόνα που ήταν λίγο πιο ράθυμη, της περιοχής, με περισσότερες εκδηλώσεις και πράγματα που μπορούν να γίνουν ώστε να βοηθήσουμε έτσι το κοινό όντως να λέει πως θα πάω μια βόλτα να δω τι γίνεται εκεί πέρα. Κι όχι απλώς να περπατήσω λίγο.
Όπως η παραλία δεν είναι πια για τους καρδιοπαθείς που κάποτε περπατούσαν για την υγεία τους, έτσι θέλουμε να αλλάξει και εκείνη η περιοχή.
Το Φεστιβάλ μας μπορεί να ανταγωνιστεί φεστιβάλ του εξωτερικού;
Γιατί να το κάνει αυτό; Η δουλειά του δεν είναι ο ανταγωνισμός του απέναντι στα άλλα φεστιβάλ αλλά η διαμόρφωση ενός προγράμματος που απευθύνεται στο μέγεθος της χώρας και της πόλης.
Για να αλλάξω λίγο την ερώτηση. Είναι ισάξιο;
Μέσα στο καλεντάρι των φεστιβάλ, το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ είναι το τρίτο καλύτερο φεστιβάλ της Ευρώπης. Το άλλο φεστιβάλ που γίνεται τον Νοέμβρη έχει πολύ μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Ήδη τώρα η Τουρκία μόνο έχει τέσσερα φεστιβάλ. Μέσα στο γενικότερο καλεντάρι έχει μια καλή θέση γιατί πάνω-πάνω είναι Κάννες, Βενετία, Βερολίνο. Μετά υπάρχει μια μεγαλύτερη ομάδα που είναι Λοκάρνο, κλπ. δεν τα ξέρω όλα τα φεστιβάλ αυτής της κατηγορίας, αλλά εμείς είμαστε σε ένα καλό επίπεδο. Αλλά το ερώτημα του ανταγωνισμού θα πήγαινε στην επιλογή των σκηνοθετών, να ‘ρθουν στο δικό μας φεστιβάλ και να μην πάνε σε ένα άλλο. Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Δηλαδή τις ταινίες αυτές τις μοιράζουν τα φεστιβάλ αυτής της κατηγορίας. Εννοώ πως μια ταινία που θα την παίξουμε εμείς τώρα εδώ αλλά ξέρουμε πως θα φύγει και θα πάει στο Πουσάν στην Κορέα έπειτα. Ή θα πάει στο Ιράν, στο φεστιβάλ της Τεχεράνης, ή μας έρχεται εμάς εδώ από ένα άλλο φεστιβάλ. Δεν υπάρχει η έννοια του ανταγωνισμού γιατί τα περισσότερα από αυτά τα φεστιβάλ με εξαίρεση το αθέατο κομμάτι της αγοράς έχουν να κάνουν με τους χώρους τους, με την πόλη τους. Με το τι θέλουν να κάνουν. Κι επειδή το δικό μας έχει και το κομμάτι το ελληνικό, δηλαδή οι ελληνικές ταινίες δεν βγαίνουν για να ανταγωνιστούν σε διεθνές επίπεδο κάποιες άλλες. Αυτές θα τις κάνουν αν είναι να το κάνουν θα το κάνουν σε πιο μεγάλα φεστιβάλ. Όπως είναι το Βερολίνο. Γιατί εκεί είναι ο ανταγωνισμός λόγω και των βραβείων που δίνονται και του χαρακτήρα που έχουν αυτά τα φεστιβάλ τα οποία είναι πιο ανταγωνιστικά στις μεταξύ τους σχέσεις, των ταινιών μεταξύ τους. Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε ένα φεστιβάλ που να έχει την έννοια του ανταγωνισμού. Αλλά να έχει την έννοια της πληροφόρησης. Θέλουμε να πληροφορούμε το κοινό για το τι συμβαίνει στον κινηματογράφο σήμερα. Και βέβαια έχουμε και όλα αυτά τα αφιερώματα για το παρελθόν που μας δίνουν μια εικόνα της εξέλιξης. Ο κινηματογράφος δεν έχει παρθενογένεση.
Μας γνωρίζουν όμως έξω; Ξέρουν τη δουλειά μας;
Προφανώς. Και αυτό το φροντίζουμε. Για να μας γνωρίζουν. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό το θέμα. Φυσικά μας γνωρίζουν.
Ολύμπιον. Οι αίθουσες. Πως πάει η κίνηση, τι πρόκειται να δούμε;
Φέτος ξεκινήσαμε πολύ καλά. Χάρη στον άγιο Σορεντίνο! Το πρόγραμμα είναι αρκετά δυνατό με ταινίες όπως το “Carol”, που διακρίθηκε στο εξωτερικό, “Τον γιο του Σαούλ”, αλλά θα κάνουμε και ένα άνοιγμα σε σκηνοθέτες που ναι μεν έχουν έναν εμπορικό χαρακτήρα αλλά κουβαλάνε πίσω τους κάτι που τους κάνει να ξεχωρίζουν όπως ο Ταραντίνο και ο Ιναρίτου. Αρκετές ταινίες επίσης που παίχτηκαν στο φεστιβάλ όπως η “Βικτωρία” που διακρίθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και με την οποία ξεκινήσαμε, αλλά και η ταινία του Ντεπλεσάν που έκλεισε το φεστιβάλ την τελευταία μέρα, “Τα Χρυσά μας Χρόνια” και πολλές ενδιάμεσες. Οι ταινίες έτσι κι αλλιώς για όσους παρακολουθούν το Ολύμπιον και το Ζάννα ξέρουν τι παίζουμε. Αν κάποια χρονιά είναι καλύτερο ή λιγότερο καλό, αυτό οφείλετε στην ετήσια παραγωγή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου