Η όπερα του Τζουζέπε Βέρντι Αida ανεβαίνει αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο Μέγαρο Μουσικής σε μια παράσταση υπερθέαμα με 200 συντελεστές να απογειώνουν το λυρικό μελόδραμα μέσα σε μια χρονική διάρκεια 170 λεπτών. Η Aida χωρίζεται σε τέσσερις πράξεις, βασισμένες στο λιμπρέτο του Antonio Ghislanzoni.
Η σοπράνο Σοφία Μητροπούλου στο ρόλο της Aida με την επιβλητική σκηνική της παρουσία και την εκπληκτική της κίνηση, έδωσε ζωή στη διάσημη ηρωίδα εκφράζοντας τον πόνο και την τραγική της μοίρα γεμίζοντας τη σκηνή. Σε συνδυασμό με τις φωνητικές της ικανότητες η Aida πήρε σάρκα και οστά, μην αφήνοντας λεπτό το κοινό να απέχει από το δράμα της.
Η… αντίζηλος της στη σκηνή μέτζο σοπράνο Κασσάνδρα Δημοπούλου, στο ρόλο της Άμνερις μέσα στο κουστούμι της που παρέπεμπε στην Κλεοπάτρα της Αιγύπτου, έδωσε την απαραίτητη θεατρικότητα που χρειάζονταν ο ρόλος, μέσα από κινήσεις και εκφράσεις αποδίδοντας στην ΄Άμνερις κυρίως στο τελευταίο μονόλογο της, την απελπισία και την μυστική ελπίδα που η καταραμένη επίσης ηρωίδα ίσως επιθυμούσε. Μουσικά ερμήνευσε όσο καλύτερα μπορούσε μιας και ένα πρόβλημα υγείας δεν την άφησε να αποδώσει τα μέγιστα.
Ο τενόρος Φίλιππος Μοδινός με την εμφάνιση του στη σκηνή έδωσε στον ήρωα του Ρανταμές, μια άλλη διάσταση. Με τη φωνή του να ανατριχιάζει την αίθουσα του Μεγάρου έδωσε στον έρωτα του Ρανταμές για την Aida πνοή.
Η Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης “Μαίρης Κωνσταντινίδου” μαζί με την ζωντανή μουσική της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης περιτριγύριζε τους βασικούς πρωταγωνιστές σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου μαζί με τους χορευτές και την εξαίσια χορογραφία σε συνδυασμό με τα κουστούμια που σε πολλές σκηνές αγκάλιαζαν το δράμα, συμπλήρωναν εξαίσια τους μονολόγους αλλά και τα διλήμματα που προέκυπταν στις καρδιές των πρωταγωνιστών.
Ως συνήθως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας έχουν φέρει και μια …κρίση στα σκηνικά και στα κουστούμια στο χώρο του θεάματος. Αυτή τη φορά ο Αθανάσιος Κολαλάς που είχε την επιμέλεια, μέσα από έξυπνα τρικ και με τη χρήση προτζέκτορα και ειδικού φωτισμού (με τα βίντεο του Marc Molinos, και τους φωτισμούς της Έλενας Κώτση) επάνω στα σκηνικά, που με διακριτικό τρόπο μετακινούνταν κατά τη διάρκεια της παράστασης, πρόσφερε μια προφανή και ευχάριστη αλλαγή στην κάθε σκηνή. Δίνοντας στον θεατή να καταλάβει πως το σκηνικό μαζί με τη σκηνή αλλάζει και δεν παραμένει το ίδιο, καταφέρνοντας να αποδώσει ένα διαφορετικό στίγμα στην παράσταση και να μην περάσει την οικονομική κρίση και στη σκηνή του Μεγάρου.
Τα κουστούμια του κ. Κολαλά βοήθησαν το κοινό να μπει καλύτερα στο έργο. Η απόδοση της αρχαίας Αιγύπτου μέσα από χρώματα όπως το χρυσό, το μπλε και το μαύρο αλλά και η κατασκευή των χλαμύδων (όπως η εμφανής διαφορά μεταξύ δούλων και αυτοκρατόρων), μαζί με τα στέμματα (όπως το χρυσό στέμμα τελετής της Αμνέρις) έδωσαν την ανάλογη μεγαλοπρέπεια που χρειάζεται μια παράσταση όπως αυτή.
Η σκηνοθεσία της Ιταλίδας Ζαμίρα Πασκέρι έφερε μια διαφορετική ματιά στην όπερα του Τ. Βέρντι μεταφέροντας τον θεατή στην αρχαία Αίγυπτο μέσα σε λίγες ώρες χωρίς να κουράζει και αποφεύγοντας την γραφικότητα και την κλασική οδό που ίσως προέκυπτε μέσα από την συγκεκριμένη όπερα. Συγκίνηση, έρωτας, συναίσθημα παντρεύονται μέσα σε ένα πλούσιο σκηνικό μεταφέροντας τον θεατή στην ατμόσφαιρα που αρμόζει στο έργο του μεγάλου δημιουργού Τζουζέπε Βέρντι.
Ιστορικό πλαίσιο
Η «Αΐντα» είναι η πρώτη όπερα του Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901) με εντελώς πρωτότυπο θέμα και περιεχόμενο, που δε βασίζεται σε προϋπάρχον λιμπρέτο, λογοτεχνικό ή θεατρικό έργο. Το σενάριό της ήταν σύλληψη του Γάλλου αρχαιολόγου Ογκίστ Μαριέτ (Auguste Mariette), πιθανόν εμπνευσμένο από αρχαίο αιγυπτιακό μύθο, και προτάθηκε στον Βέρντι στις αρχές του 1870 από τον Καμίλ ντι Λοκλ (Camille du Locle). Ο Αντόνιο Γκιζλαντσόνι (Antonio Ghislanzoni) ανέλαβε να μεταφράσει το κείμενο και να γράψει το λιμπρέτο στα ιταλικά, σε συνεργασία με τον ίδιο τον συνθέτη.
Η «Αΐντα» ανήκει στην κατηγορία της μεγαλοπρεπούς όπερας (grand opera), με τέσσερις πράξεις και επτά σκηνές, πολυμερή χορωδία και μεγάλο αριθμό κύριων ρόλων, και συνιστά ορόσημο στην ιστορία της ιταλικής μουσικής.
Στο Κάιρο η πρώτη παρουσίαση
Ο Χεδίφης (αντιβασιλέας) της Αιγύπτου, Ισμαήλ Ιμπν Ιμπραήμ Πασάς, είχε θέσει ως στόχο να παρουσιάσει, κατά την αποπεράτωση της Όπερας του Καΐρου (1869), μεγαλοπρεπές λυρικό έργο στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για την ολοκλήρωση της Διώρυγας του Σουέζ.
Ο Βέρντι είχε αρχικώς αρνηθεί να συνθέσει για τα εγκαίνια της νέας όπερας. Ωστόσο, γοητευμένος από το σενάριο του Ογκίστ Μαριέτ, συμφώνησε τελικώς να προχωρήσει στη σύνθεση της «Αΐντα», η οποία προοριζόταν να παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Κάιρο. Αν και προγραμματισμένη να γίνει τον Ιανουάριο του 1871, η πρεμιέρα αναβλήθηκε, λόγω του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, και τελικώς παρουσιάστηκε στις 24 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους με μεγάλη επιτυχία. Αμέσως μετά το Κάιρο, η «Αΐντα» παρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου (Φεβρουάριος 1872) και ακολούθως έγινε πασίγνωστη στην Ευρώπη.
Υπόθεση
Η δράση εκτυλίσσεται στη φαραωνική Αίγυπτο σε μυθική εποχή και στο επίκεντρο της όπερας αναπτύσσεται ένα διάσημο ερωτικό τρίγωνο: η Αΐντα, πριγκίπισσα της Αιθιοπίας και αιχμάλωτη στην αυλή των Φαραώ, είναι ερωτευμένη με τον Αιγύπτιο στρατηγό Ρανταμές, ο οποίος ανταποδίδει τα αισθήματά της δυσαρεστώντας την Αμνέριδα, κόρη του βασιλιά των Φαραώ, η οποία είναι επίσης ερωτευμένη μαζί του.
Τον πυρήνα του έργου καταλαμβάνει η Αΐντα, παγιδευμένη ανάμεσα στα συναισθήματά της για τον άντρα που αγαπά και στο καθήκον απέναντι στον πατέρα και την πατρίδα της. Η δημόσια όψη και το ιδιωτικό συναίσθημα βρίσκονται σε συνεχή διάλογο στην «Αΐντα» και ορίζουν την αισθητική του έργου, που κινείται από την πιο χαμηλόφωνη εξομολόγηση έως την πιο λαμπρή διακήρυξη.
Η διάσημη όπερα θέτει ακόμη και σήμερα σε διαπραγμάτευση σημαντικά ζητήματα, κοινωνικά και υπαρξιακά, όπως είναι η διαπάλη νόμου και ελευθερίας, η σύγκρουση ανάμεσα στις επιταγές του συνόλου και τις ανάγκες του ατόμου, η εξουσία, η τιμή, η αγάπη και η αλήθεια.
«Αΐντα» του Τζουζέπε Βέρντι
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Χώρος Κτήριο Μ1, Αίθουσα Φίλων Μουσικής
Ημερομηνία 17,19 Οκτωβρίου 2016
Ώρα έναρξης 20:00
Διάρκεια 170 λεπτά (συμπεριλαμβάνεται διάλειμμα 20 λεπτών)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μουσική διεύθυνση Ντάριουζ Μικούλσκι & Χάρης Ηλιάδης
Σκηνοθεσία Ζαμίρα Πασκέρι (Zamira Pasceri)
Σκηνικά - Κοστούμια Αθανάσιος Κολαλάς
Φωτισμοί Έλενα Κώτση
Video Marc Molinos
Αΐντα Σοφία Μητροπούλου
Άμνερις Κασσάνδρα Δημοπούλου
Ρανταμές Φίλιππος Μοδινός
Αμονάσρο Armando Puklavec
Αρχιέρεια Χριστίνα Μαβίνη
Ράμφης Βασίλης - Δεναχής Κωστόπουλος
Βασιλιάς Κωνσταντίνος Κατσάρας
Αγγελιαφόρος Ιωάννης Μαστρογιάννης
Χορωδία Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης «Μαίρης Κωνσταντινίδου»
Διδασκαλία – Διεύθυνση χορωδίας Μαίρη Κωνσταντινίδου
Μουσική εκτέλεση Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης
Μουσική εκτέλεση Μέλη της MOYSA (Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων ΟΜΜΘ)
Μουσική εκτέλεση Μέλη της Στρατιωτικής Μουσικής του Γ΄ Σώματος Στρατού «Μέγας Αλέξανδρος»
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Σύνδεσμος εκδήλωσης http://www.tch.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=3&tcheid=1772
Σελίδα στο facebook https://www.facebook.com/AidaMegaron/
Προπώληση http://www.ticketservices.gr/el/events/?eventid=2217
Τιμές εισιτηρίων 30€, 25€, 20€, 15€, 10€ (μαθητικό, φοιτητικό, ανέργων)
ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ΔΕ έως ΣΑ 10:00-18:00
Πλατεία Αριστοτέλους ΔΕ, ΤΕ, ΣΑ 10:00-15:30 | ΤΡ, ΠΕ, ΠΑ 10:00-14:00 & 17:30-20:00
Πληροφορίες - κρατήσεις 2310.895.938-9
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου