Όχι κύριοι, δε ζει πια εδώ: Σκέψεις ανάμεσα σε βαλίτσες, ρούχα και βιβλία

Διαβάζοντας το βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου “Γράμμα στον Κωστή” που αναφέρεται στην απώλεια του συζύγου της και τη ζωή της πριν και μετά το γεγονός αυτό, απευθυνόμενη στον ίδιο με τη μορφή γράμματος, ξεκίνησα να αναρωτιέμαι για τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας.

Πως είναι να σηκώνεσαι και να φεύγεις μέσα από έναν γάμο; Πως είναι να διαλύεις μια μακροχρόνια σχέση; Πως επιβιώνεις όταν χάνεις τον σύντροφο σου από θάνατο; Πως μετακομίζεις σε μια ξένη χώρα και αφήνεις όλη την μέχρι τότε ζωή σου πίσω; Προφανώς και δύσκολα. 

Αλλαγές αναγκαστικές. Και άγριες. Αποφάσεις που πρέπει να πάρεις σύντομα και ξεκάθαρα. Βαλίτσες, πράγματα, ρούχα, βιβλία, αντικείμενα όλα αυτά τα ασήμαντα και μικρά που πρέπει να φύγουν, να μετακινηθούν και αυτά μαζί με εσένα, μαζί με σκέψεις συναισθήματα και απορίες. 

Το δωμάτιο μου στο σπίτι των γονιών μου στη Θεσσαλονίκη είναι πια κρανίου τόπος. Το βλέπεις και λες ζει δε ζει άνθρωπος εδώ. Όχι κύριοι, πια δε ζει εδώ. Ένα κομοδίνο γεμάτο βιβλία και μικροπράγματα, ένα ρολόι που δείχνει την παλιά ώρα και ένα κρεβάτι που του λείπουν τα σεντόνια δε δηλώνει παρουσία. Ντουλάπες μισοάδειες, βιβλιοθήκες άδειες και παπούτσια πεταμένα, δεν δηλώνουν παρουσία. Δηλώνουν απουσία. Κάθε φορά που το αντικρίζω επιστρέφοντας για δουλειές στη Θεσσαλονίκη με πιάνει μελαγχολία. Έζησα εγώ εδώ; Για πόσο; 5 με 9 χρόνια το πολύ. Νομάς μια ζωή. Λίγα πράγματα εδώ. Λίγα πράγματα εκεί. Μονίμως. Με μικρά διαλείμματα στο μεταξύ. 

Τώρα ζώντας στην Μάλτα, πάλι είμαι ανάμεσα σε βιβλία, ρούχα, βαλίτσες, πράγματα. Σκέφτομαι ώρες ώρες να τα πετάξω όλα από το μπαλκόνι (του εκάστοτε σπιτιού) και να μην ξαναχρειαστεί να τα κουβαλήσω ξανά. Να αρχίσω φρέσκια εγώ και το καινούργιο μου νοικοκυριό. Όλα από την αρχή. Αλλά όταν βλέπω τα βιβλία του Καζαντζάκη και το φουλάρι από εκείνο το ταξίδι στη Ρώμη αλλάζω γνώμη. Πως μπορείς να τα πετάξεις όλα; Μόνο εν βρασμώ ψυχής. Όπως όταν κάνω ξεκαθάρισμα στις ντουλάπες μου κάθε χρόνο. Αν είμαι σε συναισθηματική φάση δεν ξεσκαρτάρω τίποτα. Γιατί τα κρατάω όλα. Έτσι δεν είναι;  

Νομίζω πως εμείς οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι στις αλλαγές. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Έτσι τα ξεπερνάμε όλα και τα ξεχνάμε. Όταν βρίσκομαι στη Μάλτα δε θέλω να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη και όταν βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη δεν θέλω να γυρίσω στη Μάλτα. Συνήθεια. Έτσι το αποκαλώ. Σπίτι το ένα, σπίτι και το άλλο. Μισά πράγματα εδώ, μισά πράγματα εκεί. Μισή καρδιά εδώ και μισή καρδιά εκεί. Αν με ρωτούσες τώρα που θα ήθελα να μείνω πραγματικά, θα σου απαντούσα σε μια ουτοπία. Σε μια Ελλάδα της φαντασίας μου που ποτέ δεν πρόκειται να γίνει όπως την ονειρεύομαι γιατί πολύ απλά αυτός ο τόπος δεν πρόκειται να αλλάξει. Η απάντηση μου στο σήμερα είναι στη Μάλτα.

Αλλά επειδή ξέφυγα από το θέμα, όπως κάνω πάντα, θα κλείσω λέγοντας πως κάθε αρχή και δύσκολη.  Όλες οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν προσωπική δουλειά, στεναχώρια, σκέψη, άρνηση πολλές φορές και μεγάλη δύναμη ψυχική και σωματική. Γιατί άλλωστε ποιος θα κουβαλήσει τις βαλίτσες γεμάτες πράγματα;