Λίγες λέξεις για το σταυροδρόμι ανθρώπων που λέγεται Ελλάδα

Η μικρή μας Ελλάδα πάντα ήταν σταυροδρόμι. Πολιτισμών, λαών, προσφύγων, μεταναστών, ανθρώπων.
Τις τελευταίες μέρες δυστυχώς ακούω απίστευτα παραληρήματα Ελλήνων πολιτών για τους πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας. Τι θέλουν τώρα να έρθουν εδώ; Θα μας πάρουνε τις δουλειές μας(αυτές που δεν έχουμε), θα μας σκοτώσουν, θα μας φάνε το φαγητό, θα μας βιάσουν, θα, θα, θα….
Για εμάς τους Έλληνες τέτοιες αντιδράσεις είναι ντροπιαστικές. Μιλάμε εμείς που ένα 90% είμαστε πρόσφυγες. Πρόσφυγες που ντρεπόμασταν μέχρι και πριν από μερικά χρόνια να πούμε πως είμαστε από την Μικρά Ασία, την Ρωσία, την Τραπεζούντα, την Αρμενία, την Αλβανία και αλλού. Πλέον όλοι είμαστε Έλληνες. Και πρέπει να καμαρώνουμε γι ‘αυτό. Μεγαλώσαμε εδώ, αγαπήσαμε αυτή τη χώρα. Θεωρούμαστε Έλληνες. Πάντα οι Έλληνες ήμασταν και είμαστε μια μίξη πολιτισμών. Δεν αποτελούμε καμία άρια φυλή.
Εμείς οι Έλληνες λοιπόν εν έτη 2016 θεωρούμε ντροπή να αφήνεις εσύ ο πρόσφυγας τον αφιλόξενο τόπο σου και να αναζητάς έναν νέο καλύτερο. Ντροπή λοιπόν να φεύγεις από ένα μέρος που δεν σε θέλουν, που πέφτουν βόμβες μέσα στο σπίτι σου και να κινδυνεύει η ζωή η δική σου και των παιδιών σου για να αναζητήσεις ένα καινούργιο ασφαλές μέλλον. Ένα μέλλον που λαχταράς να δουλέψεις, να δημιουργήσεις και να ρίξεις ρίζες καθώς στον ίδιο σου τον τόπο κινδυνεύεις. Έχουμε μπερδέψει νομίζω λίγο τις έννοιες.
Ντροπή είναι να μην προσφέρουμε φαγητό και κατάλυμα σε αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν ότι πέρασαν και οι δικοί μας παππούδες και να τους αρνούμαστε τα βασικά γιατί δεν είναι Έλληνες.
Η ανθρωπιά Έλληνες, δεν ακούει σε ράτσες, φυλές και χρώμα. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Και άνθρωποι θα παραμείνουμε. Αγαπάμε τα ζώα μας αλλά ξεχάσαμε να αγαπάμε τον διπλανό μας. Έχουμε συνηθίσει να θαλασσοπνίγονται άνθρωποι στο Αιγαίο και πια δεν μας νοιάζει. Ας φύγουν από την πόρτα μας και όπου θέλουν ας πάνε έχει γίνει η λογική μας. Ντρέπομαι ως Ελληνίδα για τους δημάρχους που μαλώνουν και θέλουν να ξεφορτωθούν το “πρόβλημα” της φιλοξενίας των προσφύγων για να κερδίσουν ψήφους. Ντρέπομαι για την Ευρώπη και τη σάπια πολιτική της που δεν παρέχει τα βασικά αγαθά σε αυτούς τους ανθρώπους και κλείνει τα σύνορα. Αυτός είναι ο πολιτισμός της γηραιάς ηπείρου;
Ντρέπομαι για τις σάπιες πολιτικές που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να περπατήσουν μίλια ολόκληρα να μπουν σε σαπιοκάραβα με το φόβο να πνιγούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους για να γλιτώσουν από βίαιο θάνατο καθώς οι πολιτικοί τους δεν μπορούν να διασφαλίσουν την ασφάλεια του τόπου τους.
Ανέκαθεν οι Έλληνες ήμασταν ρατσιστές. Ρατσιστές με τους Πόντιους, τους Μικρασιάτες, τους Ρωσοπόντιους, τους Αλβανούς, τους Ρώσους, τους Πακιστανούς και άλλους. Όποιος αμφιβάλει ας ανοίξει ένα βιβλίο ιστορίας. Λες και όλοι καταγόμαστε από το γενεαλογικό δέντρο του Πλάτωνα και του Σωκράτη και οι “ξένοι” θα μολύνουν τα άγια χώματα μας.
Δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε ότι το φύλο, η καταγωγή, η φυλή, το χρώμα δεν ορίζουν την καλοσύνη. Την ανθρωπιά. Καταλάβετε επιτέλους πως όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι χρειαζόμαστε ένα χέρι βοήθειας κάπου-κάπου. Προσφέρετε όπου μπορείτε. Σκεφτείτε πως και τα δικά σας παιδιά, ακόμη και εσείς οι ίδιοι βγήκατε ή ίσως θα βγείτε στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή. Θα θέλατε να σας φερθούν όπως φερόμαστε σήμερα εμείς αυτούς τους πρόσφυγες; Σκεφτείτε τους προγόνους σας. Θα υπήρχατε σήμερα εδώ αν πνίγονταν στο Αιγαίο μέσα σε σαπιοκάραβα;
Όλοι είμαστε πρόσφυγες, Και μετανάστες. Όλοι οι άνθρωποι. Αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε. Σταματήστε και σκεφτείτε λίγο. Βάλτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση τους και αναρωτηθείτε. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει αυτή τη μοίρα. Αναγκάζετε να την επωμιστεί λόγω των συνθηκών που τον ωθούν εκεί. Κανείς δεν βάζει το παιδί του μέσα σε μια βάρκα με προορισμό το άγνωστο μέσα σε μια άγνωστη θάλασσα εκτός και αν η γη που αφήνει πίσω του είναι απολύτως καμμένη, έρημη και επικίνδυνη. Μια γη που πέφτουν βόμβες και στρατιώτες πυροβολούν εν ψυχρώ. Κανένας γονιός δεν ρισκάρει τη ζωή του παιδιού του αν η ζωή που βλέπει στο μέλλον γι ‘αυτό στη χώρα του δεν είναι ζωή. Δεν υπάρχει ζωή.
Αφορμή για αυτό το κείμενο οι πολίτες του Μικροχωρίου Δράμας που με απόφαση τους αρνούνται την οποιαδήποτε φιλοξενία προσφύγων στο χωριό τους.
Τροφή για σκέψη.