Πριν από περίπου 14 χρόνια διαπίστωσα πως η μουσική που άκουγα από μικρή μέχρι και τα 25 μου χρόνια δεν με κάλυπτε πια. Μέχρι τότε άκουγα σχεδόν τα πάντα. Χονδρικά ας πούμε πως άκουγα όλων των ειδών τη μουσική από house, rock μέχρι και ελληνικές μπαλάντες κλπ. δηλαδή ότι πάνω κάτω ακούν οι 20ρηδες του σήμερα. Από τα 25 και μετά άρχισε όμως να με κουράζει. Ότι καινούργιο χιτ "κυκλοφορούσε" δεν διέφερε από το προηγούμενο και όλα ακούγονταν το ίδιο. Υπέροχες φωνές τύπου Αγκιλέρα τραγουδούσαν ανόητα κομμάτια που ακούγονταν όλα το ίδιο.
Αποφάσισα πως δεν θέλω να κουράζω άλλο το αυτί μου και για ένα διάστημα έκλεισα τα πάντα. Συνειδητοποίησα πως και στην έξοδο μου, η τέρμα μουσική στα καταστήματα εστίασης με ενοχλούσε. Δεν με αντιπροσώπευε και δεν ήθελα να την έχω παρέα στο ποτό μου, στο φαγητό μου κλπ.
Και έπειτα ήρθε σαν από μηχανής θεός και μου έσωσε τα αυτιά, η μουσική κινηματογράφου. Πάντοτε την είχα σε εκτίμηση και πάντοτε την άκουγα αλλά ποτέ στο επίπεδο που ξεκίνησα να την ακούω από τότε μέχρι και σήμερα. Όταν αναφέρομαι σε αυτό το είδος μουσικής εννοώ τα instrumental κομμάτια που τα ακούμε μέσα στις ταινίες.
Μοναδική μουσική και θύμησες από αγαπημένες ταινίες έρχονται κατά κύματα στο νου. Χαλάρωση και ηρεμία καλώς ήρθες. Είχα να ηρεμήσω τόσο πολύ ακούγοντας μουσική δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια. Νέες (μουσικές) πόρτες άνοιξαν . Και κοντά σε αυτό το είδος ξεκίνησα να ακούω και κλασική μουσική. Σύγχρονη και κλασική. Εντελώς νέος κόσμος.
Από τότε μέχρι σήμερα μπορώ να πω πως το αυτί μου ηρέμησε. Δεν ξανά γύρισα ποτέ στις παλιές μου μουσικές συνήθειες.
Επιπλέον τα τελευταία χρόνια όταν βρίσκω τον χρόνο, προσπαθώ να πηγαίνω σε συναυλίες ανάλογης μουσικής γιατί η ζωντανή μουσική αν προέρχεται από μουσικούς που ξέρουν τη δουλειά τους (σε όλα τα είδη ισχύει αυτό) αποτελεί μια σπουδαία εμπειρία.
Έχω βρει ακόμη και την αγαπημένη μου ορχήστρα. Είναι η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Και η συναυλία που προσπαθώ να μην χάνω κάθε χρόνο είναι αυτή που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης με αφιέρωμα στο σινεμά.
Αν είσαι λάτρης της μεγάλης οθόνης τότε αυτή είναι η συναυλία που θέλεις να ζεις κάθε χρόνο. Φέτος το θέμα της ήταν “Σινεμά ο παράδεισος” και είχε άρωμα Ελλάδας και Ιταλίας. Στη διεύθυνση ορχήστρας ήταν ο Ιταλός Gioele Muglialdo και στο πρόγραμμα ο Νίκος Κυπουργός με την Sweet Suite, μια σουίτα πάνω σε θέματα του Μάνου Χατζιδάκι. Πέρα από τη σουίτα του κ. Κυπουργού η ΚΟΘ μας έδωσε και κομμάτια του σινεμά από τον Νίνο Ρότα και τον Ένιο Μορικόνε όπως τη σουίτα της ταινίας “Γλυκιά Ζωή” και τη σουίτα του φιλμ “Κάποτε στην Αμερική” παντρεύοντας σωστά το σινεμά της χώρας μας με αυτό της Ιταλίας. Συμμετείχαν ο Θάνος Γκουντάνος (κιθάρα, ηλ. κιθάρα), ο Κωνσταντίνος Τσούγκρας (ακορντεόν) και ο Στάθης Σαββίδης (μαντολίνο).
Μέσα στην κατάμεστη Αίθουσα Φίλων Μουσικής o Ιταλός μαέστρος ήταν μια ευχάριστη έκπληξη καθώς το πάντρεμα με την ΚΟΘ πέτυχε και το κοινό αποθέωσε τους μουσικούς ζητώντας επίμονα ένα ανκόρ στο τέλος όπως και έγινε. Η ΚΟΘ δεν άφησε παραπονεμένο το κοινό της και έδωσε ξανά τη μουσική του “Νονού” στην ενθουσιασμένη γεμάτη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής.
Με την ολοκλήρωση της ‘Sweet Suite’, ο μαέστρος κάλεσε τον συνθέτη στη σκηνή, ο οποίος αποθεώθηκε από το κοινό. Ο Νίκος Κυπουργός αφού ευχαρίστησε, έδειξε προς τον ουρανό δηλώνοντας πως το χειροκρότημα ανήκει στον Μάνο Χατζιδάκι.
Η απόδοση της ΚΟΘ κάθε χρόνο στο αφιέρωμα αυτό στο σινεμά εκπλήσσει ευχάριστα. Και με το θέμα που διαλέγει αλλά και με την απόδοση των εκάστοτε μουσικών “κομματιών” που επιλέγει. Προσωπικά δεν έχω ειδικές πανεπιστημιακές γνώσεις επάνω στην κλασική μουσική αλλά την ακούω πάντοτε με την καρδιά και το αυτί. Και αυτό που ακούω δεν με απογοητεύει ποτέ. Ίσως αν αναγνώριζα αυτά τα ιδιαίτερα μικρά σωστά και λάθη της μουσικής που αναγνωρίζουν οι ειδήμονες να ήμουν πιο αυστηρός κριτής αλλά προσωπικά θεωρώ πως η ΚΟΘ δεν αποδίδει πουθενά λάθος καθώς όπως φαίνεται και αυτή παίζει πρώτα με την καρδιά και έπειτα με τις γνώσεις και η μουσική που βγαίνει από την καρδιά δεν είναι ποτέ λάθος.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και είναι όλες από την βραδιά στο Μέγαρο μουσικής και το βίντεο είναι ιδιοκτησία του Νίκου Τσιώλη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου