Η μαγεία του βωβού κινηματογράφου μπορούσε να παρασύρει το κοινό τις περασμένες δεκαετίες σε μαγικούς κόσμους σιωπής και ασπρόμαυρης υπεροχής, τότε που ο ήχος της μουσικής και της ομιλούμενης ταινίας δεν είχε εισβάλει ακόμη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τι συνέβη όμως όταν η μουσική μπήκε ξαφνικά και κάλυψε τη σιωπή; Δημιουργήθηκε ο απόλυτος έρωτας.
Κάπως έτσι ένιωσε και το κοινό που παρακολούθησε τη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης που έντυσε μουσικά και ζωντανά φυσικά το διαχρονικό αριστούργημα του Τσάρλιν Τσάπλιν ‘Ο Χρυσοθήρας’ στη Μονή Λαζαριστών το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Ερωτευμένο!
Η ΚΟΘ απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο σπουδαία ορχήστρα είναι. Συγκροτημένη, με κέφι, σε απόλυτη αρμονία με τις σκηνές της ταινίας έδωσε στο κοινό τα συναισθήματα που θα ήθελε ο ίδιος ο Τσάρλι Τσάπλιν να μεταφέρει στους φανατικούς θαυμαστές του. Από το γέλιο, στο κλάμα και από τη χαρά στη θλίψη. Όλες οι ηλικίες παρακολούθησαν αυτό το μουσικό πάντρεμα. Παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι γέμισαν τη Μονή Λαζαριστών δίνοντας στο τέλος της συναυλίας ένα παρατεταμένο χειροκρότημα που κράτησε για αρκετή ώρα τους μουσικούς στο πάλκο.
Λίγα λόγια για την ταινία
Ο Χρυσοθήρας, αποτελεί μία ταινία-σταθμό στην ιστορία της έβδομης τέχνης, η οποία ψηφίστηκε ως μία από τις 50 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1925 ως απόλυτα βωβή ταινία, ενώ το 1942 ο Τσάπλιν προχώρησε σε επανέκδοσή της κάνοντας κάποιες τροποποιήσεις. Τότε έγραψε και την υπέροχη μουσική της, για την οποία ένα χρόνο αργότερα θα κέρδιζε μία υποψηφιότητα Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής, γεγονός αξιοπρόσεχτο για έναν δημιουργό με ελάχιστη μουσική εκπαίδευση, που χρησιμοποιούσε επαγγελματίες ενορχηστρωτές για να μεταφέρει τις μελωδίες του στην παρτιτούρα.
Η μουσική της ταινίας έχει επιρροές από δημοφιλή τραγούδια της εποχής, όπως τα ‘Bonnie Banks of Loch Lomond’ και ‘For He’s A Jolly Good Fellow’, αλλά και από γνωστά έργα του κλασικού ρεπερτορίου, όπως το ‘Πέταγμα της Μέλισσας’ του Ρίμσκι - Κόρσακοφ, το βαλς από την «Ωραία Κοιμωμένη» του Τσαϊκόφσκι και μία μελωδία από τη «Ρομάντζα για πιάνο αρ.5, έργο 118» του Μπραμς.
Η υπόθεση
Ο αξιολάτρευτος Σαρλώ καταφθάνει στην Αλάσκα προς αναζήτηση χρυσού και εκεί μπλέκει με διάφορους άγριους τύπους σε μία σειρά από ξεκαρδιστικές περιπέτειες, ενώ συναντά τον έρωτα στο πρόσωπο της όμορφης Τζώρτζια. Ο ιδιοφυής Τσάπλιν ασκεί έντονη κοινωνική κριτική και προκαλεί διάφορους προβληματισμούς, με όπλο πάντα το απαράμιλλο χιούμορ του, ενώ στις φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές της ταινίας καταφέρνει και συνδυάζει το πάθος και το δράμα με τη χαρακτηριστική τρυφερότητα και ευαισθησία των έργων του. Στα αιχμηρά κοινωνικά του σχόλια διακρίνεται μία πικρία που απορρέει από έναν γνήσιο ρομαντικό ιδεαλισμό. Οι New York Times έγραψαν πως ‘…ο ‘Χρυσοθήρας’ εμπεριέχει περισσότερη σκέψη και πρωτοτυπία από κάθε άλλο έργο του…’. Ο ‘Oceana Roll’ χορός του Τσάπλιν με τα δύο καρφωμένα ψωμάκια στα πιρούνια και η σκηνή που βράζει και τρώει τα παπούτσια του αποτελούν σίγουρα δύο από τις πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές στην ιστορία του σινεμά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου