Διάβαζα τις προάλλες στο facebook τα σχόλια κάτω από μια ανάρτηση σχετικά με το περιστατικό με την 22χρονη που πέταξε το νεογέννητο μωρό της από το μπαλκόνι.
Αισθάνθηκα ντροπή που ανήκω στο ανθρώπινο είδος όταν είδα τι έγραφαν οι περισσότεροι. Ψόφα, να καείς στην κόλαση, χυδαίες βρισιές που δεν θα αναφέρω εδώ και διάφορα άλλα αποκρουστικά. Είναι δυνατόν να κρίνουμε τόσο εύκολα χωρίς να ξέρουμε το ιστορικό αυτής της γυναίκας και της οικογένειας της; Ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε ένα κορίτσι 22 ετών που μέσα στην απόγνωση και στον φόβο για την ίδια της τη μητέρα και την αντίδραση της, προέβη σε μια τέτοια ανομολόγητη πράξη;
Γίναμε όλοι ειδήμονες και κρίνουμε πια με περισσή ευκολία τον διπλανό μας. Περιμένουμε κάτι άσχημο να του συμβεί για να βγάλουμε τον οχετό και την σαπίλα που κρύβουμε στις ψυχές μας. Γιατί ως γνωστόν δεν φταίμε εμείς σε τίποτα. Είμαστε αναμάρτητοι και αθώοι. Για όλα φταίνε οι άλλοι.
Στο συγκεκριμένο κορίτσι σαν γυναίκα προσωπικά δεν θα απορρίψω άμεσες ευθύνες. Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά θεωρώ πως όλα ξεκινούν μέσα από την οικογένεια. Ο χαρακτήρας σου πλάθεται μέσα στην οικογένεια που μεγαλώνεις και ζεις. Η 22χρονη προφανώς ζούσε μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, με μια μάνα που όπως διαβάζουμε παντού την έτρεμε και ο φόβος αυτός την οδήγησε να σκοτώσει το μωρό της. Η ίδια της η μάνα δεν κατάλαβε πως είχε μια έγκυο κόρη 9 μήνες μέσα στο σπίτι της. Και η κόρη δεν τόλμησε 9 ολόκληρους μήνες να απευθυνθεί σε αυτή την μάνα για βοήθεια. Είναι αδιανόητο μια κοπέλα 22 χρονών να αισθάνεται ντροπή και φόβο που έμεινε έγκυος εν έτη 2018. Γιατί δεν πρόκειται για έφηβη. Μιλάμε για μια μια γυναίκα 22 χρονών. Μια γυναίκα που στο σήμερα πρέπει να αισθάνεται δυνατή, ολοκληρωμένη και ισχυρή. Να είναι σε θέση να μπορεί να αγκαλιάσει μια εγκυμοσύνη και ένα μωρό. Και αν η κύηση της είναι ανεπιθύμητη να μπορεί να προβεί σε έκτρωση. Και όχι να πετάει από το μπαλκόνι το νεογέννητο της.
Η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας δήλωσε στο Αθηναϊκό πρακτορείο:
«Κανείς δεν γνώριζε, κανείς δεν πρόσεξε, πέρναγε απαρατήρητη; Έχουμε αναλογιστεί άραγε πώς ένιωθε κρατώντας αυτό το μυστικό, τι σκέψεις έκανε, ποια ήταν η ψυχολογική της κατάσταση. Αυτή η συγκλονιστική ιστορία αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που μας αφορά όλους. Το να λιθοβολείτε ένα κορίτσι 22 χρονών αναρωτιέμαι που βοηθάει. Το κορίτσι αυτό αναμφίβολα φέρει τεράστια ευθύνη. Μήπως όμως και το ίδιο είναι θύμα της ζωής της; Έχει να περάσει Γολγοθά συνειδητοποιώντας την πράξη της που αποτελεί μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία που, είναι πιθανό να επηρεάσει και να υποθηκεύσει καθοριστικά τη ζωή της. Νομίζω ότι κανείς δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο ακόμα και αυτοί που είναι σφόδρα επικριτές».
Τέτοιες οικογένειες φυσικά υπάρχουν στη χώρα μας και ζουν μέσα στα στερεότυπα. Στο τι θα πει η γειτονιά, στην καταπίεση, στον φόβο, στη ντροπή. Μεγαλώνουν παιδιά έτσι, μέσα στα ψυχολογικά προβλήματα και μέσα στα κόμπλεξ που έπειτα ως ενήλικοι δεν μπορούν να διαχειριστούν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Και ο καθηγητής Ευθύμιος Δεληγεώρογλου, διευθυντής στη Β’ Γυναικολογική και μαιευτική κλινική στο Αρεταίειο πανεπιστημιακό νοσοκομείο είπε στο ΑΠΕ ΜΠΕ πως η ενημέρωση από την οικογένεια και το σχολείο οφείλει να είναι μια συνεχής διαδικασία, καθώς η εμπιστοσύνη στην οικογένεια δεν αποκτάται από τη μια μέρα στην άλλη ή όταν την έχουμε ανάγκη, αλλά οικοδομείται από την πρώιμη παιδική ηλικία. Συμπλήρωσε μεταξύ άλλων:
«Γεννήθηκε δολοφόνος μία κοπέλα που μόλις έκλεισε τα 20; Προφανώς και όχι. Οδηγήθηκε εκεί μέσα από το χάσμα έλλειψης ενημέρωσης και επικοινωνίας. Αισθάνθηκε μόνη σε έναν τεράστιο κόσμο που πιστεύει ότι αντί να την στηρίξει, είναι έτοιμος να την κατασπαράξει. Δεν πρέπει να υπάρχει φόβος σ αυτές τις περιπτώσεις. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος που οδηγεί σε παραβατικές συμπεριφορές και πράξεις».
Το πρόβλημα βρίσκεται συνεπώς στην ελληνική οικογένεια και κοινωνία. Το περιστατικό της 22χρονης ήταν το αποτέλεσμα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Και εκεί είναι που πρέπει να εστιάσουμε όλοι και όχι να λιθοβολούμε ένα κορίτσι που βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Η ελληνική οικογένεια θέλει λιθοβολισμό που μεγαλώνει τέτοια παιδιά και τα μετατρέπει σε φοβισμένους και στερημένους από συναισθήματα και αξίες ενήλικες.
Την επόμενη φορά σκεφτείτε λίγο παραπάνω πριν κρίνετε τον διπλανό σας. Δεν ξέρετε τι μπορεί να αισθάνεται ή να "κουβαλά" μέσα του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου