Με κατεύθυνση το αεροδρόμιο Μακεδονία, συναντάς μια περιφερειακή οδό άδεια και ήρεμη αυτή την ώρα. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο όπως κάθε φορά έτσι και τώρα ένιωσα ένα βήμα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Έλεγχος βαλίτσας, εισιτηρίων και ξαφνικά βρέθηκα μέσα στο αεροπλάνο, θέση παράθυρο δίπλα σε δυο γιαγιάδες ευτυχισμένες που συζητούσαν για το weekend τους στην Αθήνα και τα ψώνια που θα κάνουν. Κάθε φορά που ένα αεροπλάνο απογειώνεται και ξεκολλά από το έδαφος αισθάνομαι πως εγκαταλείπω το μέρος που αφήνω και πάω για άλλες νέες περιπέτειες. Θα γυρίσω άραγε ποτέ πίσω; Κανείς δεν ξέρει.
Σχεδόν πάντα η διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα έχει αναταράξεις. Οι γιαγιάδες δίπλα λίγο πριν την προσγείωση άρχισαν να σταυροκοπιούνται. Έλεος. Και να πέσουμε μια στιγμή μόνο θα το νιώσετε! Χαλαρώστε ή την άλλη φορά (αν υπάρξει) πάρτε ΚΤΕΛ! Προσγειωθήκαμε εντέλει, στο Ελευθέριος Βενιζέλος και το χαμόγελο στις διπλανές ήταν μέχρι τα αυτιά… Εμ βέβαια μην πιάσουμε έδαφος, αμέσως κάνουμε χαρές...
Το αεροδρόμιο των Αθηνών αποτελεί ένα από τα καλύτερα αεροδρόμια στον κόσμο. Με το μόνο του ελάττωμα σαν ελληνικό κλασικό “προϊόν” που είναι, είναι πανάκριβο. Ξεκινώντας από τον καφέ σε πλαστικό στα 3,70 ευρώ μέχρι το μπουκαλάκι νερό στο 1 ευρώ και σε ένα κουτί μπισκότα στα 4 ευρώ. Κάθεσαι μισή ώρα και έχεις χάσει από το πορτοφόλι σου ήδη ένα 10ευρω με το καλημέρα σας. Η αναμονή στον Βενιζέλο προσωπικά δεν με κουράζει γιατί εκτός από την ακρίβεια του είναι ενα αεροδρόμιο πλήρως εξοπλισμένο που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από ανάλογα του εξωτερικού. Δεν βαριέμαι ποτέ σε αυτό. Ήπια τον πανάκριβο και όχι ικανοποιητικό σε γεύση καφέ μου, διάβασα τα περιοδικά μου, τα βιβλία μου και κλασικά τελευταία στιγμή έτρεξα στο gate μου για να αναχωρήσω επιτέλους για την Μάλτα.
Όντας εντελώς μόνη μου σε αυτό το ταξίδι, έκανα ότι ήθελα. Χαλαρά και χωρίς κανένα άγχος. Στην δίωρη διαδρομή περίπου ήταν ευχάριστο να βλέπεις τη γη από ψηλά. Τα σύννεφα σαν το γάλα της διαφήμισης του γάλα νουνού των παιδικών μας χρόνων, στέκονταν πυκνά και μακάρια και σε προκαλούσαν να απλώσεις το χέρι να τα αγγίξεις. Οι στοιχισμένες ιδιοκτησίες και τα μικροσκοπικά σπιτάκια των ανθρώπων πίσω στη γη και από ψηλά, σου δίνουν την αίσθηση της κενότητας των ανθρώπων. Μπλε κουτάκια, πισίνες. Τετράγωνα πράσινα κενά ανάμεσα σε κουτάκια καφέ, ιδιωτικά γήπεδα. Ε και; Από ψηλά όλα ίδια. Όλοι ίσιοι. Μικροί και ασήμαντοι και βαλμένοι σε κουτάκια.
Στο αεροπλάνο, αν δεν φοβάσαι, έχεις χρόνο για περισυλλογή. Για ένα δημοσιογράφο είναι μια θαυμάσια ώρα για να γράψει τα κείμενα του. Και τις σκέψεις του. Αλλά ο χρόνος καθώς είναι κενός και δεν προσφέρει τίποτα, σου δίνει τη χαρά του να διαβάσεις, να κοιμηθείς, να δεις μια ταινία, ή ακόμη και να φας. Ή απλώς να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο και να φιλοσοφήσεις με τον διπλανό σου για το πόσο μικροί είμαστε συγκριτικά με το σύμπαν! Ναι κάτι τέτοιες σκέψεις με πιάνουν όταν πετάω… Εσάς;
To αεροπλάνο έπιασε έδαφος Μάλτας στην ώρα του και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο αγγίζοντας το έδαφος βίαια και με ορμή. Οι κλασικοί ελληνάρες μέσα σε αυτό σηκώθηκαν όρθιοι και περίμεναν ο ένας στιβαγμένος πίσω από τον άλλο για να ανοίξουν οι πόρτες φωνάζοντας και κουτουλώντας με τις βαλίτσες τους. Προσωπικά καθόμουν ήρεμη στη θέση μου να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και να κατέβω από το αεροπλάνο κυρία. Χωρίς αχρείαστο στρίμωγμα και νεύρα χωρίς λόγο.
Πατώντας σε Μαλτέζικο έδαφος διαπίστωσα πως οι Μαλτέζοι μιλούν άπταιστα την αγγλική όπως την μητρική τους γλώσσα που είναι ένα συνονθύλευμα αραβικών και ιταλικών λέξεων. Κοινώς δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Αγγλικά και πάλι αγγλικά. Σούπερ συνεννόηση.
Μια μικρή συμβουλή πριν ξεκινήσουμε την περιπλάνηση. Τα λεωφορεία τους δεν δέχονται μεγάλα ποσά για να κόψεις το εισιτήριο σου στον οδηγό, το πολύ 20ευρω και το εισιτήριο κοστίζει 2 ευρώ. Αλλά κρατάει για περίπου μια ώρα για να πραγματοποιήσεις και δεύτερη διαδρομή. Το γράφει επάνω στο εισιτήριο, διαβάστε το . Επίσης οι συγκοινωνίες τους δεν είναι και τόσο τακτικές και το Σαββατοκύριακο αλλάζουν. Όμως σε κάθε στάση γράφει ακριβώς τι ώρα και τι μέρα περνάει το λεωφορείο από τη συγκεκριμένη στάση χωρίς να καθυστερεί. Επιπλέον ανάλογα με το πόσο θα κάθήσετε στο νησί μπορείτε να βγάλετε και κάρτα μηνιαίας διαδρομής που συμφέρει, αν χρησιμοποιείται τακτικά τα ΜΜΜ. Μετρό δεν υπάρχει.
Η διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι την περιοχή Swieqi που έμενα, δεν με ενθουσίασε αλλά όλες οι διαδρομές σχεδόν παντού από το αεροδρόμια μέχρι το κέντρο πάντα χάλια είναι. Οπότε…
Για να φτάσω στο Airbnb υπέροχο τεράστιο σπίτι μου, όπως διαπίστωσα στην πορεία, χρειάστηκα την βοήθεια του κοινού. Δηλαδή των ντόπιων. Που μιλούν τέλεια αγγλικά. Μέχρι και η γιαγιάδες της γειτονιάς μιλούν τέλεια αγγλικά και είναι πολύ ευγενικές. Κάτι σαν τις δικές μας δηλαδή αλλά στο αγγλικό. Ρωτώντας έναν ευγενικό καταστηματάρχη λοιπόν εκεί μου έδωσε τα φώτα του, καθώς διέθετε και χάρτη και πορεύτηκα μέσα στο καταμεσήμερο- ντάλα ήλιο για το σπίτι. Ευτυχώς ήτανε κοντά...
Έπεσα ξερή για ύπνο γιατί τα σούρτα-φέρτα Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Μάλτα με είχαν εξαντλήσει. Και το βράδυ ήθελα να βγω για εξερεύνηση…
Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο “Ταξιδεύοντας στη Μάλτα”…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου