Επεισόδιο 2: Επιστρέφοντας στη Βαλέτα

Βαλέτα τη νύχτα

Ξύπνησα μέσα σ' ένα άγνωστο δωμάτιο και έπειτα από τα πρώτα λεπτά σύγχισης του ύπνου συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι στη Μάλτα και είναι βράδυ.

Έκανα ένα ντους και πήρα τους δρόμους. Εξερεύνηση στη γειτονιά plus συνάντηση με φίλους που μένουν μόνιμα στο νησί. Η πρώτη εντύπωση από το νησί της Μάλτας δεν ήταν και η καλύτερη. Ίσως γιατί δεν πήγα στα σωστά μέρη που πήγα αργότερα.

Μένοντας στην ευρύτερη περιοχή του St. Julian επισκέφτηκα πρώτα τα τρία κολπάκια St. George bay, Spinola Bay και Balluta Bay της περιοχής και το "τρελαμένο" Paceville. Ήταν σαν να προσγειώθηκα στα Μάλια της Κρήτης το 1990. Τουριστικά με την κακή έννοια, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο σε έναν ταξιδευτή που περιμένει το κάτι διαφορετικό.

Love sign

Λιμανάκια το ένα δίπλα στο άλλο, πολύ γραφικά με καλύτερη επιλογή για να τα δεις την ημέρα, παρά τη νύχτα, από άποψης ομορφιάς αλλά και ηρεμίας.

Εντελώς τουριστική περιοχή με ξενοδοχεία, μπαρ και εστιατόρια που προσφέρουν ότι λαχταράς. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Αμερικάνικες αλυσίδες καφέ και φαγητού συν τα ντόπια τουριστικά εστιατόρια και καφέ αλλά και ένα εμπορικό με καταστήματα από είδη ένδυσης μέχρι καρφίτσες, ικανοποιούν τους τουρίστες. Τιμές Ελλάδας.

Βαρκάδα το βράδυ...

Τη νύχτα το σκηνικό ήταν απογοητευτικό. Παρακμή, θάλασσα και νέον που φώτιζε μέσα στο σκοτάδι. Το πλήθος των 20άριδων μαζεμένο στα μπαρ της περιοχής κάπου μεταξύ τρίτου και δεύτερου ποτού ούρλιαζαν δαιμονισμένα.

Αποφάσισα πως μετά τη μεγάλη μου βόλτα με τα πόδια, να πάω για ύπνο επιστρέφοντας στην ήσυχη γειτονιά μου περπατώντας και αφήνοντας το τρελά νιάτα να απολαύσουν το υπόλοιπο της βραδιάς.
Το επόμενο πρωί αποφάσισα να πάω στην πρωτεύουσα, την Βαλέτα.

Τα λιμανάκια τη μέρα

Πήρα το λεωφορείο από τον κεντρικό δρόμο και διαπίστωσα με έκπληξη πως παραδόξως εδώ οι οδηγοί σταματάνε για να περάσεις! Ένα μικρό σοκ σε αντίθεση με την Ελλάδα που προτιμούν να σε πατήσουν παρά να βάλουν το πόδι τους στο φρένο. Στις μεγάλες λεωφόρους έχουν φανάρια, τα σέβονται και σταματάνε για τους πεζούς. Γυρνώντας στη Θεσσαλονίκη έπαθα ένα πολιτιστικό σοκ καθώς όταν ανάβει το πράσινο για τους πεζούς το σκέφτεσαι διπλά αν πατήσεις το πόδι στη διάβαση. Όσο για το να περάσεις από δρόμο χωρίς φανάρι, το σκέφτεσαι τριπλά …

Το λεωφορείο ήρθε στην ώρα του και η διαδρομή μέχρι την Βαλέτα ήταν εκπληκτική. Πέρασε από όλα τα λιμανάκια που ανέφερα παραπάνω και με το που αντίκρισα το πρώτο, σκέφτηκα πως όλα αλλάζουν μόλις τα λούσει το φως του ήλιου. Γαλάζια νερά και ήλιος. Αντανάκλαση των καφέ-μπαρ επάνω στο νερό και πλούσια χρώματα. Κόκκινο, ροζ, ασημί, πορτοκαλί. Η μέρα τελικά σβήνει τη θλίψη της νύχτας. Αυτή η διαδρομή μου έδωσε το έναυσμα να επιστρέψω στα κολπάκια αυτά, κάμποσα μεσημέρια για καφέ και βόλτα κατά μήκος της θάλασσας, χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας τουρίστες και όμορφα θέματα.

Spinola Bay

Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων αντίκρισα ένα χάος. Μια τεράστια αλάνα με λεωφορεία και ένα συντριβάνι αλά Ιταλία στη μέση, με πλήθος ανθρώπων να ψάχνουν μέρη και να τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Με χάρτες και τουριστικούς οδηγούς ανά χείρας, τσάντες ώμου και backpacks περιπλανώμενοι όλοι μέσα σε ένα πανδαιμόνιο ανθρώπων και αυτοκινήτων. Εν τέλει καθώς περιτριγυριζόμουν μόνο από απορημένους τουρίστες απευθύνθηκα στον οδηγό που ήταν έτοιμος να φύγει και μου είπε ένα απλό “πάρ’ το ευθεία και προς τα πάνω και θα βγεις στη Βαλέτα”. ΟΚ, για να το λες εσύ, κάτι θα ξέρεις.

Βαλέτα

Πήρα μια ανηφόρα προς την κατεύθυνση που με οδήγησε ο ευγενικός κύριος και αντίκρισα μπροστά μου ένα ανοιχτό οχυρό. Αδιαπέραστα τείχη και προμαχώνες. Πόλη των ιπποτών όχι αστεία… Χτισμένη σε ύψωμα και ανεβασμένη επάνω σε μια τάφρο με μια γέφυρα να περνάει από πάνω της και να οδηγεί μέσα στην πόλη τους ξένους, η Βαλέτα σε καλωσορίζει εντυπωσιακά. Φαντάσου μια ανοιχτή τεράστια πέτρινη πύλη που οδηγεί σε μια πόλη μαγική. Βαμμένη εξ ολοκλήρου στο χρώμα της άμμου με χρωματιστές πινελιές κόκκινου πράσινου και κίτρινου να σπάνε την μονοτονία, η Βαλέτα είναι μια πόλη που μπορείς άνετα να χαθείς ευχάριστα.

Μικρά καφέ, κόσμος παντού, τεράστιες επιβλητικές εκκλησίες και όμορφα γραφικά κτίρια που ίσως είναι μουσεία ίσως σπίτια. Η εξερεύνηση θα σε πείσει..

Μένοντας για πολλές μέρες στη Βαλέτα, δεν ήξερα που να πάω πρώτα. Μια βόλτα στο λιμάνι και συγκεκριμένα στο μνημείο του πολέμου και στο αντίστοιχο μουσείο όπου δεσπόζει μια τεράστια καμπάνα, μπορείς να απολαύσεις όλη την απεραντοσύνη της θάλασσας και να "κλείσεις" το λιμάνι στο βλέμμα σου.

Το εκπληκτικό με την Βαλέτα είναι πως περπατώντας, ανακαλύπτεις εκπληκτικά μέρη που ούτε καν φανταζόσουν πως θα βρεις. Ψάχνοντας ένα απόγευμα το ιστορικό θέατρο Manoel που χτίστηκε το 1731 και ακόμη στέκει υπέροχο, μπήκα σ’ ένα ιταλικό εστιατόριο παραδίπλα για λίγη πάστα και κρασί. Κάθομαι λοιπόν και ανακαλύπτω λίγο αργότερα πως το μενού είναι όλο στα Ιταλικά και μάλιστα γραμμένο στο χέρι! Για μαλτέζικο φαγητό ούτε λόγος και κάπως έτσι κατέληξα ξαφνικά στην Ιταλία!

Ζero Sei

Εν τέλει ο Ιταλός εστιάτορας με βοήθησε με τις επιλογές μου και με το παραπάνω καθώς απέδειξε πως οι Ιταλοί είναι σαν εμάς τους Έλληνες. Φιλόξενοι, ξέρουν από φαγητό και δεν διστάζουν να μεταφράσουν ολόκληρο τον κατάλογο προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον πελάτη! Όταν μου σέρβιρε ένα κρασί δικής του επιλογής και βλέποντας με να ξινίζω (δεν μπορώ να κρυφτώ αμέσως κάνω γκριμάτσες…) και λέγοντας του ΟΚ, (τώρα το έβαλες θα το πιω), όσο πιο ευγενικά μπορούσα μου απάντησε το εκπληκτικό “Γεωργία, η ζωή είναι τόσο μικρή για να πίνουμε χάλια κρασί!” και μου το άλλαξε αμέσως!

Το εστιατόριο είναι το Zero Sei και βρίσκεται στην Old theatre street 75.
Εκπληκτικό και πολύ φιλικό. Μπορεί να έφυγα και 3 κιλά βαρύτερη …

Μια όμορφη επιλογή για καφέ και γλυκό είναι το caffe Cordina. Μια ωραία στάση για ξεκούραση καθώς βρίσκεται στην κεντρική οδό Republica στον αριθμό 244 και ότι προσφέρει είναι φρεσκότατο. Τραπεζάκια έξω ενώ στο εσωτερικό του κάνετε focus στο ταβάνι. Το κατάστημα σερβίρει από το 1837 και συνεχίζει.

Πολύχρωμη Βαλέτα

Περπατώντας μέσα σ' αυτή την υπέροχη πόλη δεν κουράζεσαι ποτέ. Παντού και πάντα έχεις κάτι να δεις και να φας. Και όχι απαραίτητα μαλτέζικη λιχουδιά. Ιταλικές γεύσεις, international κουζίνα και άλλα. Τα top ten αξιοθέατα δεν θα τα απαριθμήσω καθώς μια βόλτα στο Google μπορεί να σου τα δώσει. Οι ντόπιοι είναι φιλικοί και έτοιμοι να σε κατευθύνουν όπου θέλεις. Τα αγγλικά αποτελούν την δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας με πρώτα τα Μαλτέζικα που είναι ένα κράμα γαλλικών, αράβικων και λατινικών.

Επιπλέον μια έξυπνη λύση για να περάσετε απέναντι στη Sliema, πάρτε το ferry. Λειτουργεί όλο το χρόνο και το εισιτήριο κοστίζει 1,5 ευρώ. Η διαδρομή κρατά 5 λεπτά και τα δρομολόγια είναι αρκετά συχνά από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Ρωτήστε στην αποβάθρα!

Το ferry φεύγει από τη Βαλέτα από ένα μυστικό δρομάκι (προφανώς, γιατί έκανα 150 ώρες να το βρω, παρέα με ένα τσούρμο - που μαζεύτηκε κατά τη διάρκεια της αναζήτησης μου- και ψάχναμε παρέα- η χαρά μου μόλις το ανακάλυψα ήταν απερίγραπτη!) βρίσκεται κάτω και στη μέση σχεδόν του λιμανιού κατεβαίνοντας κάτι σκαλάκια. Σε αφήνει ακριβώς στο κέντρο της Sliema και σε γυρίζει κιόλας. Εκεί θα βρείτε κοσμοπολίτικα καφέ και μπαρ επάνω στη θάλασσα και αρκετά εμπορικά καταστήματα όπως γνωστές αλυσίδες υπόδησης και ένδυσης.

Η Βαλέτα τη νύχτα

Η ζωή στη Βαλέτα δεν σταματά τη νύχτα καθώς οι βαθιά θρησκευόμενοι Μαλτέζοι γιορτάζουν τους αγίους τους με άφθονη μουσική, παρέλαση, ποτό και φαγητό σχεδόν κάθε βράδυ του καλοκαιριού. Ήταν μια τυχαία ανακάλυψη μου, όταν ένα ζεστό βράδυ περιδιάβαινα τα στενά της πόλης. Τα βράδια η Βαλέτα γεμίζει μουσικές από ορχήστρες που παίζουν ζωντανά σκορπίζοντας το γέλιο και μαζεύοντας τα πλήθη, ξεκινούν την πορεία τους από την εκκλησία και τον άγιο που γιορτάζει και με τη συντροφιά ποτού και φαγητού γυρίζουν τους δρόμους μουσικά!

Όλες οι εκκλησίες είναι λίγο κιτς από έξω καθώς τις φωτίζουν με λαμπάκια νέον (όταν γιορτάζουν) αλλά είναι τόσο σουρεάλ που σε πιάνει δέος! Το εσωτερικό τους ως συνήθως σε στιλ μπαρόκ.

Στολισμένη εκκλησία

Τη Βαλέτα δεν την χορταίνεις καθώς κάθε δρόμος και στενό προσφέρει και κάτι διαφορετικό. Έπειτα από ατέλειωτες βόλτες στα στενά της αποφάσισα πως ήθελα λίγο ησυχία.

Και έτσι έφυγα από εκεί με κατεύθυνση την silent city Mdina. Ναι, αναφέρομαι στην πόλη που γυρίστηκε η πρώτη σεζόν του Game of Thrones. Αλλά αυτά θα τα δούμε στο επόμενο επεισόδιο σε αυτό εδώ το μικρό blog….