Είχα ακούσει κάποτε ένα ρητό που έλεγε πολύ χαρακτηριστικά: Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα. Τόσο απλά. Όταν όμως στην Ελλάδα του 2016 η … λεμονάδα έχει γίνει καθημερινότητα και η ξινίλα έχει φτάσει μέχρι τις πατούσες των ποδιών μας, καταλήγουμε να μην έχουμε και πολλές ελπίδες για … πορτοκαλάδα.
Ξεκινάς να σκέφτεσαι και να αναρωτιέσαι το μέλλον. Στη χώρα μας διαφαίνεται ζοφερό. Και για τους νέους και για τους γέρους. Τι κοινωνία είναι αυτή που χαντακώνει τους νέους της και τους οδηγεί στο εξωτερικό και παραγκωνίζει τους γέρους μειώνοντας συντάξεις και αυξάνοντας φόρους;
Υπάρχει ελπίδα;
Η ελπίδα για τους μεγαλύτερους έρχεται σχεδόν πάντα μέσα από τους νέους. Τα περιμένουν όλα από τη νέα γενιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρωθυπουργός μας, Αλέξης Τσίπρας. Η ελπίδα έρχεται λέγαμε, νέος άνθρωπος θα νοιαστεί … Μέχρι στιγμής η πορεία του δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του. Έπεται όμως συνέχεια …
Οι νέοι όμως που δεν είναι προνομιούχοι και όλες οι πόρτες είναι κλειστές γι’ αυτούς και η μόνη επιλογή για μια αξιοπρεπή ζωή αχνοφαίνεται στο εξωτερικό, το σκέφτονται σοβαρά να φύγουν, εγκαταλείποντας την Ελλάδα μια και καλή.
Αλλά και εκεί κυριαρχεί το άγχος και ο φόβος. Φόβος για το άγνωστο. Φόβος για τις ιστορίες που ακούμε πως ο γνωστός του γνωστού γύρισε πίσω γιατί δεν άντεξε. Τις συνθήκες δουλειάς, το κλίμα, τους ανθρώπους κλπ.
Φόβος όμως επικρατεί και μέσα στην Ελλάδα. Φόβος γιατί καμιά δουλειά δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Φόβος γιατί τα έξοδα μεγαλώνουν και τα έσοδα μικραίνουν. Φόβος γιατί σιγά σιγά δεν θα έχουμε ούτε για τα βασικά. Με μισθό 500 ευρώ τι να πρωτοπληρώσεις; Φόβος γιατί θα καταλήξουμε όλοι σερβιτόροι με πτυχίο. Το μέλλον της Ελλάδας λένε είναι στον τουρισμό. Ναι δεν διαφωνώ αλλά δεν γίνεται να γίνουμε ένα απέραντο κράτος σερβιτόρων. Και στην τελική γι' αυτό το επάγγελμα καταστρέφεται. Γιατί ο καθένας άσχετος το ασκεί. Στην ανάγκη. Και χωρίς να το θέλει.
Το συγκεκριμένο επάγγελμα, τo έχω ασκήσει και εγώ στο παρελθόν (καθώς έχω σπουδές επάνω στο αντικείμενο) αλλά δεν μπορώ να δεχτώ πως ένας νέος που έχει σπουδάσει και έχει λιώσει τα παντελόνια του στα θρανία και έχει κοπιάσει στο διάβασμα να καταλήξει σερβιτόρος γιατί κανείς δεν τον προσλαμβάνει.
Ένα ατέλειωτο resort αυτή η χώρα. Με σερβιτόρους, καμαριέρες και καθαρίστριες. Που το διοικούν ξένοι με πτυχία. Γιατί οι δικοί μας τελικά βγήκαν στο εξωτερικό. Όσοι τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι εδώ. Δίσκος και σφουγγαρίστρα. Και το πτυχίο κορνίζα στην τουαλέτα.
Το μέλλον δεν βρίσκεται μόνο στο εξωτερικό, αλλά για όσους είναι ακόμη νέοι, είναι μια κάποια λύση σε ένα κράτος που βουλιάζει και μας παρασύρει όλους μαζί στον πάτο. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Αυτή η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, όχι μόνο θα συνεχιστεί για τα υπόλοιπα 10 χρόνια τουλάχιστον αλλά πλέον κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει.
Το ερώτημα είναι πως τώρα που είμαστε νέοι και στην πιο παραγωγική μας ηλικία (όσοι ήμαστε τουλάχιστον) ή θα επιλέξουμε να βουλιάξουμε και εμείς μαζί με την βάρκα που λέγεται Ελλάδα και να επαναπαυτούμε στα 600 ευρώ για μια δουλειά που δεν αγαπάμε και συμβιβαστήκαμε με αυτήν, ή να ετοιμάσουμε μια βαλίτσα και φεύγοντας, κλείνοντας ένα αεροπορικό εισιτήριο με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Και ποιος ξέρει που θα μας βγάλει. Είπαμε όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα. Αλλά στύψε και κανένα πορτοκάλι μέσα, έτσι για την αλλαγή….
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου