Time' s Up: Παλεύοντας ξανά και ξανά για τα ίδια δικαιώματα. Υπάρχει σωτηρία;

To τελευταίο διάστημα στο μυαλό μου έρχεται η φωτογραφία μιας συμπαθέστατης κυριούλας που βρίσκεται σε μια διαδήλωση ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου και με ύφος “σας βαρέθηκα όλους” κρατά ένα πλακάτ που λέει “i can’ t believe i still have to protest this fucking shit”. 

Σε μια κοινωνία που η γυναίκα παλεύει από τους αρχαιότατους χρόνους να βρει τη θέση της στην κοινωνία και ακόμη δεν την έχει βρει, μια ομάδα πάμπλουτων γυναικών που έχουν ξεφύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας, στηρίζοντας η μια την άλλη, αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν για άλλη μια φορά με το σύνθημα time is up και φορώντας πανάκριβες μαύρες τουαλέτες κραδαίνουν τη γροθιά τους απέναντι στην ανδροκρατία του Χόλιγουντ. Τι κατάφεραν; Μέχρι στιγμής τίποτα. Γιατί ακόμη και στην ίδια εκδήλωση που διαμαρτύρονταν (Χρυσές Σφαίρες), οι υπεύθυνοι αυτής σε κατηγορία βασικού βραβείου (σκηνοθεσίας) ΜΟΝΟ άντρες ψήφισαν για υποψήφιους παρ΄ όλες τις αξιόλογες προσπάθειες γυναικών σκηνοθετών για τη φετινή χρονιά που είχαν δικαίωμα σε μια υποψηφιότητα, αγνοήθηκαν (κλασικά) επιδεικτικά. 

Επειδή αποφάσισαν επιτέλους να καταδώσουν ΕΝΑΝ μεγιστάνα του κύκλου τους που επί δεκαετίες ολόκληρες ασελγούσε επάνω σε γυναίκες και όχι οποιοδήποτε απλές γυναίκες αλλά γυναίκες με δύναμη (φαντάσου!) βγήκαν επιτέλους να το πουν και να το φωνάξουν, νομίζουν ότι άλλαξαν το σύστημα και το κατεστημένο. Και κάπως έτσι ξεκίνησε και το time’ s up . 

Προσωπικά είμαι υπέρ του όλου κινήματος αλλά νομίζω πως ούτε στο Χόλιγουντ και ούτε πουθενά αλλού στον κόσμο κάτι θα αλλάξει. Μια μόδα είναι και θα περάσει. Όταν η Τζένιφερ Λόρενς αμείβεται πολύ λιγότερα από τον Κρις Πράτ για τον ίδιο ρόλο τότε τι ελπίδα έχει μια απλή υπάλληλος γραφείου στην Ελλάδα να πάρει περισσότερα ή ακόμη και τα ίδια χρήματα από έναν άντρα συνάδελφο της; Καμία. 

Όταν η γυναίκα στην Ευρώπη σήμερα και όχι στη Σαουδική Αραβία (που δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα και είναι το pet του εκάστοτε άντρα του σπιτιού είτε τον λένε πατέρα είτε αδελφό είτε σύζυγο) , δεν έχει δικαιώματα επάνω στο ίδιο της το σώμα τότε για πια αλλαγή μιλάμε;       

Για παράδειγμα εδώ στη Μάλτα που βρίσκομαι, και όχι μόνο στη Μάλτα φυσικά, απαγορεύονται οι αμβλώσεις. Όπως και το χάπι της επόμενης ημέρας. Κανένα δικαίωμα επάνω στο ίδιο σου το σώμα μέσα σε μια υπερσύγχρονη κατά τ΄ άλλα κοινωνία. 

Στο βωμό μιας απαρχαιωμένης θρησκείας η γυναίκα εν έτη 2018 δεν έχει το δικαίωμα να χειριστεί το σώμα της όπως θέλει. 

Γυναίκες υποχρεωμένες από την ίδια τους τη φύση να γίνουν μητέρες με το έτσι θέλω γιατί έτσι πρέπει, αναγκάζονται να γεννήσουν παιδιά που δεν τα θέλουν γιατί τις πιέζει η κοινωνία, η οικογένεια, ο σύζυγος, ή μια άτυχη για αυτήν στιγμή. Μεγαλώνοντας παιδιά που δεν τα θέλουν -μεγαλώνοντας δυστυχισμένα παιδιά-  δημιουργώντας μια κοινωνία άρρωστη και θλιμμένη. 

Πέρα από το ίδιο της το σώμα  που αποτελεί και το ήμισυ της ύπαρξης της, είναι και το μεγάλο θέμα της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στην καθημερινότητα, στο σπίτι και στο γραφείο. 

Γυναίκες που μεγαλώνουν με σκοπό τον γάμο και όχι την προσωπική εξέλιξη μεταμορφώνονται σε γυναίκες άπληστες και αρπακτικά. Γυναίκες που δεν υποστηρίζουν ποτέ η μια την άλλη σε κανένα τομέα και σε κανένα επίπεδο αφού από μικρές από την οικογένεια έτσι έχουν μεγαλώσει, ποδοπατούν τις άλλες στο πέρασμα τους προσπαθώντας να είναι αυτές αρεστές στον αντρικό πληθυσμό που τις περιβάλλει. Με αυτή την τακτική κάνουν κακό στις υπόλοιπες γυναίκες γύρω τους, και τελικά καταλήγουν να καταστρέφουν το γυναικείο κίνημα και τις ευκαιρίες για το μέλλον στο ίδιο τους το φύλο .

Οι γυναίκες πάντα θα σιωπούν. Για να μην τις πετάξουν από το ίδιο τους το σπίτι. Για να μην χάσουν τα παιδιά τους. Για να μην χάσουν τη δουλειά τους. Υπομένουν εξευτελιστικές καταστάσεις στην καθημερινότητα τους γιατί δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Οι καθημερινές γυναίκες, όχι οι γυναίκες του Χόλιγουντ. Γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει. Γιατί όλα φυσικά ξεκινούν από την οικογένεια. Όταν το αγόρι και το κορίτσι μέσα στο ίδιο σπίτι μεγαλώνουν πολύ διαφορετικά: ο άντρας κυρίαρχος και η γυναίκα μάνα και νοικοκυρά, τότε και το μέλλον τους διαγράφετε ανάλογα. 

Αναρωτιούνται οι έρευνες και οι πλούσιες κυρίες γιατί οι γυναίκες δεν γίνονται διευθύντριες και CEO κλπ. Για τον παραπάνω λόγο. Πρέπει να ευνουχίσουν τον τρόπο που τις μεγάλωσαν, πρέπει να κάνουν αμέτρητες θυσίες (μέσα στην οικογένεια τους, στην καθημερινότητα, στον προσωπικό τους χρόνο) για να τα καταφέρουν. Οι περισσότερες δεν έχουν το κουράγιο να απαρνηθούν και να θυσιάσουν κάτι από τα παραπάνω για να προχωρήσουν με μια σούπερ καριέρα και έτσι τα παρατάνε. Ή πολύ απλά ποτέ δεν είχαν την ανάγκη της σούπερ καριέρας εφόσον βρήκαν τον προορισμό τους στον άντρα που τις παντρεύτηκε . Οι άντρες δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τα παραπάνω. Απλά προχωρούν προς την επιτυχία χωρίς κανένα εμπόδιο . Γιατί έτσι ανατράφηκαν. Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί οι γυναίκες σε θέσεις εξουσίας είναι μετρημένες στα δάχτυλα. 

Οι γυναίκες δυστυχώς δεν έχουμε μάθει να υποστηρίζουμε και να αγαπάμε η μια την άλλη. Και αυτό φυσικά το ξέρουν οι άντρες και το εκμεταλλεύονται. Και καλά μας κάνουν . Αφού όλα αυτά τα χρόνια είμαστε τόσο ηλίθιες και δεν μπορούμε ούτε το ίδιο μας το φύλο να υπερασπιστούμε είμαστε άξιες της μοίρας μας. Σχεδόν όλες σήμερα δηλώνουν φεμινίστριες αλλά στην πράξη ούτε οι μισές δεν είμαστε. Όταν θίγονται τα προσωπικά μας συμφέροντα δεν προσπαθούμε να βρούμε μια λύση σαν γυναίκες αλλά μια λύση που θα συμφέρει το εγώ μας και όχι το σύνολο. 

 Η γυναίκα δεν μπορεί να βρει τη θέση της στην κοινωνία γιατί δεν είναι μεγαλωμένη έτσι και δεν είναι -πάνω από όλα- team player με τις άλλες γυναίκες. Τις βλέπει ανταγωνιστικά αντί να τις αγκαλιάσει σε όλους τους τομείς. Στη δουλειά, στην οικογένεια, στη φιλία παντού. Όταν μάθει να αγκαλιάσει και να αγαπήσει η γυναίκα την γυναίκα δίπλα της τότε θα πετύχουμε την πραγματική αλλαγή και το time’s up θα αποκτήσει κάποιο νόημα. Μέχρι τότε επανέρχομαι στα λόγια της εισαγωγής και της βαριεστημένης κυρίας που παλεύει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια της μεγάλης της ζωής για τα ίδια και τα ίδια δικαιώματα. “I can’ t believe i still have to protest this fucking shit”. ..