Σήμερα το πρωί ξύπνησα με την άσχημη είδηση του χαμού ενός φίλου. Ενός νέου σε ηλικία φίλου, εκεί γύρω στα 40. Απότομος χαμός από τροχαίο. Ξαφνικός θάνατος. Εκεί που δεν το περιμένεις, αναπάντεχα κόβεται το νήμα μιας ζωής. Και 'συ και εγώ και όλοι εμείς που μένουμε πίσω αναρωτιόμαστε γιατί μέσα στη ζωή μας που ξαφνικά φαντάζει τόσο μικρή, πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοιες αδικίες.
Αυτό δεν είναι όμως ένα κείμενο- νεκρολογία για την ψυχή του αδικοχαμένου φίλου αλλά μια υπενθύμιση της ζωής. Που είναι τόσο εύθραυστη και μικρή και δεν το ξέρουμε ή προσποιούμαστε ότι δεν το ξέρουμε. Όταν ένα τέτοιο γεγονός συμβαίνει, ξεκινάς να αναρωτιέσαι κάπου εκεί μέσα στις σκέψεις σου και για τη δική σου ζωή.
Πέρασα τη μέρα έχοντας στο μυαλό μου τον αγαπημένο φίλο και κάπου εκεί γύρω στη 1 το ξημέρωμα ξεκίνησα να σκέφτομαι και τα δικά μου 34 χρόνια. Τι θα γινόταν αν το νήμα της ζωής κοβόταν τώρα; Σκεφτείτε λίγο. Για εσάς. Όπως σκέφτηκα και εγώ.
Πέρασα τη μέρα έχοντας στο μυαλό μου τον αγαπημένο φίλο και κάπου εκεί γύρω στη 1 το ξημέρωμα ξεκίνησα να σκέφτομαι και τα δικά μου 34 χρόνια. Τι θα γινόταν αν το νήμα της ζωής κοβόταν τώρα; Σκεφτείτε λίγο. Για εσάς. Όπως σκέφτηκα και εγώ.
Τι κάνατε μέχρι σήμερα; Κάνατε κάτι όμορφο; Δημιουργήσατε μια ζωή; Κάνατε τον κόσμο καλύτερο; Βελτιωθήκατε προσωπικά όλα αυτά τα χρόνια; Γίνατε καλύτερος άνθρωπος σύμφωνα με τα στάνταρ που είχατε όταν ήσασταν μικροί; Πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα σας; Έχουμε ακόμη χρόνο ε;
Προσωπικά αισθάνθηκα μια πίεση του χρόνου. Τρέχει ιλιγγιωδώς και δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Με το ένα πόδι στην Ελλάδα, το άλλο στη Μάλτα, το ένα στο πανεπιστήμιο, το άλλο στη δουλειά. Tη μια μέρα single την άλλη παντρεμένη και ούτω καθεξής. Ένα χάσιμο όλα.Ένα συνονθύλευμα. Και ξαφνικά το νήμα κόβεται. Τι έκανα; Τι πρόλαβα; Τι άφησα πίσω; Θα με θυμούνται; Τι θα γίνει με την υστεροφημία μου;
Ένας κομήτης είμαστε που περνάει μια νύχτα από έναν έναστρο ουρανό στη γη και εξαφανίζεται στο δευτερόλεπτο.
Ένας κομήτης είμαστε που περνάει μια νύχτα από έναν έναστρο ουρανό στη γη και εξαφανίζεται στο δευτερόλεπτο.
Γι’ αυτό λοιπόν, μην χάνουμε χρόνο. Ας αγαπήσουμε και ας αγαπηθούμε, ας κάνουμε παιδιά όσοι θέλουμε και όσοι δεν θέλουμε μη μας πρήζεται να κάνουμε, γιατί κάποιοι από εμάς θέλουμε μόνο να ταξιδεύουμε και να κοιτάμε όμορφα μουσεία και να τρώμε και να πίνουμε σε όμορφα εστιατόρια που δεν παίζουν τα παιδιά σας. Ας κάνουμε τη δουλειά που μας αρέσει και όχι αυτή που πρέπει. Ας ερωτευθούμε αυτούς που θέλουμε και μας θέλουν αλλά και αυτούς που δεν μας θέλουν, δε πειράζει εμείς θα τους αγαπάμε και από μακριά ορισμένους, ας ταξιδέψουμε, ας ξενυχτίσουμε αγκαλιά παρέα με φίλους, ας κάνουμε μια βόλτα στη βροχή, ας ονειρευτούμε και ας ευχαριστήσουμε την όποια δύναμη στην οποία πιστεύουμε (Θεός, Αλλάχ, Ιησούς και δαίμονας κλπ) ότι απόψε είμαστε ζωντανοί. Αναπνέουμε και υπάρχουμε σ' αυτόν εδώ τον μικρό πλανήτη. Γιορτάζοντας τη ΖΩΗ. Όπως θα ήθελε και θα έκανε και εκείνος.
Αφιερωμένο στον Τ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου